Εχει κάτι από αρχαία τραγωδία, όμως ξέρεις ότι είναι αληθινό. Και έτσι, καθώς τα μάτια καταβροχθίζουν με βουλιμία την εικόνα, αισθάνεσαι τη γεύση του αίματος κάτω από τη γλώσσα.
Και μετά έρχονται οι φωνές να σου γεμίσουν τα αυτιά. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σπαρακτικό και συνάμα πιο τρομακτικό από τις κατάρες μίας μάνας. Με ανταριασμένα μαλλιά και σηκωμένα τα χέρια να στέλνει το ανάθεμα στον φονιά. Μυθική μορφή. Λες ότι με ένα νεύμα της θα πέσει η φωτιά να τον κάψει.
Προσέξτε τα πλάνα που παίζουν και παίζουν και θα παίζουν στις ειδήσεις. Ο φονιάς φτάνει στην Ευελπίδων, μεταφέρεται σχεδόν σηκωτός από τους αστυνομικούς και οι ύβρεις τον καταδιώκουν σαν θυμωμένα σκυλιά. Μετά βλέπουμε τους συγγενείς της Δώρας, ξέπνοους να βγάζουν το κεφάλι μέσα από μία θάλασσα οργής, να λένε τα λόγια που όλοι θα βγάζαμε από μέσα μας. Και γύρω τους οι εικονολήπτες. Και οι φωτογράφοι. Και οι δημοσιογράφοι που έχουν σηκώσει τα κινητά. Είδα πολλές φορές τα πλάνα και κατάλαβα ότι αυτοί που καταγράφουν τη σκηνή είναι σαφώς περισσότεροι από εκείνους που θέλουν να πάρουν το νόμο και τον φονιά στα χέρια τους. Δεν υπάρχει σεβασμός, προσωπικός χώρος και ιδιωτικότητα σε αυτές τις περιπτώσεις. Ολα και όλα. Αυτό το δράμα το μοιραστήκαμε όλοι αν και δεν δώσαμε ούτε σταγόνα πόνου. Θα το πάμε, λοιπόν, μέχρι τέλους.
Οι υποθέσεις που «συγκλονίζουν το πανελλήνιο» έχουν λίγη συμπόνοια για τα πρόσωπα και μεγάλο ενδιαφέρον για το δράμα. Παραδεχθείτε το. Λίγοι έχουν σκοπό να κρατήσουν το χέρι της μάνας. Οι περισσότεροι έχουν τα μάτια τους πάνω στον φονιά. Και αυτός ο κερατάς τα έχει όλα. Πρεζόνι, πρώην κατάδικος, που σκοτώνει για 25 ευρώ. Λες ότι στο τέλος μπορεί να τον καταδικάσουν να ζει για πάντα, απέθαντος, μέσα σε ένα σενάριο, να παίζει όλο την ίδια και την ίδια σκηνή του φόνου. Πήρε μία ζωή για να αγοράσει αυτό που θα τον στείλει στον θάνατο. Και τώρα είναι ένα δαρμένο πρεζόνι, με χειροπέδες, στερητικό σύνδρομο και ένα μυαλό πελτές, να το πιουν οι Ερινύες. Ο τύπος είναι τόσο μα τόσο σκατά που μπορεί και να τον συμπαθήσεις.
Αποφυλακίστηκε, λέει, έχοντας εκτίσει τα 3/5 της ποινής του. Και πιθανότατα αποφυλακίστηκε όχι επειδή έδειξε καλή διαγωγή, αλλά επειδή η φυλακή χρειαζόταν το στρώμα και το κελί ώστε και κάποιοι άλλοι να εκτίσουν τα 3/5 της δικής τους ποινής.
Μη διαμαρτύρεστε μάταια. Αυτό θα συμβαίνει όσο δεν φτιάχνουμε καινούργιες φυλακές ή συνεχίζουμε να χώνουμε εκεί μέσα κακομοίρηδες με μικροποσότητες ναρκωτικών.
Από αυτήν την υπόθεση θα θυμόμαστε και τον πατέρα της Δώρας. Διασύρθηκε με εξοργιστικό τρόπο. Διότι είναι άλλο να μαθαίνεις ότι, ενδεχομένως, δεν ήταν καλός πατέρας και άλλο να ακούς τον ρεπόρτερ να αναφέρει με νόημα ότι η κατάθεση του κράτησε ώρες και έφυγε από την πίσω πόρτα. Ας γίνει κόσκινο αυτή η ιστορία, να περνάμε από μέσα της δημοσιογράφους, δημοσιολόγους, ενίοτε και φίλους από τα social media.
Βλέποντας τις φωτογραφίες της Δώρας Ζέμπερη στοχάζεσαι τι είναι αυτό που άλλοι το λένε Τύχη και άλλοι Θεό. Και σκέφτεσαι πόσες κλωστές από πόσα διαφορετικά κουβάρια πρέπει να τραβηχτούν την ίδια στιγμή για να πέσεις νεκρός, σφαγμένος, δίπλα στον τάφο ενός αγαπημένου προσώπου. Και ποτέ δεν είσαι σίγουρος αν είναι η τραγωδία που σε διαλέγει ή εσύ που κάνεις το βήμα και παίρνεις τον ρόλο σου.
Η εικόνα της Δώρας θα σβήνει σιγά-σιγά. Θα επανέλθει όταν διαβάσουμε για τη δίκη ή τον θάνατο του φονιά της. Και μετά θα φωτίζεται αμυδρά μόνο από τα μάτια των δικών της ανθρώπων. Το επίθετο της θα ξεχαστεί πρώτο. Μετά θα ατονίσει το όνομα, θα γίνει η κοπέλα που σφαγιάστηκε στο νεκροταφείο. Θα μείνει βέβαια για πάντα 32 χρονών, αλλά το τίμημα που πλήρωσε ήταν δυσανάλογα σκληρό.