Αυτό που πραγματικά συμβαίνει με τις φυσικές καταστροφές δεν μπορεί να το καταγράψει η ειδησεογραφία. Η διάχυση της πληροφορίας και της εικόνας δεν είναι ποτέ ικανή να αποδώσει το επί μέρους. Για τους περισσότερους μάλιστα, η δραματοποίηση λειτουργεί «ψυχαγωγικά», δεδομένου ότι εμπλουτίζουν το αφηγηματικό υλικό της καθημερινότητας. Ασε που υπάρχει και το αισθητικό μέρος της υπόθεσης. Αναρωτιέμαι για τα συναισθήματα των «θεατών» της Εύβοιας που είχαν μπροστά τους το φαντασμαγορικό μέτωπο της πυρκαγιάς στον Κάλαμο…
Ο ρεαλισμός όμως, βρίσκεται αλλού. Στην ακτίνα που διαδραματίζεται η καταστροφή και στους ανθρώπους που εμπλέκονται άμεσα. Που αισθάνονται την απειλή της λαίλαπας να πλησιάζει. Αλλά ακόμα πιο πολύ, σ’ αυτούς που παλεύουν με τη φωτιά, ακολουθώντας προφανώς, το δικό τους αποσπασματικό σχέδιο, ελλείψει κεντρικού συντονισμού και προετοιμασίας.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα που γενικώς δεν υπάρχει η αίσθηση της δημόσιας ευθύνης. Για αυτό και ο δημόσιος πλούτος (φυσικός, πολιτισμικός, οικονομικός κ.τ.λ.) έχει σημασία μόνο αν συνδέεται με στενά «κατά κεφαλήν» συμφέροντα. Επομένως, η αντίληψη για την προστασία του δάσους και των «εθνικών κτημάτων» είναι αποκλειστικά, μονοδιάστατη και αποκλειστικά, «εξατομικευμένη». Όχι μόνο για τους ιδιώτες που έχτισαν τα αυθαίρετα μέσα στη δασικά έκταση αλλά και για τις κυβερνήσεις που αδιαφορούν για έναν κεντρικό σχεδιασμό προστασίας του φυσικού περιβάλλοντος.
Καθόλου περίεργο που υφιστάμεθα τόσα δεινά. Είμαστε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα, χωρίς ολοκληρωμένο κτηματολόγιο – με πολύ μεγάλη ευθύνη της Εκκλησίας! Είμαστε από τις χώρες που την ευθύνη για την προστασία του δάσους την έχει η κυβέρνηση και όχι η τοπική αυτοδιοίκηση. Είμαστε από τις λίγες εναπομείνασες κοινωνίες που δεν μας ενδιαφέρει τι γίνεται έξω από την αυλή μας, πόσω μάλλον στην από πάνω δασόφυτη πλαγιά του αυθαιρέτου μας…
Τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά; Η κυνική στάση της κυβέρνησης είναι ενδεικτική για ό,τι συμβαίνει γενικώς, στην ελληνική κοινωνία. Προσέξτε πώς αντιδρούν σήμερα, ο Πρωθυπουργός, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη «απίθανος» κ. Τόσκας και οι υπόλοιποι: «Παντού γίνονται πυρκαγιές, τόσο μπορούμε, τι άλλο να κάνουμε;». Και για το τέλος, αφήνουν το πιο αποστομωτικό «Πρώτη φορά καίγεται η Ελλάδα; Οι άλλοι τι έκαναν;». Και ο κόσμος δεν αντιδρά. Φτάνει μόνο η δικαιολογία εξιλέωσης δια του μίσους απέναντι στους «άλλους». Ενάντια σ’ αυτούς που επίσης, δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους.
Οι άνθρωποι αυτοί πουλάνε τρέλα αλλά συνεχίζουμε να ανεχόμαστε τον αμοραλισμό τους. Προτάσσουν το μίσος σε κάθε δυσκολία και απολαμβάνουν την ανοχή μιας κρίσιμης μάζας στην κοινή γνώμη. Και δεν πρόκειται μόνο για τους ψηφοφόρους τους. Εδώ και πολλές δεκαετίες έχουν αναπτυχθεί στην ψυχολογία του Ελληνα συσσωρευμένα ένστικτα ενοχής και σύνδρομα αντιπάθειας. Εχει καλλιεργηθεί από καιρό το μίσος προς τους απέναντι, έτσι ώστε ο κατακερματισμός να αποτελεί μέσο ανοχής και παρασιτικής επιβίωσης για κάθε ανεύθυνη εξουσία.
Ο Ελληνάκος του μίσους είναι ο καταλληλότερος για να ανεχθεί τον μιθριδατισμό της εξουσίας. Γιατί και ο ίδιος σκέπτεται ακριβώς έτσι. Ο αλγόριθμος των αιτιών είναι τόσο πολύπλοκος που επιτρέπει τη διαιώνιση της αντιπάθειας σαν σφουγγάρι των ευθυνών. Ο ένας ρίχνει την ευθύνη στον άλλον και όλοι μαζί στον «αφανή ολετήρα» που κρύβεται πίσω από κάθε κακό. Εν προκειμένω, στον «νεοφιλελεύθερο» εμπρηστή που έβαλε στόχο να κηλιδώσει το όνομα του Τόσκα και των συντρόφων του…
Και η ζωή συνεχίζεται στις ξαπλώστρες μας. Όμορφα τα δάση στον Κάλαμο και στον Βαρνάβα. Μήπως τα ξέραμε όμως, οι περισσότεροι;