Η Γεροβασίλη είδε «σινεφίλ σκηνικό με ημίφως» στη συνέντευξη Τύπου του Κυριάκου Μητσοτάκη και έκρινε ότι αυτό το ημίφως «δεν μπόρεσε να κρύψει το αληθινό του πρόσωπο».
Η Γεννηματά πάλι, έκανε έναν παραλληλισμό Τσίπρα-Μητσοτάκη. Είπε ότι ενώ ο πρώτος «δήθεν έκλαιγε για τους φτωχούς», ο δεύτερος «έσπευσε να αλλάξει ρόλους μαζί του», και ενώ δεν έκρυψε το δικό του πολιτικό στίγμα, πλειοδότησε «και αυτός σε υποσχέσεις».
Αυτό είναι ένα μικρό απόσταγμα από προχειρογραμμένες ανακοινώσεις αστοιχείωτων πολιτικά ανθρώπων οι οποίοι θεωρούν ότι για κάθε τι που συμβαίνει σε αντίπαλα στρατόπεδα, κάτι πρέπει να πουν και αυτό το «κάτι» πρέπει να βγει προς τα έξω γρήγορα και να είναι, όπως λένε, «πιασάρικο».
Χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να μπει κάποιος στο μυαλό όσων συντάσσουν αυτά τα ανόητα καθημερινά φέιγ βολάν, και ακόμα μεγαλύτερη για να τα συνδέσει με πολιτικά πρόσωπα που έχουν υποτίθεται έναν πιο θεσμικό ρόλο.
Σπεύδω να πω, επειδή ζούμε σε εποχές όπου και το «και» σε ένα κείμενο παρεξηγείται, ότι ως έναν βαθμό αυτή η «άμεση ενημέρωση» από τα επικοινωνιακά έγκατα των κομμάτων, ήταν μέχρι πρότινος χαρακτηριστικό γνώρισμα και της Νέας Δημοκρατίας. Σχετικά πρόσφατα έχει παρατηρηθεί μια λιγότερο από τους άλλους φαιδρή πρακτική επικοινωνίας, που καταγράφω θετικά και στην οποία σκοπεύω να αναφερθώ σε προσεχές σημείωμα.
Oμως, εκείνο που συγκράτησα από τις αντιδράσεις των κομμάτων για τα όσα είπε στην βασική του ομιλία το Σάββατο και στην συνέντευξη Τύπου την Κυριακή ο κ. Μητσοτάκης, ήταν η δήλωση της Φώφης Γεννηματά, την οποία θεωρώ χειρότερη από εκείνην της κυβερνητικής εκπροσώπου, και παραθέτω το κύριο μέρος της:
«Ο κ. Τσίπρας επανέλαβε το γνωστό υποκριτικό εαυτό του. “Εκλαιγε” δήθεν για τους φτωχούς, που ο ίδιος οδηγεί σε πλήρη φτωχοποίηση και αδιέξοδο. Παρίστανε τον διώκτη της διαπλοκής αυτός που την κρύβει στον κόρφο του. Εκρυψε ότι δεν μπορεί να υλοποιήσει αυτά που υποσχέθηκε τις προάλλες στη ΔΕΘ. Μίλησε για Δημοκρατία, ενώ επιχειρεί καθημερινά να στήσει καθεστώς, με παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, στους θεσμούς, στα ΜΜΕ, στις τράπεζες.
» Ο κ. Μητσοτάκης έσπευσε να αλλάξει ρόλους με τον κ. Τσίπρα στις υποσχέσεις. Δεν έκρυψε βέβαια τη δίκη του πολιτική ατζέντα. Πολιτική της Δεξιάς, συντηρητική, στηριγμένη μόνο στην αγορά. Ξέχασε παντελώς την κοινωνία. Ελλειψε το ενδιαφέρον για τον κόσμο της εργασίας, τον συνταξιούχο, τον αγρότη, τα ελληνικά νοικοκυριά, τους μικρομεσαίους. Δεν μας εκπλήσσει, αυτή είναι η ελληνική Δεξιά».
Τα πιο έντονα γράμματα υποδηλώνουν τη δική μου έκπληξη για τη δήλωση της προέδρου ενός κόμματος που ίσως για κάποιους ήταν κάποτε, αλλά τώρα δεν είναι.
Αναφέρεται η επικεφαλής του ΠΑΣΟΚ σε μία κοινωνία, για την οποία λέει πως ο Μητσοτάκης ξέχασε να ενδιαφερθεί, και η οποία προσωποποιείται στο γνώριμο target group της παλαιολιθικής και αρτηριοσκληρωτικής ελληνικής Αριστεράς, «τον κόσμο της εργασίας (που, προσέξτε, διαφέρει κατ’ αυτούς από τον κόσμο της αγοράς), τον συνταξιούχο, τον αγρότη, τα ελληνικά νοικοκυριά, τους μικρομεσαίους».
