Στην πραγματικότητα κανένα κίνημα δεν φουντώνει στη Γαλλία. Ολες οι αντιδράσεις, οι πορείες και οι ολονυκτίες των νέων οφείλονται στην περικοπή των καλών εργασιακών συνθηκών και όχι σε ιδεολογικές διαφορές που θα ξεσήκωναν μια βελούδινη επανάσταση.
Οι νέοι της Γαλλίας τρέμουν ουσιαστικά την μεταβολή της υφιστάμενης κατάστασης και διαμαρτύρονται γιατί βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού. Σε αντίθεση με τους δικούς μας οι οποίοι απολαμβάνουν τα προνόμια μιας κρατικοδίαιτης κοινωνίας η οποία στηρίζεται ακόμα στη ασφάλεια της οικογένειας.
Αυτή είναι και η βασικότερη διαφορά μεταξύ των δύο κοινωνιών: στους μεν Γάλλους η ζωή απαιτεί πολλά και δύσκολα, ενώ στην Ελλάδα, η προστασία του συστήματος, των θεσμών και της οικογένειας δεν προτάσσει επιβλητικά, καμία ουσιαστική ανάληψη ευθυνών.
Στο Παρίσι ένα διαμέρισμα 50 μέτρων μπορεί να κοστίζει και 500.000 ευρώ! Αν μένεις στα περίχωρα, για μια γκαρσονιέρα θέλεις 600 με 700 ευρώ ενοίκιο. Η ζωή γενικότερα, είναι ακριβή και οι νέοι άνθρωποι παλεύουν μόνοι τους χωρίς τις «φτερούγες» της μαμάς και του μπαμπά. Δεν αράζουν τόσο εύκολα σε καφέ, δεν πάνε ανέξοδες εκδρομές και δεν απαλλάσσονται τόσο εύκολα από τις ευθύνες της αυτονόμησης της ζωής τους.
Ο χρόνος θα δείξει αν το αναρχικό βαλκανικό μοντέλο του κρατισμού που εφαρμόσαμε αποδειχθεί πιο επώδυνο μακροπρόθεσμα από την βαριά οικονομία των Γάλλων
Προγραμματίζουν τα πάντα για να μην χάσουν ούτε ένα ευρώ. Δεν τους περισσεύει χρόνος και χρήμα για τίποτα. Οι περισσότεροι δεν διαθέτουν αυτοκίνητο, δεν μένουν με τους γονείς τους, δεν μπορούν να συντηρηθούν αν δεν δουλέψουν οι ίδιοι ή αν δεν κάνουν οικονομία. Για αυτό άλλωστε τα καφέ του Παρισιού δεν είναι ούτε τα μισά της Αθήνας!
Με λίγα λόγια οι Γάλλοι δεν μπορούν να γίνουν επαναστάτες από ιδεολογία αλλά από ανάγκη. Οι φοιτητές που μαζεύονται στο Nuit Debout δεν αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα. Αλλο ο Μάης του ΄68, άλλο οι σύγχρονες ανάγκες μιας καταναλωτικής κοινωνίας που δεν έχει πλέον να θρέψει με ανταποδοτική εργασία τους νέους της.
Ο κόσμος φωνάζει στη Γαλλία γιατί φοβάται ότι θα πεινάσει. Ο κόσμος στην Ελλάδα αναλώνεται στη γκρίνια αλλά δεν κατεβαίνει στους δρόμους. Οσο για τους δικούς μας νέους και φοιτητές, έχουν ακόμα την πολυτέλεια της ιδεολογικής ταυτότητας εκ του ασφαλούς, χωρίς να αισθάνονται την ανησυχία των συνομηλίκων τους Γάλλων.
Ο καπιταλισμός απ΄ ότι φαίνεται, δεν είναι παντού ο ίδιος. Εμείς εδώ, έχουμε ακόμα το περιθώριο να ασκούμαστε σε ανέξοδες ασκήσεις ιδεολογικής πρόζας χωρίς να βλέπουμε αυτό που έρχεται. Στους Γάλλους, ο εχθρός της βαρβαρότητας είναι προ των πυλών και μπορεί πολύ γρήγορα, να τους ξεσηκώσει.
Ανάμεσα στις δύο κοινωνίες οι νέοι θα κάνουν στο μέλλον τη διαφορά. Ο χρόνος θα δείξει αν το αναρχικό βαλκανικό μοντέλο του κρατισμού που εφαρμόσαμε αποδειχθεί πιο επώδυνο μακροπρόθεσμα από την βαριά οικονομία των Γάλλων. Πάντως, ως τώρα, όσο οι νέοι του Παρισιού είναι στους δρόμους, οι δικοί μας ανακατεύουν το φρέντο και ετοιμάζονται για διακοπές. Άλλοι στη Μύκονο κι άλλοι στη Γαύδο. Όπου μπορεί ο καθένας…