Ηταν κάπου στο 2003 όταν ο Κώστας Σημίτης έκοβε κορδέλες με ρυθμό ιλιγγιώδη, στην πορεία προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες και την εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ. Τον κατηγορούσαν ότι εγκαινίαζε μακέτες και μέσα στην οργή του είχε υποπέσει σε ένα από τα πιο ιστορικά και χαριτωμένα σαρδάμ, αναφωνώντας: «είναι μακέτο τούτο το έργο;»…
Αν τολμούσε σήμερα να αναρωτηθεί ρητορικώ τω τρόπω κάτι τέτοιο ο Αλέξης Τσίπρας ή ο Χρήστος Σπίρτζης, τι απάντηση θα έπαιρναν; Φάνηκε στα 12ωρα που έφαγαν οι εκδρομείς του Πάσχα που είδαν στην τηλεόραση δρόμους να εγκαινιάζονται, το πίστεψαν και είπαν να περάσουν μία βόλτα.
Το θέμα δεν είναι «τα μακέτα». Είναι η πολιτική νοοτροπία πίσω από αυτά. Οπως αυτή αναδείχθηκε στο μνημειώδες δελτίο Τύπου του υπουργείου Μεταφορών, που με όρους μετα-επικοινωνίας λίγο πολύ έλεγε ότι εντάξει, υπάρχει μποτιλιάρισμα στην Ρούμελη και τον Μοριά, αλλά έχει και στην Ελβετία, την Γαλλία και το Λος Αντζελες…
Είναι η ίδια νοοτροπία, που δημιουργεί αυτήν την δυσεξήγητη άρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να αποκηρύξει ένα καθεστώς όπως αυτό του Μαδούρο και σπεύδει με επίσημες ανακοινώσεις να πει ότι για όλα φταίει η αντιπολίτευση της χώρας, και (περίπου) η ΝΔ, επειδή στην γειτονική Παραγουάη έχει δεξιά κυβέρνηση και γίνονται και εκεί διαδηλώσεις.
Είναι το πνεύμα αυτό που διακατέχει μάλλον πολλούς στο κόμμα που στηρίζει την κυβέρνηση και ονειρεύονται να είναι ο νεοκομμουνιστής Μελανσόν στον β΄ γύρο των γαλλικών εκλογών απέναντι στην Λεπέν. Κάτι που θα αύξανε σημαντικά τις πιθανότητες νίκης της ακροδεξιάς και διάλυσης της Ευρώπης όπως την ξέρουμε σήμερα.
Είναι και τόσα άλλα: η προεξόφληση δικαστικών αποφάσεων, η προαναγγελία μέσω φιλοκυβερνητικών εντύπων ποινικών διώξεων, τις οποίες κομματικά στελέχη έχουν επίσης προαναγγείλει εν είδει απειλής, οι έρευνες-αστραπή στο σπίτι του κεντρικού τραπεζίτη, οι εξαιρέσεις της περιόδου ΣΥΡΙΖΑ από το πεδίο διερεύνησης των Εξεταστικών Επιτροπών, η παρότρυνση προς τους πολίτες να μην διαβάζουν εφημερίδες, η στοχοποίηση δημοσιογράφων και καλλιτεχνών με ονομαστικές επιθέσεις, η προσπάθεια χειραγώγησης των τηλεοπτικών ΜΜΕ, οι «αέρα» δανειοδοτήσεις συγκεκριμένων επιχειρηματιών από συγκεκριμένες τράπεζες που ελέγχονται από την κυβέρνηση, η… μονοφωνική ΕΡΤ.
Και φυσικά είναι η διαπραγμάτευση. Μία διαδικασία με τεχνικά χαρακτηριστικά που θα έπρεπε να ολοκληρώνεται με λίγες και αποτελεσματικές κουβέντες, έστω και με προσπάθεια ανάσχεσης κάποιων μέτρων. Εχει όμως μετατραπεί σε πεδίο ιδεολογικής αντιπαράθεσης, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει με τον εαυτό του. Αγνωστο πού θα καταλήξει.
Ο,τι κι αν γίνει όμως, θα φταίει πάντα ο αόρατος εχθρός. Ολα αυτά τα απρόσωπα τέρατα (διαπλοκή, αντιδραστικοί κύκλοι ανά την υφήλιο, περίεργες συναστρίες…) που αγωνίζονται για να ανατρέψουν την κυβέρνηση, η οποία κατά τα λοιπά παραμένει ανενόχλητη.
Ολα μία εικονική πραγματικότητα, από μία κυβέρνηση που δεν κυβερνά, παρά κατά βάση καταστρέφει και ασκείται στην προπαγάνδα με όρους σκληρά νεοκομουνιστικούς: ένα πολιτικό «μακέτο», βενεζουελάνικης και βαλκανικής αισθητικής.