Και τώρα που έφυγαν οι ξένοι και μείναμε εμείς και η «Πρέβεζα» μας και «δημοσιογράφοι» αναλύουν με «Υψωμένη σημαία», τους λόγους του «Κυρίου Νομάρχη»-Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη μας, τώρα θα ήθελα να σχολιάσουμε την εικόνα που έσβησε.
Αν δεν υπάρχει ίχνος σύνδεσης των πανεπιστημίων μας με την αγορά εργασίας, άλλο τόσο δεν υπάρχει ίχνος σύνδεσης της ηγεσίας μας, με τον σύγχρονο πολιτισμό. Το Προεδρικό Μέγαρο ως πύργος του Κόμη Δράκουλα. Νομίζεις ότι τρίζουν οι πόρτες, διαισθάνεσαι αράχνες, πεθαίνεις από αγωνία αν είναι ζωντανοί οι συνδαιτημόνες. Και σ’ αυτό το περιβάλλον ακούς από τον Μακρόν, «Κορνήλιος Καστοριάδης» και σου κόβεται η χολή από τη βίαιη επίθεση του σύγχρονου. Έτοιμη είσαι να φωνάξεις «Ααααα!» και να τρέξεις σαν να σε κυνηγάει κακό. Κακό ο σύγχρονος πολιτισμός. Κακός ο σύγχρονος τρόπος ζωής. Ότι σύγχρονο, κακό. «Δικό μας» μόνο ότι αρχαίο.
Μελετάω το τραπέζι. Τόσο που θυμίζουμε πια, πρώην ανατολικά κράτη, στα χρόνια του κομμουνισμού. Εκείνα τα νεκροσέντονα απ’ άκρη σ’ άκρη. Καμία αισθητική, κανένα νιάξιμο, καμία περαιτέρω σκέψη. Ό,τι στο χρονοντούλαπο. Ένα πλύσιμο, ένα σιδερωματάκι κι «έξω από την πόρτα». Πολλοί θα το δουν, λίγοι θα το καταλάβουν. Πλήρης η άγνοια, της δύναμης της εικόνας, πλήρης η άγνοια ότι υπάρχουν ειδικοί. Είναι κλάδοι «επιστήμης». Όχι. Ποιος τα λέει αυτά;
Και οι ανθοδέσμες… Όχι για ν’ ανθίζει ο τόπος. Όχι για να στολίσει την εικόνα που θα ταξιδέψει. Όχι για ένα μήνυμα στον κόσμο από Ελλάδα. Προς Θεού. Ακροβολισμένες σαν να τις παρήγγειλε τσιγγούνης αφού ξετίναξε στα παζάρια τον ανθοπώλη. Να υπάρχουν και να μην.
Και το μενού. Το ντέρτι του μπουρτζόβλαχου όταν καλεί «από την Αθήνα» και μαγειρεύει «κάτι καλό». Απορώ πώς και δεν έχουν σκεφτεί νουά και ρύζι με καροτάκια και μπιζέλια. Σερβίραμε στους Γάλλους γαλλικό μενού. Γλώσσα για πρώτο και φιλέτο για κυρίως. Η ευκολία μας, ότι όλα μπορούμε να τα κάνουμε εμείς καλύτερα. Δεν υπάρχει ελληνικό προϊόν, δεν υπάρχουν εξαγωγές, δεν υπάρχουν προϊόντα που κατακλύζουν αγορές του εξωτερικού, δεν υπάρχει η φέτα, το ελληνικό γιαούρτι, οι ξηροί μας καρποί, η μαστίχα. Ούτε καν το λάδι. Δεν υπάρχει ψαράκι Μεσογείου και οι τρόποι μας να το μαγειρεύουμε εμείς.
Σκέφτομαι τις ανησυχίες, το ψάξιμο των ανθρώπων που διοργανώνουν το Tinos Food Paths και πονάει η ψυχή μου, γιατί μια Προεδρία, δεν έχει ούτε μια τρίχα από το μεράκι τους και την αίσθηση φιλοξενίας στην ιερότητά της.
