Η μία ανάγνωση της επιστολής Τσακαλώτου είναι ότι η παρούσα κυβέρνηση χρησιμοποιεί διπλή γλώσσα. Μία (την κανονική) προς τους δανειστές και μία (την παραπλανητική) προς το εγχώριο ακροατήριο. Η δεύτερη περιέχει τον απαραίτητο «τσαμπουκά», δια χειλέων Τσίπρα και Καμμένου, τον οποίο έρχεται στη συνέχεια να «διορθώσει» ο υπουργός Οικονομικών βάζοντας την ουρά στα σκέλια. Δεν χρειαζόταν να περιμένουμε αυτήν την επιστολή για να το διαπιστώσουμε. Εχει ξαναγίνει (εδώ).
Η απόπειρα παραπλάνησης, την οποία έκανε ο Πρωθυπουργός (και όχι μόνο μία φορά), προκύπτει ανάγλυφη από τα δικά του λόγια σε συνδυασμό με τα γραπτά του υπουργού του:
1. Στο «διάγγελμα» Τσίπρα της 8ης Δεκεμβρίου γινόταν καθαρά λόγος για «13η σύνταξη». Στην επιστολή Τσακαλώτου αυτό δεν υπάρχει. Αναφέρεται «μέτρο για τις συντάξεις» και «εφάπαξ πληρωμή».
2. Στην ομιλία του στη Νίσυρο (14 Δεκεμβρίου) ο κ. Τσίπρας διαβεβαίωσε ότι δεν θα ρωτάει κανέναν για το που θα μοιράζει τα πλεονάσματα. Ο «τσαμπουκάς» κράτησε μόλις δέκα μέρες. Τον μάζεψε ο κ. Τσακαλώτος, διαβεβαιώνοντας ότι τέτοια μέτρα «θα συμφωνούνται με τους θεσμούς».
Οι παραπλανητικές μέθοδοι άσκησης πολιτικής και οι κυβιστήσεις αποτελούν σήμα κατατεθέν για τη σημερινή κυβέρνηση. Εχουν προηγηθεί τόσα που η επιστολή Τσακαλώτου αποτελεί σταγόνα στον ωκεανό. Οταν ο κ. Τσίπρας έχει μετατρέψει εν μια νυκτί το «Όχι» του δημοψηφίσματος σε «Ναι», σιγά που θα είχε δυσκολία να περάσει από τους δικούς του παλικαρισμούς στο «παραμένουμε πλήρως συμμορφωμένοι» του υπουργού του.
Η επιστολή αυτή είναι άλλη μια επιβεβαίωση ότι ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ θα κάνουν το παν για να μη γίνουν «παρένθεση». Τη μια με παραπλανητικούς τσαμπουκάδες και «ψυχογραφήματα» του Σόιμπλε και την άλλη με ντροπιαστικές αναδιπλώσεις. Τα περί «ηρωικής εξόδου», που κυκλοφορούν κάθε τρεις και λίγο, είναι λόγια του αέρα. Το είπε ξανά τις προάλλες πολύ καθαρά (εδώ).
Για να χρησιμοποιήσουμε το παλαιό λεκτικό σχήμα του κ. Καμμένου, η κυβέρνηση αυτή είναι αποφασισμένη να πέσει ακόμα και «στα τέσσερα» για να διατηρήσει τις καρέκλες της εξουσίας. Οι οποίες, κατά τον Αριστοτέλη, προσφέρουν την υπέρτατη ευχαρίστηση («το άρχειν ήδιστον»).