O σημερινός Αρχιεπίσκοπος είναι (ή μήπως ήταν;) ένας ηπίων τόνων Ιεράρχης. Λέω «ήταν» και όχι «είναι» διότι ορισμένες δηλώσεις του εσχάτως ήταν σε άλλο μήκος κύματος (ένα παράδειγμα εδώ).
Επίσης, ο Ιερώνυμος, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, είχε δείξει ότι απέφευγε την ανάμειξη στα πολιτικά, πολλώ δε μάλλον την πολιτικολογία. Χρησιμοποιώ και πάλι παρελθόντα χρόνο, διότι οι τελευταίες συναντήσεις και δηλώσεις του ξεφεύγουν από αυτόν τον κανόνα. Και μπορεί να παρεξηγηθούν. Θα εξηγήσω παρακάτω πώς.
Η πρώτη «παρασπονδία» διεπράχθη προ μηνών, όταν ουσιαστικά απαίτησε-και πέτυχε- την εκδίωξη του Νίκου Φίλη από τη θέση του υπουργού Παιδείας (η επιβεβαίωση εδώ). Βεβαίως, την πρώτη και βασική ευθύνη γι’ αυτό φέρει ο Πρωθυπουργός, που υπάκουσε στην «εντολή» του. Αλλά και η στάση του Αρχιεπισκόπου ήταν απαράδεκτη ως εξωθεσμική. Για τα βιβλία στα σχολεία υπεύθυνη είναι η Πολιτεία. Η Εκκλησία έχει λόγο όπως όλοι, ίσως και παραπάνω. Είναι άλλο αυτό και άλλο η άσκηση αθέμιτης πίεσης στον Πρωθυπουργό, προκειμένου να διώξει το «ενοχλητικό» υπουργό.
Δεύτερο παράδειγμα: ο κ. Ιερώνυμος ασφαλώς δικαιούται να συναντά όποιον θέλει, όσο συχνά θέλει. Και τον Πάνο Καμμένο. Πόσο μάλλον ότι ο υπουργός αυτός συμπεριφέρθηκε με υποτιμητικό, για αξιωματούχο της Πολιτείας, τρόπο σε πρόσφατη συνάντησή τους. Γι’ αυτό φταίει πρωτίστως ο Αλέξης Τσίπρας, που διατηρεί στην κυβέρνησή του έναν τέτοιο υπουργό. Αλλά και η στάση του Αρχιεπισκόπου, που έδειξε να απολαμβάνει την «υπηρετική» αυτή συμπεριφορά ενός υπουργού, δεν περιποιεί τιμήν στο αξίωμά του. Θα έπρεπε να του είχε απαντήσει αμέσως: «Τις κυβερνήσεις τις ρίχνει ο ελληνικός λαός, τέκνον μου» (εδώ).
Με την ευκαιρία υπενθυμίζουμε ότι, πριν από κάμποσα χρόνια, ένας άλλος Πρωθυπουργός, αρνήθηκε να υποχωρήσει στις αφόρητες πιέσεις και απειλές του τότε Αρχιεπισκόπου για το θέμα των ταυτοτήτων και δεν απομάκρυνε τον «υπαίτιο» υπουργό Μιχάλη Σταθόπουλο. Ο Πρωθυπουργός εκείνος (Κώστας Σημίτης) ήταν «δεξιός». Ο σημερινός, που δεν τολμά ούτε μια στοιχειώδη πράξη κόντρα στην Εκκλησία και τον «προστάτη» της Πάνο Καμμένο, είναι «αριστερός». Και κάτι ακόμα: ο τότε Συνασπισμός και ο Νίκος Φίλης (τότε δημοσιογράφος) ήταν με τον Σημίτη και τον Σταθόπουλο. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταντήσει ουρά του Καμμένου και ο Φίλης «σύντροφός» του, αλλά εξωπεταγμένος από την κυβέρνηση.
