Η κακοκαιρία «Ελπίς» μας άφησε, ο ήλιος βγήκε ξανά, όπως κι εμείς από σπίτια μας. Γιατί πρέπει να πάμε ένα σούπερ μάρκετ ή ένα φαρμακείο και γιατί οι δουλειές δεν μπορούν να σταματήσουν, τουλάχιστον όχι για πολύ. Ιδίως όσοι δεν έχουμε την επιλογή της τηλεργασίας, βγήκαμε και κάναμε το μεγάλο βήμα. Το μεγάλο γλιστερό βήμα, συγκεκριμένα.
Φυσικά δεν περιμένει κανείς έπειτα από μια σφοδρή χιονόπτωση, που σκέπασε με χιόνι όλο το Λεκανοπέδιο, να καθαρίσει το σύμπαν αμέσως. Αλλά τέσσερις και πέντε ημέρες μετά, δεν ξέρω αν δικαιολογείται να έχει απομακρυνθεί το χιόνι μόνο από τους κεντρικούς δρόμους και όλα τα υπόλοιπα σημεία να μένουν ακαθάριστα.
Διασχίζοντας τη Μεσογείων την Πέμπτη το πρωί, έβλεπα δεξιά κι αριστερά, στα πεζοδρόμια, ένα βουνό χιονιού, το οποίο είχαν σπρώξει εκεί από τη λεωφόρο. Προφανώς ήθελαν να ανοίξουν τον δρόμο, αλλά τον πεζό δεν τον σκέφτηκαν καθόλου; Πώς θα περπατήσεις σε τέτοια πεζοδρόμια; Μόνο αν έχεις snowboard ή παγοπέδιλα, καθότι το χιόνι πια έχει παγώσει και είναι πιο επικίνδυνο από ποτέ. Να μην πω για τα κάθετα δρομάκια που έπιανε το μάτι μου κατά τη διάρκεια της διαδρομής. Θα τα ζήλευε και το Ροβανιέμι. Εκεί, προσεύχεσαι και πας.
Τι κάναμε όλοι όσοι έπρεπε να διασχίσουμε τη Μεσογείων για να φτάσουμε στη δουλειά μας πεζή; Πηγαίναμε από τον δρόμο, το μόνο καθαρό σημείο. Το δίλημμα, δηλαδή, ήταν το εξής: να πας από το πεζοδρόμιο για να μην κινδυνεύεις από τα αυτοκίνητα, αλλά να κινδυνεύεις από γλίστρα, ή να πας από τον δρόμο για να μην κινδυνεύεις από γλίστρα, αλλά από αυτοκίνητο που θα περάσει ξυστά;
Ούτε καν στα σημεία όπου υπάρχει φανάρι και διάβαση πεζών δεν είχαν φροντίσει να καθαρίσουν το πεζοδρόμιο. Επρεπε να βρεις τρόπο να περάσεις απέναντι μέσω Λαμίας, για να μην πατήσεις πάγο ή να μη χωθείς σε βουνό χιονιού που είχαν στοιβάξει από τον δρόμο. Και όλα αυτά στη Μεσογείων, η οποία υποτίθεται, ως κεντρικός οδικός άξονας της πόλης, έχει και μια φροντίδα παραπάνω.
Αλλά τι λέω τώρα. Εδώ ακόμα και στο κέντρο της πόλης, στην καρδιά της, οι πεζοί έρχονται αντιμέτωποι με σημεία-παγοπίστες. Στη Βασιλίσσης Σοφίας, έξω από τη Βουλή, από την οποία πέρασα γυρνώντας από τη δουλειά την ίδια μέρα, το πεζοδρόμιο είχε πάγο. Ηταν Πέμπτη, η «Ελπίς» μας είχε αφήσει εδώ και τέσσερις μέρες, όπως και η δική μου ελπίδα να μη φάω τούμπα. Την έφαγα τελικά και ησύχασα.
Φαντάσου τι συμβαίνει σε άλλα σημεία της πόλης, στις γειτονιές της. Φαντάσου τι τραβάνε οι πεζοί για να περπατήσουν σε πεζοδρόμια με κλίση στην Κυψέλη για παράδειγμα, ή στα βόρεια προάστια, όπου πάντα η κατάσταση είναι λίγο χειρότερη όταν χιονίζει. Ενας γεράκος στα Μελίσσια γλίστρησε στον πάγο κι έπεσε, καθώς πήγαινε στο φαρμακείο. Να μην πήγαινε; Επρεπε να πάει στο φαρμακείο κι αυτός, όπως πρέπει κάποιος να πάει στο σούπερ μάρκετ, στην τράπεζα ή στη δουλειά του.
Το θέμα είναι να μπορείς να περπατήσεις με ασφάλεια σε μια πόλη. Το θέμα είναι μια πόλη να φροντίζει και για τους πεζούς της. Είναι τόσο δύσκολο;
ΥΓ. Οταν έχει χιονίσει, θα πρέπει να φροντίζει δύο φορές περισσότερο.