Τον Μάιο του 2016, ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης ανακοίνωσε την έναρξη λειτουργίας του Γραφείου Αστικής Ανθεκτικότητας, στο πλαίσιο της ένταξης της Θεσσαλονίκης στο πρόγραμμα «100 Ανθεκτικών Πόλεων» (100 Resilient Cities pioneered by the Rockfeller Foundation). Κανείς δεν καλοκατάλαβε τι σήμαινε αυτό, αλλά ακούγεται ωραίο. Μάλιστα, όρισε και αντιδήμαρχο Αστικής Ανθεκτικότητας. Δεν μακροημέρευσε, όμως. Τον Οκτώβριο του 2017 παραιτήθηκε, διότι ανέλαβε υψηλόβαθμη θέση στον οργανισμό των 100 ανθεκτικών πόλεων του Ιδρύματος Ροκφέλερ και «αναγκάστηκε» να μετακομίσει στο Λονδίνο. Εχοντας, δηλαδή, αποκτήσει μέσω της θεσμικής ιδιότητας την απαραίτητη τεχνογνωσία, αποκαταστάθηκε επαγγελματικά στον οργανισμό με τον οποίον συναλλασσόταν ως αντιδήμαρχος για λογαριασμό του δήμου Θεσσαλονίκης. Οσοι τόλμησαν να εκφράσουν την ενόχλησή τους για τέτοιου είδους διαδικασίες, στιγματίστηκαν ως μίζεροι που δεν θέλουν να βλέπουν νέους ανθρώπους να προοδεύουν. Ας είναι. Ορίστηκε άλλος αντιδήμαρχος, ανέλαβε τα καθήκοντά του και όταν έρθει η ώρα θα του ζητήσουμε να μας κάνει απολογισμό του έργου του.
Δεν μας αφήνουν, όμως, η άτιμη η ζωή και η καθημερινότητα να πλήξουμε σε αυτήν την πόλη. Από την προηγούμενη Τρίτη, ζούμε για μια ακόμη φορά το έργο «Η Θεσσαλονίκη διαλύεται», διότι η πόλη δεν έχει νερό, λόγω βλάβης σε αγωγό του δικτύου. Ναι, ξέρω, τώρα λέτε από μέσα σας ότι μιζεριάζω, ότι οι Θεσσαλονικείς γενικώς γκρινιάζουμε, ότι είμαστε επαρχιώτες και δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Εάν μπείτε, όμως, στα παπούτσια ενός κατοίκου της Θεσσαλονίκης θα αλλάξετε άποψη.
Το 2017, η πόλη υπολειτουργούσε περίπου τις μισές μέρες. Ναι, καλά διαβάσατε. Υπολειτουργούσε. Ολόκληρο τον Ιανουάριο τον περάσαμε με παγωνιά, χιόνι σε σημείο να μην μπορούμε να κινηθούμε και τρομερές ζημιές στις υποδομές των κτιρίων. Οι ζημιές στις υποδομές έφερε έλλειψη νερού και θέρμανσης για δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά (μπορεί να λέω και λίγα). Πολλές από τις ζημιές δεν αποκαταστάθηκαν, λόγω οικονομικής στενότητας, ενώ άλλες αποκαταστάθηκαν το καλοκαίρι. Κανείς δεν σκέφτηκε να συστήσει πριν την παγωνιά στον κόσμο μέτρα ασφαλείας για τις σωληνώσεις, ώστε να μην παγώσουν και να μην προκληθούν τόσες ζημιές.