Τρίτο παράδειγμα, που μας έδωσε αφορμή για το σημερινό άρθρο. Ο Ιερώνυμος δέχτηκε ξανά τον Καμμένο. Ο οποίος -λέει- τον ενημέρωσε για «τις εξελίξεις που έχουμε στα εθνικά μας θέματα και, κυρίως, στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων». Αλήθεια, τέτοια ενημέρωση έχει κάνει ο υπουργός Αμυνας στους αρχηγούς των κομμάτων; Στη Βουλή; Όχι. Ο Αρχιεπίσκοπος είναι πάνω από αυτούς τους θεσμούς ή έχει προτεραιότητα;
Στην ίδια συνάντηση -κι εδώ είναι το ζουμί- ο Αρχιεπίσκοπος εξήγησε ποια είναι τα βάτα, στα οποία έχει πέσει ο κ. Τσίπρας, όπως ο ίδιος είχε πει τις προάλλες (εδώ). Τα βάτα, λοιπόν, κατά τον Ιερώνυμο, είναι «η τρόικα, ο Σόιμπλε και το ΔΝΤ και όλοι εκείνοι που δεν τον βοηθούν (τον κ. Τσίπρα) να ξεπεράσει τα προβλήματά του».
Κάποιος μπορεί να πει ότι αυτό είναι προφανής πολιτικολογία και μάλιστα μονομερής, αλλά ας το παρακάμψουμε. Και ας δούμε την ουσία:
1. Εχει σκεφθεί ο Μακαριότατος μήπως όλοι αυτοί (τα «βάτα») κάθε άλλο παρά εμποδίζουν τον κ. Τσίπρα να ξεπεράσει τα προβλήματά του; Διότι υπάρχει και η άλλη πλευρά, που λέει ότι μια χαρά βολεύονται με τη σημερινή κατάσταση: μια αριστερή κυβέρνηση κι ένας αριστερός Πρωθυπουργός περνάει όλα τα σκληρά μέτρα χωρίς να κουνιέται φύλλο (εδώ μια έξωθεν επιβεβαίωση). Δεν οφείλει να το συνυπολογίσει αυτό ο κ. Ιερώνυμος πριν μιλήσει έτσι;
2. Ακόμα κι αν ενστερνιστούμε τη θεωρία του περί «βάτων», μήπως πρέπει ο ίδιος να συνυπολογίσει ποιος είναι υπεύθυνος για την παρουσία αυτών των «βάτων»; Μόνα τους φύτρωσαν ή έχουν ευθύνη οι εγχώριοι σπορείς, παλιοί και νέοι; Αλήθεια, όταν ο Αρχιεπίσκοπος συναντούσε στο παρελθόν τους πρώην Πρωθυπουργούς, τούς είχε πει πόσο λυπάται βλέποντάς τους μέσα στα(ίδια ήταν και τότε) «βάτα»;
3. Και το πιο ουσιώδες: άραγε ο κ. Τσίπρας έχει καμιά ευθύνη που έχει πέσει μέσα στα «βάτα»; Ξέρει ο Μακαριότατος τι έλεγε πριν πέσει; Οτι θα τα ξεριζώσει, θα τα εξοντώσει και θα σπείρει το χωράφι Ελλάς με άνθη; Μέρες που είναι, ας το πούμε με τα λόγια του τροπαρίου: «…και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα. Ανάξιος δε πάλιν ον ευρήσει ραθυμούντα» (σε ελεύθερη απόδοση: καλότυχος ο άνθρωπος, τον οποίο θα βρει -ο Νυμφίος- ξύπνιο και σε ετοιμότητα. Και ανάξιος εκείνος τον οποίο θα πιάσει στον ύπνο και απροετοίμαστο»). Μήπως έτσι έπιασαν (και) τον Τσίπρα τα -κατά Ιερώνυμον- «βάτα»;
Εν κατακλείδι: καλός είναι ο παραμυθητικός λόγος του Αρχιεπισκόπου, έτσι πρέπει να μιλάει, ειδικά τέτοιες μέρες. Θα ήταν, όμως, περισσότερο χρήσιμος (και όχι μόνο ευχάριστος), αν είχε προσθέσει: «Βάλαμε κι εμείς το χεράκι μας για να φυτρώσουν τα βάτα που βασανίζουν σήμερα τον Αλέξη. Εβαλε κι ο ίδιος το δικό του χέρι».
Για την ευθύνη υπάρχουν δύο δρόμοι. Αυτός του Πιλάτου με το «νίπτω τα χείρας μου». Και αυτός του Καπετάν Μιχάλη του Καζαντζάκη: «Αν δε δει ο Θεός χέρι ανθρώπου, δε βάζει μήτε κι αυτός το δικό του».
Καλό Πάσχα.