Είδα τους Argo με τις τσουβαλένιες βράκες και τις εσθήτες-πυτζάμα να τραγουδάνε το «Utopia Land». Το τραγούδι τέλειωσε αλλά το πρόγραμμα έμεινε μετέωρο. Ετσι μού φάνηκε. Μα δεν έπρεπε μετά να βγει ο Λεωνίδας Μπουρνέλης; Και στο καπάκι ο Ξανθός Μάγος; Πού είναι η Ξανθή Περάκη – που έβαζε στο ίδιο ποτ πουρί το «Βρε μελαχροινάκι» με το «Οχι άλλα δάκρυα» γιατί έλεγε ότι έχουν το ίδιο τέμπο; Εστω ο αδελφός της ο Περικλής με τα «Ντικσομεράκια» του; Δεν ήταν αυτό που είδα αναπαράσταση από αναψυκτήριο της δεκαετίας του 1980; Τι, όχι; Ούτε απόσπασμα από το καλλιτεχνικό πρόγραμμα του φεστιβάλ της Τσακώνικης Μελιτζάνας;
Πλάκα μου κάνετε ότι είναι η συμμετοχή μας στη φετινή Eurovision. Δεν είμαστε με τα καλά μας! Και γιατί έπρεπε να πάμε στην Στοκχόλμη για να γίνουμε ρεζίλι; Δεν μας έφτανε να το μοιραστούμε μεταξύ μας; Ή γιατί δεν στέλναμε και τον Πάνο Καμμένο ντυμένο τσολιά, που θα το ευχαριστιόταν κιόλας, να βγει να κάνει μια φούρλα στο τέλος, να το καταλάβουμε όλοι ότι πρόκειται για μια σατιρική performance;
Γιατί πολύ φοβάμαι ότι υπάρχουν και κάποιοι που δεν το κατάλαβαν. Θεωρούν ότι το στείλαμε για σοβαρό. Ιδιαίτερα οι ίδιοι οι Argo που, απ΄ό,τι μαθαίνω, είχαν και πολύ τουπέ με τους δημοσιογράφους. Λέτε να φταίει αυτό που το Διαδίκτυο υποδέχθηκε με αλαλαγμούς χαράς το ότι βγήκαμε, για πρώτη φορά, από τον τελικό της Eurovision; Σαν να βγήκαμε, στ’ αλήθεια όμως, από το μνημόνιο ένα πράγμα.
Ας σοβαρευτούμε εμείς όμως τώρα. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν καλλιτέχνη είναι να ταυτίζεται με την παρωδία του εαυτού του. Για παράδειγμα, να ακούς τον Σεφερλή και να νομίζεις ότι είναι κάποιος που σατιρίζει τον Σεφερλή. Αυτό σίγουρα το ξέρει ο Διονύσης Τσακνής του οποίου ήταν προσωπική επιλογή το συγκεκριμένο τραγούδι και συγκρότημα. Και ο Τσακνης, με το μέχρι τώρα (μέτριο) έργο του ως τραγουδοποιός, έχει δείξει ότι μια εσάνς αριστερής φορμόλης μπορεί μεν να μην την αποφεύγει αλλά από τα όρια της αισθητικής δεν είχε ξεφύγει. Δεν είδε ότι αυτό το «πράγμα» ήταν σαν νούμερο στο Δελφινάριο; Σαν την παρωδία μίας «συμμετοχής με αριστερό πρόσημο» στηνEurovision;
Εκτός και αν είναι κάτι άλλο. Ενας κόφτης αισθητικής που ενεργοποιείται αυτόματα μόλις διαβείς το κατώφλι του ΣΥΡΙΖΑ. Για παράδειγμα, τα μαλλιά της Όλγας Γεροβασίλη, της Σίας Αναγνωστοπούλου, της Ρένας Σβίγγου (σαν τα «μαλλιά» των playmobil) δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα διαπραγμάτευσης με κομμώτρια. Μάλλον με ιδεολογικό πρόταγμα μου μοιάζουν. Όπως και τα polo shirt του Νίκου Φίλη. Και τα ημιδιαφανή πουκάμισα του Νίκου Βούτση. Και το grooming του Πολάκη. Και το επίσημο outfit των περισσότερων υπουργών – σαν παλαιοταβερνιάρηδες σε αρραβώνα. Και τα μέχρι τον αστράγαλο παντελόνια του ίδιου του πρωθυπουργού (δεν υπάρχει κάποιος να του πει ότι όσο το παντελόνι στενεύει, τόσο ανεβαίνει ο καβάλος;). Oταν λοιπόν, για την επίσημη κυβερνητική αισθητική, ο Γιώργος Κατρούγκαλος αποτελεί, όπως μαθαίνω, την επιτομή της αστικής κομψότητας και όχι το πρότυπο του τζιτζιφιόγκου, οι Agro Αναψυκτηρίου (ως κυβερνητική απ’ ευθείας ανάθεση) και πολύ μας πάνε.
ΥΓ: Όντως η Ξανθή Περάκη έβαζε στο ίδιο ποτ πουρί το «Βρε μελαχροινάκι» και το «Οχι άλλα δάκρυα».