Υπάρχουν πολιτικές «ουρές» στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας; Μπορεί κάποιος να αισθάνεται κερδισμένος ή χαμένος και εν τέλει, διαμορφώνεται κάποια πολιτική ατμόσφαιρα, με όποια σημασία μπορεί να έχει αυτή στην προσεχή πολιτική περίοδο;
Θα ήταν άστοχο να δοθεί αρνητική απάντηση. Μπορεί να μην κρίνεται η τύχη της χώρας ή της κυβέρνησης, όμως γίνεται εύκολα αισθητό και αντιληπτό ότι στις επιλογές όλων στο θέμα της Προεδρίας της Δημοκρατίας αντανακλώνται οι πολιτικές επιδιώξεις τους για το προσεχές μέλλον και με ορίζοντα τη διετία έως το 2027, εφόσον εξαντληθεί η κυβερνητική θητεία.
Ο Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση είναι σαφές και ξεκάθαρο σε τι αποβλέπουν και τι επιτυγχάνουν. Μία συσπείρωση σε κοινοβουλευτικό επίπεδο και ένα μάζεμα στη (στενότερη) εκλογική βάση. Και τα δύο είναι αναγκαία, με γνώμονα τον στοιχειώδη πολιτικό ρεαλισμό. Η επιλογή του Κώστα Τασούλα μοιάζει να αφοπλίζει όσους είχαν διάθεση να εκδηλώσουν οποιαδήποτε δυσαρέσκεια και «μαντρώνει» όλες τις φυλές της ΝΔ· θα φανεί για πόσο. Δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι διαφορετικό αν το καλοσκεφτεί κάποιος. Και πάντως, με τη συγκεκριμένη επιλογή και παρά την αχρείαστη νευρικότητα των τελευταίων εβδομάδων στη διαχείριση του θέματος, ο Κυριάκος Μητσοτάκης κλείνει μία εκκρεμότητα, δίνοντας «καθαρή λύση», που θα έλεγε και ο αείμνηστος Σημίτης.
Αν αυτή είναι ικανή να απομακρύνει το κεντρογενές του ακροατήριο θα φανεί, αν και εκτιμάται βασίμως ότι στην πορεία θα βαρύνει περισσότερο η κυβερνητική επίδοση, παρά οτιδήποτε άλλο.
Υπό αυτήν την έννοια, «τελεία, παράγραφος» για την κυβέρνηση.
Υπάρχουν όμως και οι λοιποί της αντιπολίτευσης στο πολιτικό παιχνίδι, που ήδη μπορούν να μετρούν οφέλη και, μικρότερες ή μεγαλύτερες, ζημιές.
Ξεκινώντας από το ΠΑΣΟΚ και παρά τις ασύμμετρες αντιδράσεις και τις, εν τέλει, αναμενόμενες επιθέσεις κατά του Πρωθυπουργού, θα έπρεπε να είναι σαφές ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης πρέπει να ευγνωμονεί τον Μητσοτάκη για την επιλογή του. Αν είχε συμβεί κάτι διαφορετικό και είχε προτείνει τον Βαγγέλη Βενιζέλο ή κάποιο άλλο πρόσωπο από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ για ΠτΔ, θα υπήρχε πρόβλημα. Λίγες μόλις ημέρες αφότου ο Ανδρουλάκης διακήρυττε ότι δεν πρόκειται με κανέναν τρόπο να συμπράξει με τη ΝΔ, θα ήταν αναγκασμένος να ψηφίσει Πρόεδρο μαζί της.
Θα αντιμετώπιζε τότε εξ αριστερών (ενδεχομένως και εν των έσω) κατηγορίες ότι γίνεται δεκανίκι της κυβέρνησης και άλλα τέτοια γνωστά και αυτό είναι σίγουρα κάτι που δεν το χρειάζεται στην παρούσα συγκυρία. Απελευθερωμένος από τέτοιου είδους αγωνίες, ο Ανδρουλάκης μπορεί πλέον με την υποψηφιότητα του Τάσου Γιαννίτση που ανακοίνωσε την Πέμπτη, αφενός να στείλει προσκλητήριο στο σημιτικό ακροατήριο του Μητσοτάκη και, αφετέρου, να εμφανιστεί συνεπής έναντι της κομματικής ιστορίας. Μένει τώρα να δώσει τους νέους ορισμούς των «λοιπών προοδευτικών δυνάμεων».
Από τους χαμένους όλης της συζήτησης και εξέλιξης είναι μάλλον ο ΣΥΡΙΖΑ. Η υποψηφιότητα Τασούλα δεν του προσφέρει κάτι, όμως του αφαιρεί μία ευκαιρία. Προφανέστατα, για τον ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ευχής έργον να εκλέξουν από κοινού Πρόεδρο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Θα ακολουθούσε ένα σφυροκόπημα του Ανδρουλάκη ότι «συμπορεύεται με τον Μητσοτάκη», ότι «ξέχασε τις υποκλοπές και τα Τέμπη», ότι «ετοιμάζεται να συγκυβερνήσει μετά τις εκλογές» και άλλα τέτοια. Τώρα δεν υπάρχει πολιτική τεκμηρίωση για τίποτε από αυτά. Κάπως έτσι, μένει με την εκκρεμότητα ώσπου να φανεί αν η πρόταση της Λούκας Κατσέλη για την Προεδρία ήταν τουλάχιστον μία πρώτη αφορμή για επαναπροσέγγιση με τη Νέα Αριστερά στον δρόμο προς την επανασυγκόλληση.
Κοιτάζοντας αυτήν την εικόνα του πολιτικού σκηνικού, διαπιστώνεται εν τέλει ότι όλοι επιστρέφουν με κάποιον τρόπο στις «εργοστασιακές ρυθμίσεις τους». Για πόσο θα παραμείνουν σε αυτές και ποιες προσαρμογές θα επιχειρηθούν, είναι μία από τις πολιτικές παραμέτρους των επόμενων μηνών.