Στο τέλος της ομιλίας προς τους υπουργούς του, ο Αλέξης Τσίπρας, απέδωσε στη «διαπλοκή» την ευθύνη για επιθέσεις εναντίον της κυβέρνησης του. Και όπως επανέλαβε για πολλοστή φορά, αυτό εκπορεύεται από τη βούληση της κυβέρνησης να αναδιατάξει το τηλεοπτικό τοπίο με τη χορήγηση τεσσάρων αδειών εθνικής εμβέλειας.
Καμία αντίρρηση. Ας δεχθούμε ότι ο πρωθυπουργός, εκ του θεσμικού του ρόλου, βγάζει μόνο αλήθεια από τις λέξεις του. Oμως που είναι οι πράξεις του; Ο Αλέξης Τσίπρας, πρωθυπουργός εδώ και ένα χρόνο, μίλησε για «συστημικά μέσα ενημέρωσης» λες και ο ίδιος κάθεται έξω από το σύστημα και πετάει πέτρες στα τζάμια. Κάθε ομιλία του, κάθε δημόσια εμφάνιση του περιλαμβάνει και μία αναφορά στη διαπλοκή και στα συμφέροντα. Ομως, τι διάολο κάνει δεκατρείς μήνες; Δεν βρήκε την ευκαιρία να πιάσει έστω και έναν από το αυτί, να τον σύρει εδώ μπροστά, στην κοινή γνώμη; Εντάξει, έκανε διαπραγμάτευση, πάλεψε με νύχια και με δόντια για να φέρει το καλύτερο δυνατό μνημόνιο για τη χώρα. Αυτό σε τι τον εμπόδιζε να αναλάβει πρωτοβουλίες κατά της διαπλοκής; Εκτός και αν σκάβει χαράκωμα και προετοιμάζει τον λαό για λιγότερο ζάπινγκ.
Ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε στο υπουργικό συμβούλιο λες και έκανε προγραμματικές δηλώσεις. Ακόμα χειρότερα: λες και έκανε αντιπολίτευση εναντίον του εαυτού του. Το επιχείρημα για τις προηγούμενες κυβερνήσεις που άναψαν τη φωτιά στον τόπο, έχει τελειώσει από Σεπτέμβρη. Διότι πια στις προηγούμενες κυβερνήσεις ανήκει και μία δική του. Επίσης ουδόλως ενδιαφέρουν οι προτάσεις του Μητσοτάκη για το Ασφαλιστικό. Καλές ή κακές, έρχονται από την αντιπολίτευση. Δεν είναι πλειοψηφικές, δεν διαθέτουν θεσμική ισχύ. Υπουργικό συμβούλιο δεν κάνεις για να πεις τι προτείνει η αντιπολίτευση. Κάνεις για να εξηγήσεις αυτά που σκοπεύεις να κάνεις εσύ. Απλώς πρόκειται για πράγματα που δεν λέγονται on camera και, τέλος πάντων, δεν λέγονται ποτέ από τους πρωθυπουργούς. Υπάρχουν και υπουργοί για αυτα.
Μάθαμε κάτι από την ομιλία του Πρωθυπουργού; Ναι. Μάθαμε ότι από τα «ντόπια και ξένα συμφέροντα» του Ανδρέα ως τη «διαπλοκή» του Μητσοτάκη και τα «συστημικά μέσα» του Τσίπρα, όλοι τους κρύβονται μια χαρά πίσω από τις μεγάλες πλάτες των ιδανικών εχθρών. Και αυτή τη στιγμή, το παιχνίδι με τις άδειες είναι εκείνο που μπορεί να παίξει ο Τσίπρας πετώντας όποτε τον βολεύει τη μπάλα στην εξέδρα.
Προαναγγέλλει σύγκρουση με τα συμφέροντα, ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να μην ανοίξει η μύτη – περιμένετε να δούμε πώς θα αδειοδοτηθούν τα κανάλια ειδικού περιεχομένου και μετά συζητάμε αν όντως οι άδειες θα είναι μόνο τέσσερις. Επίσης υπόσχεται στο ψηφοφόρο ότι ακόμα και αν πεινάσει, θα έχει, τουλάχιστον, να βλέπει από μακριά τα σκαλπ των μεγαλοδημοσιογράφων καρφωμένα στα κάγκελα του Μαξίμου – άλλωστε αυτοί φταίνε για όλα. Και, φυσικά, αν τα πράγματα δεν εξελιχθούν ευνοϊκά, θα έχει πάντα να λέει ότι τον έριξε η διαπλοκή, όπως ο Χάμφρεϊ και η Ιγκριντ θα έχουν πάντα το Παρίσι.