Το αγωνιστικό κομμάτι του τελικού δεν σηκώνει συζήτηση: ο ΠΑΟΚ ήταν καλύτερος και μπορεί να τα βάζει και με την τύχη του, ζητώντας μεγαλύτερο σκορ. Κατά τα λοιπά, θα ήθελα να ακούσω την περιγραφή του ισπανού διαιτητή για την εμπειρία του από έναν ελληνικό τελικό. Κάποιος που το ζει για πρώτη φορά, φτιάχνει ιστορία για να διηγείται στα εγγόνια του.
Σε αυτό το παιχνίδι καταλάβαμε για άλλη μια φορά ότι το πρόβλημα της βίας στα ελληνικά γήπεδα είναι υπόθεση το πολύ εκατό αλητών σε κάθε ομάδα. Αν οι πρόεδροι των ΠΑΕ αγαπούν τις ομάδες και το προϊόν που πωλούν, δεν έχουν παρά να τους πετάξουν έξω από τα γήπεδα. Στην κερκίδα του ΠΑΟΚ πίναμε χημικά επειδή δέκα τύποι επέμεναν να πετούν φωτοβολίες προς τους άνδρες του ΜΑΤ. Η κερκίδα τους αποδοκίμαζε, όμως δεν υπήρχε κάποιος να τους σβερκώσει και να τους στείλει για μερικούς μήνες σε ένα μπουντρούμι. Αντίστοιχα και στην κερκίδα της ΑΕΚ υπήρχαν δέκα αλήτες που έκαψαν καθίσματα. Για αυτά τα ηλίθια αγόρια χιλιάδες θέσεις έμειναν κενές.
Δυστυχώς χρειαζόμαστε ξένους διαιτητές. Η παρουσία τους ήταν λυτρωτική. Δεν ακούστηκε κουβέντα για τη διαιτησία αν και ο Ισπανός θα μπορούσε να είναι πιο φειδωλός στις κάρτες. Δεν είχε, βέβαια, τη δύσκολη φάση, ωστόσο σε πολλές περιπτώσεις, ειδικά σε φάουλ, αν σφύριζε Ελληνας, η κερκίδα θα φώναζε.
Μπορεί σε σχέση με τον περσινό τελικό να σημειώθηκε τεράστια πρόοδος, πλην όμως ακόμα ο ποδοσφαιρικός μας πολιτισμός παραμένει πρωτόγονος. Οι ηττημένοι φεύγουν με το σφύριγμα της λήξης. Και εντάξει, φέτος ήταν ιδιαίτερες οι συνθήκες που δεν επέτρεψαν στους νικητές να χαρίσουν έστω και ένα χειροκρότημα στους ηττημένους. Όμως ακόμα και αν δεν υπήρχαν αυτές οι συνθήκες, δεν νομίζω ότι οι παίκτες του ηττημένου φιναλίστ να έπαιρναν κάτι παραπάνω από αδιαφορία.
Το ποδόσφαιρο μας θα ανέβει επίπεδο μόνο αν αυτοί που κρατούν τα ηνία αποφασίσουν να κατεβάσουν τους τόνους, να μαζέψουν τους οπαδικούς στρατούς και να επιβάλλουν ηπιότερες επικοινωνιακές γραμμές. Τότε όλα τα υπόλοιπα, διαιτητές, ΕΠΟ, αθλητική δικαιοσύνη θα προσαρμοστούν και θα ακολουθήσουν.
Και οι φωτογραφίες του Ιβάν. Προς τι η έκπληξη;