Πόσο έχει κοστίσει στη χώρα το Προσφυγικό; Από 500 έως 700 εκατομμύρια ευρώ, λέει ο κεντρικός τραπεζίτης (εδώ). Πάνω από ένα δισεκατομμύριο, λέει ο αρμόδιος υπουργός.
Πόσο θα είναι το κόστος από την ενδεχόμενη έξοδο από την Συνθήκη Σένγκεν; Ανυπολόγιστο. Το ίδιο ανυπολόγιστο θα είναι και το κόστος από το ενδεχόμενο να εγκλωβιστούν εδώ δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες.
Και όλα αυτά δεν έπεσαν στο κεφάλι μας σαν κεραυνός εν αιθρία. Κάθε άλλο. Ηταν προβλέψιμα. Ειδικά για τον κίνδυνο του εγκλωβισμού οι προειδοποιήσεις έγιναν από καιρό, για όσους ήθελαν να ακούσουν (μια τέτοια εδώ).
Επομένως το κόστος, που ήδη έχουμε υποστεί και όσο ακόμα θα υποστούμε, έπρεπε να έχει υπολογιστεί εγκαίρως και να έχουμε πάρει τα μέτρα μας. Οι καθυστερήσεις είναι σε πολλά επίπεδα και οι αιτίες τους πολλές. Και για όλα αυτά υπάρχουν ευθύνες.
Ποιος φταίει για τις ιδεοληψίες περί το Προσφυγικό και Μεταναστευτικό πρόβλημα; Για το αρχικό «σήμα», που εξέπεμψε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και ισοδυναμούσε με προτροπή «ελάτε, σας περιμένουμε»; Για τον ιδεοληπτικό και ερασιτεχνικό τρόπο, με τον οποίο αντιμετώπισε το πρόβλημα η πρώτη αρμόδια υπουργός Τασία Χριστοδολοπούλου; Για την αντίληψη ότι το πρόβλημα ήταν μόνο ανθρωπιστικό, ενώ έχει πλήθος άλλων παραμέτρων; Η Ελλάδα δεν υστέρησε σε ανθρωπισμό, υστέρησε σε όλα τα άλλα.
Ο Γιάννης Μουζάλας αποτελεί ευχάριστη έκπληξη. Κατάλαβε αμέσως τις διαστάσεις του προβλήματος, παραδέχεται τα λάθη της κυβέρνησης, δεν υποβαθμίζει τον κίνδυνο εξόδου από την Σένγκεν, όπως έκανε ο Αλέξης Τσίπρας
Ποιος ευθύνεται, για παράδειγμα, για την αντίληψη ότι η Ελλάδα, ενώ σώζει χιλιάδες ανθρώπους στο Αιγαίο, δεν διεκδικεί «ούτε ένα ευρώ», κατά την παροιμιώδη πλέον ρήση του Πρωθυπουργού (εδώ); Πόσο λάθος αποδεικνύεται αυτή η αντίληψη την ώρα που οι Ευρωπαίοι δέχτηκαν να δώσουν στην Τουρκία τρία δισεκατομμύρια; Πόσο λάθος αποδεικνύεται αυτή η, δήθεν ανθρωπιστική, γαλαντομία για μια χώρα σε δημοσιονομική κατάρρευση; Ποιος θα εμπόδιζε την Ελλάδα να συνεχίζει να σώζει ανθρώπους, αλλά να έχει περισσότερα και καλύτερα μέσα, χρηματοδοτημένα με κοινοτικά χρήματα;
Σε επίπεδο επικοινωνίας η κατάσταση βελτιώθηκε κάπως μετά την αλλαγή του υπουργού. Ο Γιάννης Μουζάλας αποτελεί ευχάριστη έκπληξη. Κατάλαβε αμέσως τις διαστάσεις του προβλήματος, παραδέχεται τα λάθη της κυβέρνησης, δεν υποβαθμίζει τον κίνδυνο εξόδου από την Σένγκεν, όπως έκανε ο Αλέξης Τσίπρας με τη γνωστή επιπολαιότητα που τον δέρνει (εδώ).
Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αποτρέψει τον ερχομό χιλιάδων ανθρώπων στην Ευρώπη μέσω θαλάσσης. Και, κατά τούτο, είναι υποκριτικές κάποιες φωνές ακραίων ευρωπαίων αξιωματούχων εναντίον μας. Ομως, μήπως σ’ αυτόν το μύλο έριξε νερό η δική μας κυβέρνηση με την καθυστέρηση στη δημιουργία των σημείων καταγραφής και ελέγχου (hot spots), που έχει υποσχεθεί, καθυστέρηση την οποία παραδέχεται, προς τιμήν του, ο κ. Μουζάλας(εδώ); Θα τολμούσε, για παράδειγμα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή του Γιούνκερ να λέει αυτά που λέει, αν είχαμε έτοιμες τις υποδομές, αν κάναμε τους ελέγχους σωστά και αν σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δεν υπήρχε η υποψία και ο φόβος ότι, μαζί με πρόσφυγες και μετανάστες, τους στέλνουμε και τζιχαντιστές;
Και όλα αυτά συμβαίνουν χωρίς ακόμα να έχουν μπει στο αρνητικό παιχνίδι οι μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Είχαμε την τύχη η Ανγκελα Μέρκελ να φερθεί ως πραγματική Ευρωπαία, να δεχθεί ένα εκατομμύριο πρόσφυγες και να αντιταχθεί στη δημιουργία φρακτών, τους οποίους θέλουν οι τυχοδιώκτες και λαϊκιστές της Ουγγαρίας, της Σλοβενίας, κάποιοι της Αυστρίας κ.α. Ηδη η Μέρκελ πιέζεται πολύ από τους δικούς της (ακρο)δεξιούς, η κοινή γνώμη αρχίζει να φοβάται και θα ήταν καταστροφική ενδεχόμενη ριζική μεταβολή της γερμανική πολιτικής στο πρόβλημα αυτό.
Δεν είναι άμοιρη ευθυνών, λοιπόν, η ελληνική κυβέρνηση για όσα συνέβησαν και, προπαντός, για τους από εδώ και πέρα κινδύνους. Τουλάχιστον να δράσει τώρα γρήγορα και αποτελεσματικά. Τα σημεία καταγραφής πρέπει να γίνουν γρήγορα. Και καλά θα κάνουν οι δήμαρχοι που αντιδρούν να σκεφθούν λίγο περισσότερο τι σημαίνει ενδεχόμενη αποτυχία σ’ αυτόν τον τομέα. Τουλάχιστον να βουλώσουμε τα στόματα των υποκριτών της Ευρώπης και να δώσουμε επιχειρήματα στις χώρες και στους ηγέτες τους , οι οποίοι κατανοούν το μέγεθος του προβλήματος.
Διαφορετικά, η χώρα μπορεί να καταφέρνει κουτσά-στραβά να μένει ακόμα όρθια παρά τα έξι χρόνια της οικονομικής κρίσης, αλλά θα γονατίσει -οικονομικά και κοινωνικά- πολύ σύντομα αν μεταβληθεί σε απέραντη αποθήκη εκατομμυρίων εγκλωβισμένων ανθρώπων.