Αυτό το δείγμα, σκοπίμως εξαιρώντας τμήματα της κοινωνίας που είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με αυτό, η λαϊκιστική Αριστερά της Ελλάδος θεωρεί κτήμα της. Αισθάνεται πως της ανήκει, γύρω από αυτό κτίζει κάθε φορά το σχέδιό της, και απορυθμίζεται όποτε αισθάνεται πως κάποιος άλλος το βάζει στην κουβέντα του και μάλιστα χωρίς να το χαϊδεύει.
«Μέσα σε τρεις ολόκληρες ώρες δεν βρήκε χρόνο να κάνει ούτε μία αναφορά στις λέξεις εργαζόμενος, άνεργος, συνταξιούχος», διαβάσαμε στο ρεφρέν της Γεροβασίλη, η οποία αναγκάζεται η δυστυχής να υπερασπίζεται θέσεις που έχει υιοθετήσει από το ορίτζιναλ ΠΑΣΟΚ που ενσωματώθηκε στο κυβερνητικό της όχημα. Παίζει και αυτή με το ίδιο «δείγμα» από το οποίο κρατιέται κακήν-κακώς και το αποδεκατισμένο υπόλοιπο κόμματος της Γεννηματά.
Ο Μητσοτάκης, που κατά την ομολογία μη φανατισμένων ανθρώπων, είχε στη Θεσσαλονίκη λόγο που σε ήθος και περιεχόμενο διέφερε από όσα έχουμε τελευταία υπομείνει από άλλους, δεν πρόσεξα αν πρόφερε τη λέξη «εργαζόμενος», αλλά σημείωσα ότι μίλησε για «πολίτες» που υποθέτω ότι δεν είναι ανεπάγγελτοι.
Δεν ξέρω αν είπε «άνεργος», αλλά σίγουρα ανέπτυξε τη δική του φιλοσοφία βάσει της οποίας θα γίνουν επενδύσεις, θα αρχίσει να παίρνει μπρος η μηχανή της ανάπτυξης, και θα ανοίξουν δουλειές.
Ακουσα ότι εκθείασε τον «άριστο και άξιο δημόσιο υπάλληλο» που δεν έχει, λέει, «να φοβηθεί τίποτα από μια αξιολόγησή του», και τόνισε πως «είναι επιτέλους καιρός σε αυτόν τον τόπο να επιβραβευτούν οι πραγματικά ικανοί».
Επίσης, τον άκουσα να λέει ότι «οι επιχειρήσεις είναι καλές, όσο και η ποιότητα των εργαζομένων τους», καλώντας παλιούς και νέους επιχειρηματίες να επενδύσουν στο υπαλληλικό προσωπικό τους, να το προσέξουν, να το νοιαστούν.
Δεν ξέρω, τέλος, αν ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως (στην ομιλία του ή στην συνέντευξη Τύπου) πρόφερε τη λέξη «συνταξιούχος», αλλά τον άκουσα – και το χάρηκα – να αναφέρεται και στους νέους που πασχίζουν να μπουν στην αγορά εργασίας, και πόσο καίριο είναι να μην νοιώθουν ότι οι εισφορές τους θα πετιούνται σε ένα βαρέλι δίχως πάτο.
Οντως δεν ξέρω τι ήθελαν οι κυρίες Γεροβασίλη και Γεννηματά να προσέξω – αλλά νομίζω πως είμαι από τους πολλούς που δεν αντέχουν πια ανακοινώσεις και δηλώσεις σαν και αυτές που μόλις ανέπτυξα. Δείγμα γραφής, ο επίλογος της αστείας δήλωσης της κυβερνητικής εκπροσώπου για τον Μητσοτάκη: «Διατρέχει μεγάλο κίνδυνο, αν οι πολίτες καταλάβουν τι ακριβώς προτείνει, να μείνει στάσιμος για πάντα στο σημερινό του αξίωμα».
Είναι πολιτικός λόγος αυτός;
Στη λαίλαπα που ζούμε όλα αυτά τα χρόνια, μάθαμε να είμαστε επιφυλακτικοί με όλους. Ενθουσιασμένο πολίτη, στην Ελλάδα του σήμερα δεν θα βρεις πουθενά. Και όποιον τύχει δεις σε συγκεντρώσεις, συνέδρια ή άλλες συνάξεις να χτυπιέται με κάθε φράση του αρχηγού, να ξέρεις ότι δεν είναι είδος νορμάλ πλέον, αλλά υπό εξαφάνιση, ευτυχώς.
Αν κάτι λοιπόν μπορεί να γεννήσει ελπίδα, είπε ο Μητσοτάκης, είναι «μόνο η αλήθεια». Το σημείωσα, ελπίζοντας πως δεν θα έρθει η μέρα που θα χρειαστεί να του το υπενθυμίζουν ως ηχητικό απόσπασμα σε σατιρικές και μη ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, όπως κάνουν τώρα με το «ο ΕΝΦΙΑ καταργείται», το «λεφτά υπάρχουν», και άλλα αμέτρητα..