Το πιθανότερο είναι να έχετε δει το βίντεο. Δύο κοπέλες περπατούν αμέριμνες έξω από το δημαρχείο της Κέρκυρας, την ώρα που στον δρόμο σκάνε οι μπότηδες. Και τη στιγμή που βρίσκονται δίπλα σε ένα χαμηλό, ευτυχώς, μπαλκόνι, ένας μεγάλος μπότης ρίχνεται πάνω τους. Μία κοπέλα οδηγήθηκε στο νοσοκομείο και είναι καλά στην υγεία της. Εκανε Πάσχα με ράμματα.
Το αίσιο τέλος του περιστατικού επιτρέπει να εντάξουμε τη σκηνή στις κωμικές – για αυτούς που την παρακολουθούν, όχι για τους πρωταγωνιστές. Πρόκειται όμως για μια σκηνή που σηκώνει αρκετή συζήτηση. Και αν όλοι δεν ήταν με τα μαχαιροπήρουνα μπροστά στο τραπέζι, στα social θα είχε ξεκινήσει το debate.
Πρώτα είναι η έννοια της ευθύνης. Υπάρχει ατομική ευθύνη στις κοπέλες; Λογικά ναι, υπάρχει, Διασχίζουν έναν δρόμο στον οποίο πέφτουν κανάτια, ενώ μπροστά τους έχει μαζευτεί κόσμος με το κινητό σε mode βιντεοσκόπησης, καθώς, αν δεν υπάρχει καταγραφή από την κάμερα, είναι σαν να μην έζησες ποτέ το γεγονός. Εδώ βέβαια θα μπορούσαν οι κοπέλες να υποβάλουν ένσταση και να υποστηρίξουν ότι ο χώρος δεν έφερε την κατάλληλη σήμανση ή, για παράδειγμα, προειδοποιητικές κορδέλες που να αποκλείουν την πρόσβαση. Και εκτός όλων αυτών, από τη στιγμή που ο μπότης πέφτει από το παράθυρο του δημαρχείου, υπάρχει η θεσμική υποχρέωση της δημοτικής αρχής να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας. Εν ανάγκη, θα σου πουν, ας μοίραζαν κράνη στους διαβάτες.
Νομίζω ότι το πλήθος των social media θα συμφωνούσε μαζί τους. Δεν υπάρχει αστυνομική παρουσία για να λάβει μέριμνα ως προς την ασφάλεια του χώρου. Ο άνθρωπος που ρίχνει τον μπότη δεν ελέγχει, ως όφειλε, αν υπάρχουν διαβάτες. Αλλωστε θα μπορούσε να υπάρχει και ηχητική σήμανση που να προειδοποιεί για τη ρίψη του μπότη. Είναι και οι άνθρωποι που παρακολουθούν το θέαμα και δεν σπεύδουν αμέσως, το ίδιο δευτερόλεπτο, σε βοήθεια των νεαρών κυριών. Μα, πώς γίναμε έτσι ως κοινωνία; Ε, και μετά ενδεχομένως η συζήτηση να πήγαινε πιο πέρα, για παράδειγμα στην επικινδυνότητα των πασχαλινών εθίμων. Μετά θα έβγαινε κάποιο celebrity και θα χαρακτήριζε απρόσεχτες ως και ελαφρόμυαλες τις κοπέλες, θα προκαλούσε την οργή του πλήθους που θα τον εγκαλούσε για σεξισμό, πιθανότατα να βλέπαμε και κόσμο να κυκλοφορεί με κανάτες στο κεφάλι εις ένδειξη συμπαράστασης.
Ομως όλα αυτά συνέβησαν σε περίοδο που κυριαρχούν άλλα debate, ας πούμε περί εξόντωσης των αμνών ή για το αναπάντητο ερώτημα της ορθής απόκρισης στο «Χριστός Ανέστη» αν δεν πιστεύεις στην Ανάσταση. Και έτσι χάσαμε ένα ωραίο θεματάκι που, υπό κανονικές συνθήκες, θα μας συντρόφευε για ένα τριήμερο. Κρίμα. Και του χρόνου με κράνη κορίτσια.