Από χτες το απόγευμα ο Γιώργος Κατρούγκαλος πρέπει να τα έχει βάψει μαύρα, ολόμαυρα. Γιατί; Μα γατί κηρύχτηκε (άλλη μια) απεργία στα μέσα ενημέρωσης ακριβώς μέσα στη συζήτηση που θα γίνει στη Βουλή για το Ασφαλιστικό (του).
Κλαίει με μαύρο δάκρυ ο Κατρούγκαλος (ευτυχώς, αυτός διαθέτει μεταξωτό μαντηλάκι, για να το σκουπίζει), επειδή ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, εφημερίδες και Διαδίκτυο (όποιος απεργεί εκεί) δεν θα μεταδώσουν την περισπούδαστη ομιλία του, με την οποία θα πείσει τους κυβερνητικούς βουλευτές ότι όχι μόνο δεν μειώνει τις συντάξεις, αλλά τις αυξάνει και τώρα και αύριο και εις τους αιώνας των αιώνων, αμήν.
Πολύ θα στενοχωρηθεί, λοιπόν, ο Κατρούγκαλος που εμείς δεν θα μεταδίδουμε και δεν θα γράφουμε για το νομοσχέδιό του. Γι’ αυτό και τα συνδικαλιστικά μας σωματεία κάνουν την απεργία, για να τον στενοχωρήσουν.
Oχι, δεν πιστεύω στη θεωρία ότι το κάνουν για να εξυπηρετήσουν την κυβέρνηση και να περάσει το νομοσχέδιο μέσα στη σιωπή. Οσοι γνωρίζουν πρόσωπα, πράγματα και συσχετισμούς, καταλαβαίνουν ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Συμβαίνει αυτό που συνέβαινε πάντα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Κάνουμε απεργία μαζί με όλα τα συνδικάτα, μαζί «με όλο το λαό», για να μη θεωρηθούμε «ελίτ». Οι συνδικαλιστές μας αδυνατούν να αντιληφθούν -και όσοι το αντιλαμβάνονται αδυνατούν να το αλλάξουν, γιατί έτσι είθισται- ότι τέτοιες απεργίες στα ΜΜΕ είναι ΑΧΡΗΣΤΕΣ. Το έδειξαν και οι πρόσφατες, που οι ίδιοι αναγκάστηκαν να σταματήσουν και να προβάλλουν, με ουσιαστικό τρόπο, τα αιτήματα του κλάδου – η πιο σωστή ενέργεια μέχρι στιγμής.
Είναι κρίμα που, για άλλη μια φορά, τα μέσα ενημέρωσης θα σιωπήσουν την ώρα που χρειάζεται η μεγαλύτερη δυνατή ενημέρωση και κριτική για τις κυβερνητικές ενέργειες. Και οι δημοσιογράφοι, αντί γι’ αυτό, θα ανταλλάσσουν πυρά μεταξύ τους για τη σκοπιμότητα της απεργίας.
Αυτό το διήμερο θ’ ακουστούν στη Βουλή εξόχως ενδιαφέροντα πράγματα, ορισμένα θα είναι εκτρωματικά. Και δεν θα είναι μόνο τα ψέματα του Κατρούγκαλου. Αλλά και άλλα, σαν κι αυτά που, δυστυχώς, είπε χτες ο πρόεδρος της Βουλής (εδώ και εδώ): ότι, δηλαδή, ο περίφημος «κόφτης» που έρχεται δεν θα είναι «κόφτης», αλλά «διορθωτής», μπορεί και «ανακουφιστής». Θα δίνει και αυξήσεις, δηλαδή!
Τέτοιες τερατολογίες θα λένε αυτοί και τα μέσα ενημέρωσης θα είναι βουβά. Μεγάλη η στενοχώρια του «νεκροθάφτη του Ασφαλιστικού» -έτσι δεν τον αποκαλούν οι ανακοινώσεις των σωματείων μας;- Γεωργίου Κατρούγκαλου με το μαντηλάκι.
Η αυτόματη κήρυξη απεργίας, χωρίς καν να εξεταστεί οτιδήποτε εναλλακτικό που να πονάει την κυβέρνηση, είναι μια συνήθης συνδικαλιστική πρακτική χωρίς αποτέλεσμα. Ο Κατρούγκαλος θα τρίβει τα χέρια του κι εμείς θα θυμίζουμε τον αγά που θύμωσε κι έκοψε τ’ αχαμνά του.
Υ.Γ. Μια που μπλέξαμε σήμερα με τα του οίκου μας (ενώ δεν θα έπρεπε, άλλα προέχουν), το κείμενο με τίτλο «ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ, ώρα για ΝΕΑ ΑΡΧΗ» που υπογράφουν αρκετοί αγαπητοί και αξιόλογοι συνάδελφοι (εδώ), περιέχει πολλές σωστές επισημάνσεις και προτάσεις. Θέλω, όμως, να κάνω μια καίρια, νομίζω, παρατήρηση.
Η «αναγέννηση και επανίδρυση του συνδικαλισμού» δεν γίνεται μόνο με διακηρύξεις. Απαιτεί και δράση. Απαιτεί, πρωτίστως, συμμετοχή. Και στις γενικές συνελεύσεις της ΕΣΗΕΑ πάμε οι ίδιοι και οι ίδιοι. Οι περισσότεροι (και από τους υπογράφοντες) δεν συμμετέχουν. Πώς θα ακουστούν άλλες απόψεις, πέρα από τη συνήθη επαναστατική ρητορική; Η εικόνα δεν είναι καλύτερη στις εκλογές. Πώς, λοιπόν, θα αλλάξει η κατάσταση; Εκτός από την κριτική, χρειάζεται και αυτοκριτική και, κυρίως, συμμετοχή και πράξη. Αλλιώς οι Κατρούγκαλοι θα ξεσαλώνουν, οι συνδικαλιστές θα κηρύσσουν άχρηστες απεργίες κι όλοι μαζί θα κυνηγάμε την ουρά μας.