Και ο λόγος του Προέδρου; Πόση ώρα; Για να πει τίποτα. Και σ΄ αυτό ακόμα, τόσο διακριτή η μπουρτζοβλαχιά, του, «τώρα που θα τον ταΐσεις, κοίτα να βρεις την ευκαιρία να του πεις ότι έχεις να του πεις»… Φτάσαμε μέχρι Κυπριακό… Μεταξύ γλώσσας και φιλέτου…
Και έρχεται ο Μακρόν και σε βάζει στην θέση σου, φιλαράκο. Στην Ευρώπη ως ιδεολογία, ως κοιτίδα διαχρονικού πολιτισμού στις χυδαίες μέρες μας. Και σου πετάει στα μούτρα σου, τον σύγχρονο πολιτισμό σου. Μπας και ξυπνήσεις και δεις ποιος είσαι. Σου αναφέρει Κορνήλιο Καστοριάδη. Μια δική «σου» προσωπικότητα που σημάδεψε τον Μάη του ‘68 «τους». Και την προηγούμενη, στο γαλλικό Ινστιτούτο, έχει επιζητήσει να «ομοτραπεζωθεί» με τον συγγραφέα Βασίλη Αλεξάκη και τον Πάνο Κούτρα που μας χάρισε το κινηματογραφικό έργο «Στρέλλα» και τον ποιητή Τίτο Πατρίκιο και την οσιομάρτυρα σύγχρονου πολιτισμού Κατερίνα Κοσκινά και και και…
Κατάλαβες τώρα το πνεύμα και το κλίμα του Μακρόν; Σιγά μην κατάλαβες! Τα ίδια έκανες και με τον Ομπάμα. Τα ίδια θα κάνεις και στον επόμενο. Γιατί έχεις το νεοελληνικό σύνδρομο. Εσύ, τα ξέρεις όλα! Θα βγουν λοιπόν τα νεκροσέντονα από τα ντουλάπια… Ένα φρεσκαρισματάκι κι αυτό παίζεται!… Θα ξεπετάξει το μενού ο σεφ… Αν δεν είναι γλώσσα για πρώτο, θα είναι γαρίδες. Το φιλέτο πάντα, σταθερό. Κάνει πλούσιο. Θα γράψει και ο Πρόεδρος μια ομιλία που να τα καλύψει όλα. Οι κυρίες θα φορέσουν τα καλά τους. Και το μόνο που θα αξίζει, μπορεί να είναι τα πόδια τους κάτω από το τραπεζομάντηλο. Αν έχουν λίγο, τόσο δα, βγάλει το παπούτσι… Θα υποθέσουμε, ότι είναι ζωντανοί. Το ίδιο υποθέτουμε και για τη χώρα μας.
Υ.Γ.1: «Να σκέφτεσαι σημαίνει να μπαίνεις στον λαβύρινθο. Να χάνεσαι σε διαδρόμους που υπάρχουν, επειδή τους σκάβουμε συνέχεια. Να γυρίζεις πίσω, στο τέλος ενός αδιεξόδου, που η είσοδός του έχει κλείσει πίσω από τα βήματά μας ώσπου τέλος, χωρίς να ξέρουμε πώς, τα μικρά κυκλικά βήματά μας, δημιουργούν στον τοίχο ποθητά ανοίγματα». Κορνήλιος Καστοριάδης.
Υ.Γ.2: «Ο Μαρξισμός είναι νεκρό σώμα μιας ψευδοθεωρίας που δεν αναπτύσσεται και το οποίο κοινωνικά και ιστορικά λειτουργεί μόνο και μόνο σαν ιδεολογία για την νομιμοποίηση καθεστώτων εκμετάλλευσης και τρομοκρατίας όπως αυτά που υπάρχουν στις ανατολικές χώρες». Επίσης Κορνήλιος Καστοριάδης.