Από την άνοιξη αρχίσαμε να μην έχουμε λεωφορεία. Στις αρχές του καλοκαιριού ήρθε η απεργία στους εργαζομένους των δήμων, με αποτέλεσμα να συσσωρεύονται τόνοι σκουπιδιών. Παράλληλα, εμφανίστηκε το φυτοπλαγκτόν που κοκκίνισε τα νερά του Θερμαϊκού κι έφερε μια απαίσια μυρωδιά στην πόλη. Τον Ιούλιο κρατικοποιήθηκε ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών, με αποτέλεσμα την περαιτέρω απαξίωσή του και τεράστια ταλαιπωρία του επιβατικού κοινού. Τον Νοέμβριο έκλεισε λόγω έργων ο διάδρομος στο αεροδρόμιο «Μακεδονία» και λειτουργούσε μόνον με έναν τροχόδρομο, κάτι που προκάλεσε πάρα πολλά προβλήματα με καθυστερήσεις, ακυρώσεις και ματαιώσεις δρομολογίων. Ευτυχώς, τα έργα τελείωσαν στην ώρα τους και ο διάδρομος άνοιξε και πάλι στις αρχές Μαρτίου.
Σε όλο αυτό το διάστημα, υπολογίστε ότι όποτε ερχόταν ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη για τις ανάγκες του πρωθυπουργικού υποκαταστήματος ή για να τάξει κάτι, η πόλη έκλεινε. Η Θεσσαλονίκη έχει λίγους δρόμους, ένα κέντρο το οποίο κλείνει με το παραμικρό και καμιά οδό διαφυγής. Να σας εξομολογηθώ ότι με φίλους συζητάμε τι θα συμβεί σε περίπτωση που χρειαστεί να εκκενωθεί, λόγω π.χ. ενός σεισμού. Υπάρχει σχέδιο; Κανείς δεν ενημερώνει τον κόσμο, κανείς δεν ασχολείται και κανείς δεν ενοχλείται. Να σας αναφέρω χαρακτηριστικά ότι στις αρχές Αυγούστου (δηλαδή στην πιο νεκρή περίοδο για τη Θεσσαλονίκη) έκλεισε η οδός Τσιμισκή λόγω εμφάνισης των παικτών του «Survivor» σε ένα πολυκατάστημα, και παρέλυσε όλο το κέντρο!
Επίσης, πραγματοποιήθηκαν δυο επίσημες σύνοδοι με αρχηγούς κρατών, για τις ανάγκες των οποίων (των συνόδων) έκλεισε και πάλι η πόλη.
Από την περασμένη Δευτέρα έως και την Τετάρτη, πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη το «Περιφερειακό Αναπτυξιακό Συνέδριο Κεντρικής Μακεδονίας» που ολοκληρώθηκε με την ομιλία του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα. Η πόλη ξαναέκλεισε (στο δυτικό της κομμάτι) την Τετάρτη, λόγω διαδηλώσεων. Αλλά από την Τρίτη είχε αρχίσει το δράμα του νερού. Ή, μάλλον, της έλλειψης νερού. Λόγω βλάβης σε αγωγό, η Θεσσαλονίκη έχει μείνει από νερό. Ο κόσμος ταλαιπωρείται για άλλη μια φορά, την Παρασκευή έκλεισαν τα σχολεία που δεν είχαν νερό και αναρωτιέμαι τι να έκαναν άραγε οι άπλυτοι γονείς που βρέθηκαν μια εργάσιμη Παρασκευή με τα επίσης άπλυτα παιδιά σε ένα βρώμικο σπίτι, έτσι ξαφνικά. Απ’ ό,τι δηλώνει ο πρόεδρος της Εταιρίας Ύδρευσης, από τα ξημερώματα του Σαββάτου θα αρχίσει η ομαλοποίηση στην υδροδότηση. Το φαντάζεστε; Από Τρίτη μέχρι Σάββατο! Ας μην αναφέρω και τις απροειδοποίητες διακοπές του ρεύματος στη Θεσσαλονίκη οι οποίες είναι κάτι παραπάνω από συχνές. Για τα αίτια κάθε βλάβης των τελευταίων μηνών έχω (για λόγους ρεπορτάζ) γραπτώς ζητήσει ενημέρωση από τον ΔΕΔΔΗΕ, χωρίς να έχω πάρει απάντηση.
Η Θεσσαλονίκη διαλύεται. Οι δομές της καταρρέουν, κι εμείς λέμε ανέκδοτα για το μετρό της. Και δουλευόμαστε, κιόλας, με την ανάπτυξη και τη «resilient city». Αυτό δεν είναι resilient. Αυτό είναι ρεζίλι-city.