Eίχε το ύφος του ανθρώπου που κατέχει την απόλυτη γνώση. Με αργή κλιμάκωση, με υπερχειλίζουσα αυτοπεποίθηση και με προσβλητική ειρωνεία έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Η ρήση δεν ήταν του Αϊνστάιν. Όχι επειδή του το έστειλε σε σημείωμα αυτός που γκούγκλαρε τη φράση αλλά σαν να είχε ο ίδιος στο μυαλό του τα άπαντα του Αϊνστάιν και δεν τη βρήκε μέσα. Λες και είχε κάποια σημασία. Λες και ήταν κάτι περισσότερο από ένας εύκολος εξυπνακισμός του αντιπάλου του, μέσα στη μόδα πολιτικών και δημοσιογράφων να τσιτάρουν αποφθέγματα που βρίσκουν στο Διαδίκτυο ή το βιβλίο του Πάσχου Μανδραβέλη. Και ο Πρωθυπουργός βρήκε ευκαιρία να διορθώσει με πάταγο ένα λαθάκι, να εκτελέσει με μπαζούκας ένα μυρμήγκι.
Πρόκειται για απόλυτη έλλειψη ενσυναίσθησης. Δεν αντιλαμβάνεται ότι η δράση γεννά αντίδραση και ο ίδιος είναι πολύ πιο εκτεθειμένος από τον κ. Μητσοτάκη; Δεν αποτιμά τα δημόσια γλωσσικά και εγκυκλοπαιδικά ολισθήματα που έχει ήδη στο παθητικό του ώστε να τού γίνει μάθημα, αφενός να μην έχει τόση εμπιστοσύνη στις ανακλαστικές ατάκες του, αφετέρου να μην κάνει θέμα σαφώς υποδεέστερα σφάλματα των άλλων;
Πρόκειται για τον άνθρωπο που δεν ξέρει ότι το Στρασβούργο είναι στη Γαλλία και η Μυτιλήνη στη Λέσβο, τον μηχανικό που πιστεύει ότι η μεταβολή έχει 360 μοίρες και το στρατόπεδο Μαλακάσας 400.000 στρέμματα, τον απόφοιτο εγκύκλιας εκπαίδευσης που νομίζει ότι ο Θεμιστοκλής είχε πει «άκουσον μεν, πάταξον δε», ότι «ο Οδυσσέας πέρασε από τις Συμπληγάδες και έκλεισε τα αυτιά στις Σειρήνες» και «ο Ηρακλής καθάρισε τον κόπρο του Αυγέα». Είναι ο ίδιος, και όχι ο Αϊνστάιν ο πνευματικός πατέρας των ρήσεων «θρέφει καρπούς», «θέτω το χρέος επί τον Τύπον των Ήλων», «θέτεται στο τραπέζι», «παρακρατηθέντων συντάξεων» και «παρόντων συνθηκών». Είναι άχαρο να συνεχίσει κανείς. Οι αναφορές που θα μπορούσαμε να κάνουμε για τις γνώσεις του στα Ελληνικά και στα Αγγλικά είναι πολλές και δυσάρεστες για όλους μας, γιατί πέρα από ένα παιδί των καταλήψεων είναι και ο Πρωθυπουργός τη χώρας.
Και αν γίνεται μνεία γίνεται μόνο για αυτόν το λόγο. Γιατί η απρέπειά του να ταπεινώσει αναίτια τον πολιτικό του αντίπαλο δεν συνάδει έστω με το δικό του γνωσιακό επίπεδο – κάθε άλλο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκτίθεται μόνο όταν αποπειράται εξυπνακισμούς, η συγκρότηση και η γλωσσομάθειά του δεν επιτρέπουν συγκρίσεις, για αυτό και ο Αλέξης Τσίπρας θα έπρεπε να αποφεύγει να τρίβεται στη γκλίτσα. Και αυτό ως διαπίστωση είναι ακόμα πιο λυπηρό και από την ανεπάρκεια και από την αγένειά του. Η έλλειψη επίγνωσης των κινδύνων, των συσχετισμών και των αδυναμιών του είναι στοιχεία της προσωπικότητάς του αρνητικά για έναν Πρωθυπουργό.