Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας με μια ρομαντική διάθεση (;) – ή απλώς σε μια εύκολη και ανέξοδη επικοινωνιακή χειρονομία εντυπωσιασμού- να θέλει να αποκτήσει τη δική του Μελίνα, σύμβολο πολιτισμού και ακτινοβολίας (όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου) και για αυτό το λόγο να επέλεξε τη Λυδία Κονιόρδου για το υπουργείο Πολιτισμού. Μπορεί να πιστεύει ότι η κορυφαία τραγωδός έχει τη δυνατότητα να ενώσει, να εμπνεύσει τον καλλιτεχνικό κόσμο που σπαράσσεται από την κρίση και την πλήρη απουσία της πολιτείας. Να τον συσπειρώσει κάνοντάς τον ξανά σύμμαχο του ΣΥΡΙΖΑ – μην ξεχνάμε πόσο δυναμικά δεκάδες καλλιτέχνες τον στήριξαν προεκλογικά για να διαφοροποιήσουν αρκετοί από αυτούς στη συνέχεια τη θέση τους με δηλώσεις μετάνοιας.
Δεν θα απέκλεια επίσης ο Αλέξης Τσίπρας να επέλεξε τη Λυδία Κονιόρδου, μια προσωπικότητα της Τέχνης, για να γλυκάνει το πικρό χάπι του αποχαιρετισμού για τον μέντορά του Αριστείδη Μπαλτά ώστε να αποσοβήσει μια ακόμα εσωκομματική κρεβατομουρμούρα. Perhaps, perhaps, perhaps που λέει και το τραγούδι.
Δεν αποκλείεται επίσης πραγματικά ο Αλέξης Τσίπρας να πιστεύει ότι η εξαιρετική ηθοποιός που έχει μελετήσει και κρατήσει ζωντανό και ενεργό όσο λίγοι της γενιάς της το αρχαίο δράμα, έχει τη δυνατότητα να προσφέρει κάτι πολύ μεγαλύτερο, ευρύτερο: να διοικήσει το δαιδαλώδες υπουργείο, να λύσει γόρδιους δεσμούς, να βρει λύσεις, να στηρίξει τον σύγχρονο πολιτισμό, να διαχειριστεί δεκάδες διοικητικά συμβούλια, να ανοίξει το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, να εφαρμόσει την πολιτική των ηλεκτρονικών εισιτηρίων, να βρει τρόπους για την αποπληρωμή των οφειλόμενων των δημόσιων οργανισμών σε συνεργάτες τους, να, να να. Και όλα αυτά να τα κάνει μια πούρα καλλιτέχνης χωρίς κονδύλια, χωρίς γνώσεις διοίκησης, στιβαρού management που απαιτούνται πλέον σε αυτές τις θέσεις (η θητεία της στο ΔΗΠΕΘΕ Βόλου ή στον Δεσμό αξιοπρόσεκτες αλλά εντελώς άλλου μεγέθους). Δεν αρκεί το χάρισμα και όποιος το αρνείται εθελοτυφλεί.
Σε κάθε περίπτωση οι περισσότερες από τις παραπάνω υποθέσεις αδικούν την Λυδία Κονιόρδου. Οπως και οι παρατηρήσεις τύπου «ουφ, ευτυχώς, αυτή δεν μπορεί να είναι χειρότερη από τους προηγούμενους» (ο πήχης στον χειρότερο;) που γράφτηκαν. Η Λυδία Κονιόρδου με την επιλογή της να πει «ναι» και να περάσει τη μεγάλη όχθη που χωρίζει το υπουργικό γραφείο από το τεράστιο μαγικό ηχείο της σκηνής, από την αυλή της Μπουμπουλίνας με τις ντουντούκες και τα συνθήματα, από τις πολιτικές δηλώσεις της στον Τύπο που βάραιναν αλλιώς επειδή έβγαιναν από το στόμα μιας πρωταγωνίστριας σπουδαίας, έκανε στην άκρη και άφησε μια μεγάλη σκιά να πέσει πάνω της.
Το παλιό βίντεο που τη δείχνει να καθαρίζει την… αύρα ενός άνδρα έγινε viral σε λίγες ώρες –κανείς δεν θα είχε ασχοληθεί σοβαρά με αυτό μέχρι το βράδυ της Παρασκευής. Ένα «ε, και;» θα ήταν αρκετό. Τώρα περιφέρεται παντού και δίπλα στο όνομα της Λυδίας Κονιόρδου αναγράφονται σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σε διαδικτυακά μέσα φράσεις όπως «τσαρλατανισμός» ή «σούργελα». Ακόμα και η εμφάνισή της στην ορκωμοσία έγινε αυτομάτως θέμα lifestyle συζήτησης – το διαφορετικό στιλ της, το εναλλακτικό στιλ της.
Η γυναίκα που έχει γίνει η φωνή των πιο σπαρακτικών και χθόνιων ηρωίδων της αρχαίας τραγωδίας. Η γυναίκα που σήκωσε μια αρχαία κεφαλή στα χέρια στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων και είπε τη φράση του Σεφέρη «Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τ’ ακουμπήσω» έγινε μέσα σε μια νύχτα κάτι άλλο. Μακάρι να τα καταφέρει. Να καθαρίσει την αύρα του πολιτισμού που έχει καταδικαστεί σε μια μιζέρια, μια εσωστρέφεια και γκρίνια χωρίς προηγούμενο. Στη φτώχεια. Και να τον κάνει ορμητικό, επαναστάτη και κυρίως αυτό που είναι παντού, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης: μέσο έκφρασης ταυτότητας αλλά και μέσο οικονομικής ανάπτυξης.