Ο Κουφοντίνας είναι έξω, λοιπόν, απολαμβάνει τον ήλιο του Νοέμβρη, εισπνέει αέρα καθαρό, μακριά από κλειστοφοβικά κελιά και περιορισμένα προαύλια. Το αρμόδιο συμβούλιο των φυλακών, με τη συμμετοχή και εισαγγελικού λειτουργού, του επέτρεψε να θυμηθεί για δυο μέρες πώς είναι να ζεις ελεύθερος, αυτή τη φορά χωρίς 45άρι στο χέρι και με την υποχρέωση της εμφάνισης δυο φορές την ημέρα στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής όπου διαμένει, τον Βαρνάβα.
Το ενδιαφέρον είναι ότι, εφόσον έχει εκτίσει τουλάχιστον 12 χρόνια «μέσα», ακόμη κι αν έχει καταδικαστεί σε ισόβια δεσμά, έχει δικαίωμα να κάνει χρήση τακτικής άδειας. Το προβλέπει ο νόμος. Και αυτή τη φορά οι μέρες είναι μόνον δυο, αύριο όμως μπορεί να φθάσουν και τις έξι, ακόμη και τις εννιά. Σε κάθε περίπτωση, δεν δικαιούται να πάρει άδεια πάνω από 45 ημέρες τον χρόνο, ενώ η μία άδεια θα πρέπει να απέχει από την άλλη διάστημα εξήντα ημερών.
Μοιάζει σχεδόν βέβαιο ότι ο «Λουκάς» της πάλαι ποτέ 17Ν θα τριγυρνά πλέον συχνά στον Βαρνάβα, για να φροντίζει τα μελίσσια του. Μισεί άλλωστε θανάσιμα «τους σκοτεινούς τσιμεντένιους τύμβους που δοξάζουν τον περιβόητο νομικό πολιτισμό» και είχε δοκιμάσει χαρά μεγάλη όταν για πέντε 24ωρα το καλοκαίρι του 2015 είχε μεταχθεί στις φυλακές ανηλίκων του Αυλώνα – την καλύτερη φυλακή της χώρας. Του επέτρεπε, όπως είχε γράψει ο ίδιος, «έναν ελάχιστο ορίζοντα ουρανού και δέντρων, που αποτέλεσε για κείνον πρωτόγνωρο σοκ ύστερα από 13 (μέχρι τότε) χρόνια εγκλεισμού».
Ο «φαρμακοχέρης» της εγχώριας τρομοκρατίας, καταδικασμένος σε 11 φορές ισόβια και κάθειρξη 25 ετών, θεωρούσε ανέκαθεν την τοποθέτησή του στον Κορυδαλλό «εξευτελιστική συμπεριφορά», δηλώνοντας ότι αδυνατεί -αυτός, ο «πολιτικός κρατούμενος»- να συνυπάρξει με διεφθαρμένους πολιτικούς, αστυνομικούς, δικαστικούς. Η πολιτική ηγεσία -υπό τις αντιδράσεις εισαγγελέων (και όχι μόνο) που τραβούσαν τα μαλλιά τους όταν έμαθαν ότι ο Κουφοντίνας θα συγχρωτιζόταν στον Αυλώνα με ανήλικους που είχαν λοξοδρομήσει- έκανε ένα βήμα πίσω, και κείνος πήρε το μονοπάτι για τον Κορυδαλλό.
Τώρα, να’ τος πάλι. «Χτυπά» κάθε τόσο, σαν ιδιότυπο εκκρεμές. Με ταλαντώσεις γαλήνιες που στα άκρα ηχούν στριγγά, απόκοσμα, φοβιστικά. Ο Κουφοντίνας που προσπαθεί να αλλάξει φυλακή, που συγγράφει βιβλίο, που παρεμβαίνει σε εκδηλώσεις τίγκα από συντρόφους, ομοϊδεάτες του, που σχολιάζει στο facebook. Που δεν έχει μετανιώσει. Στα μεσοδιαστήματα, χάνεται, μελετά στη φυλακή, δέχεται επισκέψεις, διάγει βίο εγκλείστου, αυτός «ο σεβαστός και εκτιμητέος από μεγάλο μέρος της κοινωνίας», κατά δήλωση της συνηγόρου του Ιωάννας Κούρτοβικ.
Στις ταλαντώσεις του εκκρεμούς, είναι διάχυτος ο φόβος, η αντίδραση στα όρια της διαμαρτυρίας, η οργή. Συγγενείς θυμάτων, πολιτικά κόμματα, φωνές που μιλούν για «πρόκληση» και ύποπτο timing. Αλλά ο νόμος είναι νόμος. Και είναι παγκοίνως γνωστό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με την άνοδο του στην εξουσία κατάργησε έναν άλλο, κατά πολύ αυστηρότερο, που προέβλεπε φυλακές τύπου Γ’, υψίστης ασφαλείας, και μηδέν άδειες στους κρατούμενους για τρομοκρατία. Ακόμη και αν δεν διαβίωνε σε αυτές, με εκείνο τον νόμο του 2014, ο Κουφοντίνας θα έπρεπε να περιμένει να φθάσει στα 18 χρόνια πραγματικής έκτισης της ποινής του, για να πάρει καθαρό αέρα. Φευ! Το εκκρεμές συνεχίζει να ταλαντώνεται, άραγε μέχρι πότε; Το μικρό σφαιρικό σώμα του είναι βαρύ, το νήμα του λεπτό, και ο κίνδυνος να σπάσει μεγάλος.