Επιθυμεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να λύσει το Σκοπιανό-Μακεδονικό-ονοματολογικό ή όπως αλλιώς θέλει να το περιγράψει κανείς; Από τις διακηρύξεις της θα μπορούσε να συμπεράνει κάποιος πως κάτι τέτοιο είναι μία βάσιμη υπόθεση.
Από τους χειρισμούς της όμως μπορεί κάποιος εξίσου βασίμως να υποθέσει ότι και σε αυτό το θέμα, όπως και σε όλα τα άλλα, προέχει απλώς το μικροπολιτικό παιχνίδι και η καλλιέργεια κλίματος πόλωσης με την αντιπολίτευση και όχι η στάση εθνικής υπευθυνότητας και σοβαρότητας. Οπότε τίθεται το άλλο ερώτημα: Μπορεί να λύσει το ζήτημα αυτή η κυβέρνηση;
Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο ανακινήθηκε το θέμα. Με μία πρωθύστερη δήλωση του Πάνου Καμμένου, ο οποίος προτού καλά καλά καταλάβει κανείς ότι μία διαδικασία είναι σε εξέλιξη (που δεν είναι ακόμη), ενημέρωσε το κοινό του ότι δεν πρόκειται να ψηφίσει καμία ονομασία που να περιέχει το συνθετικό Μακεδονία.
Ο παραλογισμός είναι πολλαπλός – ως συνήθως. Πέραν του ότι ο Καμμένος έχει ήδη ψηφίσει ως βουλευτής της ΝΔ υπέρ της σύνθετης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό, το συνθετικό που τον ενοχλεί υπάρχει ήδη: «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ», ονομάζεται προσωρινώς εδώ και 20τόσα χρόνια το γειτονικό κράτος.
Από εκεί κι έπειτα ο Τσίπρας και το επιτελείο του είναι προφανές ότι βρίσκουν άλλη μία ευκαιρία να αποπροσανατολίσουν την συζήτηση και να στρέψουν το ενδιαφέρον αλλού, την στιγμή που τα τσεκούρια στις συντάξεις στάζουν αίμα και η μνημονιακή επέλαση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συνεχίζεται.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η αντιπολίτευση θα όφειλε να μην σπεύσει να πει ούτε καν τα αυτονόητα. Αντί να απαντούν σε ανύπαρκτα ερωτήματα για το αν θα ψηφίσουν αυτά που τάχα δεν θα ψηφίσει ο Καμμένος, θα μπορούσαν να πουν πολύ απλά και χωρίς άλλες κουβέντες: «φέρτε μία πρόταση και θα συζητηθεί όπου, όπως και όταν πρέπει». Χρόνος υπάρχει για την υιοθέτηση μίας τέτοιας στάσης.
Από αυτήν την άποψη, η στάση του Κινήματος Αλλαγής, όπως αποφασίστηκε την Τετάρτη, είναι σοφότερη: οι εθνικές θέσεις είναι γνωστές, η κυβέρνηση παίζει παιχνίδια και επί της ουσίας υπονομεύει την διαδικασία και οποιαδήποτε περαιτέρω δημόσια συζήτηση είναι βλαπτική.
Το θέμα υπό τις παρούσες συνθήκες θα μπορούσε να είναι απλό. Το ότι γίνεται σύνθετο καταδεικνύει για μία ακόμη φορά τις ανεπάρκειες και τους σπασμωδικούς χειρισμούς της κυβέρνησης, η οποία διακατέχεται από την αντίληψη ότι μία ενδεχομένως όχι και τόσο θετική λύση στο θέμα της ονομασίας θα κοστίσει σε άλλους και όχι σε αυτήν.
Οπως και σε πολλά άλλα ισχύει το προφανές: αν θέλουν να το λύσουν, ας το λύσουν. Θα προστεθεί και αυτό στον λογαριασμό που κάποια στιγμή θα γίνει.