Λένε ότι τα πιο σίγουρα γκολ χάνονται λόγω υπερβολικής σιγουριάς. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει στην πολιτική όταν νομίζεις ότι ελέγχεις την κατάσταση.
Ταξιδεύοντας από το Λονδίνο προς τις Βρυξέλλες για το Eurogroup της Καθαράς Δευτέρας ο Ευκλείδης Τσακαλώτος θα σκέφτεται πιθανόν πώς ήρθαν έτσι τα πράγματα. Πώς από τη σιγουριά που υπήρχε τον Δεκέμβριο για την οικονομία —μόλις έκλεισε η συμφωνία με την τρόικα στο Hilton— φτάσαμε στην εισβολή του πολιτικού κινδύνου μέσω Σκοπιανού, Novartis και εσχάτως ελληνοτουρκικών.
Φτάει ο Τσακαλώτος; Μόνο στον βαθμό που δεν προειδοποίησε το Μαξίμου για το πόσο εύθραυστες είναι οι ισορροπίες.
Ο ίδιος έκανε αυτό που έπρεπε και αυτή την εβδομάδα. Μιλώντας σε επενδυτές σε Παρίσι και Λονδίνο τους είπε ότι οι μεταρρυθμίσεις θα συνεχιστούν και μετά το μνημόνιο και πως δεν θα υπάρξουν εμπόδια στις ιδιωτικοποιήσεις.
Η «ζημιά» όμως είχε γίνει. Οι παράγοντες των αγορών που πληροφορούνται ακαριαία ό,τι συμβαίνει στο εσωτερικό της χώρας εξέφρασαν ανησυχία για την πολιτική όξυνση ελέω Novartis και Σκοπιανού. Δεν θέλει άλλωστε και πολλή σκέψη. Αυτοί που περιμένουν να βάλουν πραγματικά λεφτά (τα δικά τους, όχι δανεικά) θέλουν να ξέρουν ότι σε μεσοπρόθεσμο τουλάχιστον ορίζοντα τα κόμματα και οι πολιτικοί δεν θα σφάζονται μεταξύ τους με τις ματσέτες όπως συμβαίνει σε χώρες του τρίτου κόσμου.
Ιδιαίτερα στην Ελλάδα με όλα αυτά που έχουν συμβεί αυτή τη δεκαετία περιμένουν ότι θα υπάρξει ένα μίνιμουμ συναίνεσης, κάτι που να θυμίζει έστω και επιφανειακά μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Διότι θυμούνται τι έγινε το 2015 και στο ημερολόγιο τους για τη χώρα μας υπάρχουν εκλογές (το αργότερο) το 2019, πιθανότητα νέων εκλογών με απλή αναλογική αν δεν σχηματιστεί κυβέρνηση και -βέβαια- η διαδικασία εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας το 2020 που μπορεί να ρίξει οποιαδήποτε κυβέρνηση και να μας βυθίσει ξανά στην άβυσσο -όπως το 2015.
Ενόψει όλων αυτών οι χειρισμοί του Μαξίμου μόνο ανασφάλεια προκαλούν. Και δεν είναι μόνο το Σκοπιανό, τα συλλαλητήρια και ο εσωτερικός διχασμός στην κυβέρνηση. Είναι κυρίως η τριτοκοσμική εικόνα μιας ηγετικής ομάδας στην Ηρώδου Αττικού που στήνει ένα ταραταζουμ με θριαμβευτικές δηλώσεις ότι «είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο» πολύ πριν δούμε τα στοιχεία και επιχειρεί να καταδικάσει στην αρένα της επικοινωνίας πρώην πρωθυπουργούς και τους βασικούς πολιτικούς της αντιπάλους.
Η δράση προκαλεί βέβαια αντίδραση και η εικόνα προς τα έξω δεν θυμίζει Ευρώπη αλλά Βενεζουέλα. Αντε μετά να βάλει ο άλλος τα λεφτά του.
Όσο για τα ελληνοτουρκικά, η αμεριμνησία και ο βολονταρισμός που προηγήθηκαν της επίσκεψης Ερντογάν (άραγε γιατί έγινε;) είναι βέβαιο ότι δεν δικαιώνονται από τις εξελίξεις.
Με τούτα και με εκείνα, «βοηθούντος» και του διεθνούς κλίματος οι αποδόσεις των ομολόγων άρχισαν ξανά να ανεβαίνουν (το φρέσκο επταετές σκαρφάλωσε από το 3,5% πάνω από 4% αυτή την εβδομάδα) και το ζωτικό για την κυβέρνηση αφήγημα του «clean exit» χλωμιάζει όλο και περισσότερο. Γιατί όσο κι αν τα λέει by the book ο Τσακαλώτος πρέπει να πείθει και η χώρα…