Τα δείγματα ήταν σαφή από την πρώτη στιγμή. Από τότε που ο αρχιπατριώτης-στρατηγός του συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης κραύγαζε «φωνή λαού, οργή Θεού» και οι «πατριώτες» από κάτω έβριζαν εν χορώ τη μάνα του Μπουτάρη.
Μετά ο «πατριωτισμός» πέρασε στην Αθήνα, όπου ο Μίκης, περιβαλλόμενος από ακροδεξιούς, δικαιολογούσε από μικροφώνου, με θλιβερό τρόπο, την συνύπαρξή του ακόμα και με χρυσαυγίτες.
Το κλίμα είχε φτιαχτεί κατάλληλα, ώστε κάποιοι πατριώτες με λεοντή Ποντίου να επιτεθούν στον (ποιον άλλον;) Μπουτάρη, ο οποίος «πούλησε τη Μακεδονία», όπως είχε αποφανθεί ο μέγας πατριώτης Ψωμιάδης (εδώ).
Τα υπόλοιπα ήρθαν αφού έγινε η συμφωνία:
-Ο ατρόμητος «πατριώτης» Μπαρμπαρούσης κάλεσε τον στρατό να κάνει πραξικόπημα και μετά, σαν πατριωτική κότα, άρχισε να δηλώνει …πίστη στο δημοκρατικό πολίτευμα (δεν ξέρω αν ο εισαγγελέας και ο ανακριτής αναγούλιασαν που τον άκουσαν).
-Ο «σοβαρός» πατριώτης Κασαπίδης (κι αυτός βουλευτής) δεν είπε τέτοια, αλλά μια «εσχάτη προδοσία» την πέταξε. Ο κ. Μητσοτάκης τον άκουσε, δικός του βουλευτής είναι, αλλά δεν χαράμισε ούτε μια επίπληξη(δεν λέμε για διαγραφή, αυτήν την φύλαγε για τον Μίχαλο, ο οποίος δεν είπε τίποτα «προδοτικά», απλώς μίλησε θετικά για την απόφαση του Eurogroup).
-Αλλοι «πατριώτες» πήγαν στις Πρέσπες και απειλούσαν τους αστυνομικούς, επειδή τους άφηναν να μπουκάρουν στο χώρο της τελετής, για να δείρουν τους «προδότες» Τσίπρα, Ζάεφ, Νίμιτς και λοιπούς.
-Αλλοι «πατριώτες» πέταξαν στη θάλασσα δύο άσχετους(με το μακεδονικό) ανθρώπους, που πήγαιναν σε άλλη συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη. Φαίνεται ότι κι αυτοί «προδότες» είναι και δεν το ήξεραν.
-Τελευταίο-αλλά όχι έσχατο, μάλλον αισχρό- το «κατόρθωμα» κάποιων άλλων «πατριωτών». Αυτοί βεβήλωσαν το Μνημείο του Ολοκαταυτώματος (πάλι στη Θεσσαλονίκη, πόση ντροπή μπορεί να σηκώσει αυτή η πόλη), επειδή δεν ήταν τόσο «πατριωτικό»(το μνημείο ντέ!) όσο ήθελε το θολωμένο τους μυαλό.
Αυτά τα εξόχως «πατριωτικά» έχουν συντελεσθεί μέχρι στιγμής. Οσοι, από την ασφάλεια του βουλευτικού τους εδράνου ή γραφείου, ντοπάρουν το πόπολο με κορώνες, βρισιές και απειλές, υποχρεούνται να ξέρουν ότι οι ντοπαριζόμενοι δεν είναι πάντα ελεγχόμενοι. Καμιά φορά μπορεί να ξεφύγουν και το αποτέλεσμα να είναι τραγικό.
Οσοι αντιτίθενται στη συμφωνία-και ειδικά όσα πολιτικά κόμματα έχουν στο παρελθόν διαπραγματευθεί το θέμα-για ψηφοθηρικούς λόγους, καλό είναι να είναι διπλά προσεκτικοί. Γιατί αύριο μπορεί να είναι αυτοί που θα κληθούν να την εφαρμόσουν. Και τότε-ας μην έχουν αυταπάτες- οι «πατριώτες», τους οποίους σήμερα χαϊδεύουν, θα στραφούν εναντίον του. Δεν θα καταλαβαίνουν από δικαιολογίες.
Διότι ο «πατριωτισμός» δεν είναι πάντα αυτό που φαίνεται. Μπορεί να είναι ψεύτικος και επαγγελματικός, δηλαδή επικίνδυνος. Και ως τέτοιος είναι «το καταφύγιο των απατεώνων», σύμφωνα με την εμβληματική ρήση του Σάμιουελ Τζόνσον. Και-προσοχή-αυτοί αύριο θα αλλάξουν τους στόχους, στους οποίους σήμερα επιτίθενται.