Πρόσφατα είχαμε το πρώτο δείγμα γραφής για τις ιδεολογικές πεποιθήσεις και οριοθετήσεις του νέου ηγέτη της ΝΔ. Δυστυχώς τα δείγματα κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικά ήσαν.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε ομιλία του στη Βουλή ανέφερε, επιδοκιμάζοντας, ότι «η Αριστερά δεν αναγνωρίζει τον Τσίπρα ως αριστερό». Ακούγοντας αυτή την πρόταση και στον βαθμό που ο κ. Μητσοτάκης την επιδοκίμαζε, περιμέναμε ότι στην επόμενη φράση θα έδινε συγχαρητήρια στον κ. Τσίπρα για αυτή την υποτιθέμενη αλλαγή στάσης. Αλλά φευ! Οποία η κατάπληξη μας όταν διαπιστώσαμε ότι ο ηγέτης της ΝΔ κρατούσε τα συγχαρητήρια για την «πραγματική» Αριστερά, το «τίμιο ΚΚΕ» και προσθέτοντας ότι «τιμά τους αγώνες της Αριστεράς». (σσ της «πραγματικής Αριστεράς» δηλαδή των σταλινοειδών)
Οπως σχολιάζει ο γνωστός πολιτικός επιστήμονας Δημήτρης Κατσούδας στο Facebook:
«Να το πάλι το γνωστό συγχωροχάρτι – το σύνηθες κόμπλεξ της Κεντροδεξιάς: η Αριστερά κατά την κομπλεξική Δεξιά είναι ΚΑΛΗ ΕΚ ΦΥΣΕΩΣ. Οταν αποτυγχάνει (δηλ. πάντα) αποτυγχάνει όχι ως Αριστερά αλλά ως κάτι άλλο, που είναι κακό γιατί ΔΕΝ είναι Αριστερά!»
Ομως το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Βρισκόμαστε μια ακόμη φορά μάρτυρες ενός ιδεολογικού ευνουχισμού της Κεντροδεξιάς που λαμβάνει χώρα την στιγμή ακριβώς που ο διεθνής ιδεολογικός περίγυρος είναι ευνοϊκός.
Η πρώτη φορά ήταν τα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Τότε η ανθρωπότητα σιγά σιγά ανακάλυπτε τις ιδιωτικοποιήσεις, τον αγώνα εναντίον των συντεχνιών, την πραγματική φύση του σοβιετικού ολοκληρωτισμού, τον νέο πολιτικό λόγο της Μάργκαρετ Θάτσερ και του Ρόναλντ Ρήγκαν. Αυτά έξω. Εδώ η Κεντροδεξιά αντιθέτως υπό την ηγεσία του «Εθνάρχη» (!) Κωνσταντίνου Καραμανλή ανακάλυπτε την γοητεία των κρατικοποιήσεων και την μαγεία του… Δημητρόφ!
Βρισκόμαστε μια ακόμη φορά μάρτυρες ενός ιδεολογικού ευνουχισμού της Κεντροδεξιάς που λαμβάνει χώρα την στιγμή ακριβώς που ο διεθνής ιδεολογικός περίγυρος είναι ευνοϊκός
Η δεύτερη μεγάλη ευκαιρία για την ιδεολογική επικράτηση της Κεντροδεξιάς υπήρξε στα τέλη της δεκαετίας του ‘80 όταν κατέρρευσε ο κομμουνισμός στην ΕΣΣΔ και στην Ανατολική Ευρώπη. Ομως αυτό το γεγονός πέρασε σχεδόν απαρατήρητο στη χώρα μας επειδή ακριβώς εκείνη την περίοδο η ΝΔ υπό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη σχημάτιζε κυβέρνηση με τα σταλινοειδή του ΚΚΕ. Ετσι ενώ σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο οι κεντροδεξιές δυνάμεις θριαμβολογούσαν για την ήττα του σοβιετικού ολοκληρωτισμού στην Ελλάδα, στο όνομα ενός τυφλού «αντιπαπανδρεϊσμού», ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έδινε συγχωροχάρτι στους εντόπιους εκφραστές των Γκουλάγκ. Ηταν μάλιστα τέτοια η ιδεολογική θρασύτητα των (κυβερνώντων πλέον) σταλινοειδών ώστε όταν σε μια εκπομπή της ΕΡΤ ο σύμβουλος του ηγέτη της ΝΔ Δημήτρης Κατσούδας τόλμησε να εκφραστεί θετικά για την επάνοδο της Δημοκρατίας στις χώρες αυτές, ο ηγέτης του ΚΚΕ Χαρίλαος Φλωράκης πήρε στο τηλέφωνο τον ηγέτη της ΝΔ ζητώντας του να «μαζέψει» τον σύμβουλό του και απειλώντας τερματισμό της συνεργασίας αν δεν το έπραττε.
Σήμερα ζούμε την τρίτη ευκαιρία. Για μια ακόμη φορά οι λαοί εξεγείρονται εναντίον των καθεστώτων της ανελευθερίας και την οικονομικής ανέχειας… Αυτήν την φορά πρόκειται για τους λαούς της Λατινικής Αμερικής που στο όνομα του τρίπτυχου «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» σαρώνουν τα αριστερά καθεστώτα του «τσαβίσμο» και «κιρτσνερίσμο».
Και αντί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να εντάξει τον αγώνα του ελληνικού λαού στα πλαίσια του αγώνα της εξεγερμένης Λατινικής Αμερικής, αντί να ακολουθήσει το παράδειγμα του -φυλακισμένου σήμερα- Λεοπόλδο Λοπέζ που οδηγούσε κάθε ημέρα τον λαό του Καράκας σε διαδηλώσεις εναντίον του σαθρού καθεστώτος… δίνει συγχαρητήρια στο «τίμιο ΚΚΕ» και αναπολεί την ύπαρξη μιας «πραγματικής» Αριστεράς!
Δυστυχώς ο νέος ηγέτης της ΝΔ ανήκει στην κατηγορία εκείνη των δεξιών πολιτικών που πιστεύουν ότι ο εκσυγχρονισμός της Δεξιάς προϋποθέτει εγκατάλειψη του «αντικομουνισμού».
Αυτό που δυστυχώς δεν έχουν κατανοήσει είναι ότι ο αντικομουνισμός της Δεξιάς στην Ελλάδα ήταν πάντοτε κομμουνιστικός.