Μέχρι τις 10.00 το βράδυ της Πέμπτης, ο υπουργός Ενέργειας Πάνος Σκουρλέτης δεν είχε δεχτεί κανένα τηλεφώνημα από τον πρωθυπουργό, ενώ η συνεδρίαση στο Μαξίμου ήταν σε εξέλιξη. Ο ανασχηματισμός αργά ή γρήγορα θα ανακοινωθεί αλλά είναι πολύ πιθανόν, ο «αντάρτης» υπουργός να μην είναι στο νέο κυβερνητικό σχήμα. Άλλωστε, ο ίδιος είχε δηλώσει «ή το υπουργείο Ενέργειας ή απλός βουλευτής».
Επειδή ήξερε ότι οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του, θέλησε να εμπλουτίσει το βιογραφικό του με μερικές τελευταίες «αριστερές» αντιδράσεις. Εμπόδισε ξανά την επένδυση στις Σκουριές, απορρίπτοντας την αίτηση θεραπείας της «Ελληνικός Χρυσός», με απόφαση που υπέγραψε. Δεν παρέλειψε επίσης να δηλώσει πως επιμένει στην άποψή του για την μη ιδωτικοποίηση της ΔΕΗ, προκαλώντας συγκίνηση… σε ακροατήριο συνδικαλιστών στην Κοζάνη, όπου παραβρέθηκε.
Δεν έχει σημασία αν επιβεβαιωθεί η αποπομπή του από το υπουργικό συμβούλιο. Εκείνο που μετράει είναι η βεβαιότητα πως για τους «πολιτικούς ερμηνευτές» του ΣΥΡΙΖΑ, ενδιαφέρον έχει η προσήλωση στο «μεγαλείο» τους και όχι το αποτέλεσμα στην διακυβέρνηση. Οι περισσότεροι από αυτούς που ανέλαβαν κυβερνητικές θέσεις, μετά την υπογραφή του Μνημονίου, ήξεραν καλά ότι πρέπει να υποστηρίξουν όσα είχε υπογράψει ο Πρωθυπουργός με τους δανειστές. Γιατί λοιπόν, δέχτηκαν να παραλάβουν υπουργεία και να παίξουν έναν ρόλο που δεν υπήρχε περίπτωση να ταυτιστεί με την ιδεολογία τους;
Αυτό που για τους υπόλοιπους είναι απορία, για τους Αριστερούς είναι φυσικός πολιτικός ρόλος. Είναι ο τρόπος που δημιουργείται το αφήγημα του «μάρτυρα» ο οποίος γνωρίζει το πεπρωμένο του και θέλει να το δραματοποιήσει όσο γίνεται περισσότερο. Είναι γνωστό ότι η ήττα στην αριστερή φιλοσοφία αποτελεί και το ιδεολογικό ελιξίριο της «αθανασίας».
Κι αν το υπουργείο Ενέργειας χρειάζεται πολιτική και όχι θέατρο, τόσο το χειρότερο για το υπουργείο. Τόσο το χειρότερο για τη χώρα και τους πολίτες της που αντιλαμβάνονται σιγά σιγά, που οδηγεί όλη αυτή η παράνοια της εκδίκησης των προηγούμενων κυβερνήσεων, με την προσωπική τους αυτοχειρία.
Τον Ιανουάριο συμπληρώνονται δύο χρόνια από τις εκλογές του 2015 και ολόκληρη η κυβέρνηση βαδίζει στα τυφλά, σπρώχνοντας ακόμα πιο βαθιά την κοινωνία, στην αβεβαιότητα. Το τελευταίο όμως που τους απασχολεί είναι η αποτελεσματικότητα. Το αντίθετο μάλιστα. Την αποφεύγουν σαν τον διάβολο το λιβάνι, αφού μονίμως, αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για το «μαρτυρικό» προφίλ του ηττημένου αγωνιστή.
Ο Πάνος Σκουρλέτης ανήκει στην πλειοψηφία των υπουργών που προτιμούν την «δραματοθεραπεία» τους αντί για την άσκηση πολιτικής και πάντα εις βάρος του ελληνικού λαού. Αυτού του λαού που επικαλούνται πάντα για να εξυπηρετεί τις μύχιες διαθέσεις τους προς την «αγιοποίηση» του σαρκίου τους.
Δεν νομίζω πως το νέο κυβερνητικό σχήμα- με ή χωρίς τον Σκουρλέτη- θα επιδείξει κάτι διαφορετικό από το σημερινό. Αν ήθελαν να κυβερνήσουν τη χώρα, θα το έκαναν από την αρχή. Οι άνθρωποι μαθαίνουν από τα λάθη τους που κατανοούν. Όχι από τις γκάφες τους που χαίρονται να επαναλαμβάνουν χωρίς να τις συνειδητοποιούν…