Και ξαφνικά, ξημερώνει μια μέρα και όλα τα μήντια μιλάνε για τη Δέσποινα Μοιραράκη: και η Μοιραράκη πέτυχε τον Τσακαλώτο και τον Κατρούγκαλο στο Χίλτον και τους φώναξε «τελειώνετε με τις διαπραγματεύσεις, μας σπάσατε τα νεύρα!» Και μετά έπεσε πάνω στον Στουρνάρα. Και είδε και τη Ντέλια Βελκουλέσκου να πίνει τον πρωινό καφέ της στο λόμπι, και της φάνηκε απλή κοπέλα.
Και η ίδια η Μοιραράκη φυσικά, δεν έχασε ευκαιρία, πήρε σβάρνα τα πάνελ και μίλησε για τα ενσταντανέ της με τους δανειστές και τους δικούς μας, για το πώς βλέπει τα πράγματα στην οικονομία και για το πώς κάνει η ίδια διαπραγματεύσεις στα τόσα χρόνια που ασχολείται με το εμπόριο. Και για το άγχος των επιχειρηματιών που αργοπεθαίνουν στο βάλτο της ελληνικής οικονομίας μας είπε.
Και βέβαια, μαζί με την πολιτική, οικονομική και διαπραγματευτική της τοποθέτηση, μας είπε και για τη δική της επιχείρηση. Εγώ τουλάχιστον έμαθα ότι κάνει πασχαλινό μπαζάρ χαλιών στο Χίλτον και ότι άμα πάω τώρα στο μπαζάρ της και αγοράσω χαλί, θα πάρω ακόμα ένα χαλί δώρο. Κι ότι άμα αγοράσω δύο χαλιά, θα πάρω δύο χαλιά δώρο. Αμέ.
Ωστόσο, δεν μπορώ να μην σκέφτομαι ότι θα ήθελα να υπήρχε λίγο απ’ το τσαγανό και το δαιμόνιο ενός τέτοιου ατόμου σε καταστάσεις, από τις οποίες κρέμεται η τύχη της χώρας μου.
Να σας πω κάτι; Την παραδέχομαι. Λέω, κοίτα να δεις, αυτή η τύπισσα δημιούργησε ένα μικρό μονόπρακτο με την ίδια πρωταγωνίστρια και το πούλησε στη μηντιακή αγορά σα ζεστό ψωμάκι. Τη συμπαθείς, δεν τη συμπαθείς, πρέπει να το παραδεχτείς. Εχει εμπορικό δαιμόνιο και επιχειρηματική ευφυΐα. Και είναι τόσο χειμαρρώδης επικοινωνιακά που είναι αδύνατον να μην την προσέξεις.
Υποπτεύομαι ότι και στο μαγαζί της, άμα μπεις σαν πελάτης, είναι μάλλον λίγες οι πιθανότητες να μη βγεις μ’ ένα χαλάκι αγορασμένο. Εστω ένα κιλίμι θα σου το πουλήσει. Οχι, όχι, δεν είναι καθόλου τυχαίο που η Δέσποινα Μοιραράκη έγινε η Δέσποινα Μοιραράκη, η επιχειρηματίας που όλοι ξέρουμε. Είναι μια μικρή εμπόρισσα θεά.
Φυσικά, δεν μπορούν να γίνουν συγκρίσεις μεταξύ κυρίας Μοιραράκη και διαπραγματευτών και μόνο σαν αστείο μπορώ να τη φανταστώ να παίρνει μέρος στις συζητήσεις με την Τρόικα: «Αγαπητοί φίλοι Βελκουλέσκου και Τόμσεν, σας παρουσιάζω μια υπέροχη πρόταση για τα μπορδοροδοκόκκινα δάνεια. Οσο για τις συντάξεις, εκεί έχουμε αυστηρές πορτοκαλοκοραλοκόκκινες γραμμές»…
Ωστόσο, δεν μπορώ να μην σκέφτομαι ότι θα ήθελα να υπήρχε λίγο απ’ το τσαγανό και το δαιμόνιο ενός τέτοιου ατόμου σε καταστάσεις από τις οποίες κρέμεται η τύχη της χώρας μου. Θα ήθελα να υπάρχει ένας καλός διαπραγματευτής, που να μπορεί να «πουλήσει» στους δανειστές μια αντιπρόταση, τη δική μας αντιπρόταση. Γιατί εμείς, δυστυχώς, το μόνο που καταφέρνουμε μέχρι στιγμής είναι ν’ αγοράζουμε τις προτάσεις των άλλων.
ΥΓ. Αραγε είναι πορτοκαλοκοραλοκόκκινες οι γραμμές μας; Εννοώ, έχει απομείνει λίγο κόκκινο ακόμα ή έχει σβηστεί κάθε ίχνος χρώματος;