Εχει δίκιο ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης όταν λέει ότι υπάρχουν χώρες στις οποίες όποιος δηλώνει κομμουνιστής πηγαίνει στη φυλακή. Το ερώτημα είναι αν ο αντιπρόεδρος της ΝΔ ζηλεύει τις Δημοκρατίες των χωρών αυτών. Και ας μην πάμε μακριά, και στη χώρα μας πριν μερικές δεκαετίες οι κομμουνιστές πήγαιναν φυλακή και ακόμα πιο πέρα. Αναπολεί τις εποχές εκείνες ο κ. Γεωργιάδης, θεωρεί δηλαδή ότι αν οι κομμουνιστές είναι στη φυλακή τα πράγματα είναι στη θέση τους, όπως συνέβαινε στην Ελλάδα μετά τον Εμφύλιο και στη χούντα;
Ή πιστεύει ότι οι δημοκρατικές κατακτήσεις στην Ινδονησία και σε ορισμένες πρώην κομμουνιστικές ευρωπαϊκές χώρες που τα κομμουνιστικά κόμματα τελούν εκτός νόμου είναι πιο ώριμες από τις δικές μας; Αλήθεια, γνωρίζει καμία δυτική ευρωπαϊκή χώρα στην οποία συμβαίνει αυτό;
Θα περίμενε κανείς να είναι πιο προσεκτικός. Θα έπρεπε να μιλά με μεγαλύτερη αίσθηση ιστορικότητας και σοβαρότερη επίγνωση των συνδηλώσεων κάθε ακραίας πολιτικής θέσης, σαν αυτήν που εξέφρασε. Γιατί η πολιτική σε έναν τόπο δεν είναι άμοιρη της πολιτικής ιστορίας του, το αντίθετο. Και μοιραία, όποιος αμφισβητεί σήμερα τη νομιμότητα της κομμουνιστικής ιδεολογίας (όχι την ορθότητα ασφαλώς), ανασύρει στην επιφάνεια πάθη της χώρας που ούτε τη μια ούτε την άλλη πλευρά θα έπρεπε να κάνουν υπερήφανες.
Αυτός ο κύκλος έχει κλείσει, έχει κλείσει με πολύ πόνο και αίμα, και απορεί κανείς γιατί ανώτερος αξιωματούχος ενός κόμματος που θέλει να θεωρείται σύγχρονο ευρωπαϊκό μιλά με τόση ελαφρότητα για εθνικές πληγές σαν να μιλάει στο ιστορικό κενό. Και μάλιστα του κόμματος που ίδρυσε ο πολιτικός που νομιμοποίησε το Κομμουνιστικό Κόμμα, πιστώθηκε την πράξη εθνικής συμφιλίωσης και αποκλήθηκε εθνάρχης. Με μεγάλη προσπάθεια, χρόνο, γενναιότητα και διορατικούς ηγέτες σβήστηκαν και τα τελευταία σημάδια του διχασμού, για να έρχεται σήμερα ένας νέος πολιτικός να τα ανασκαλεύει τόσο άκριτα.
Πάει ακόμα πιο πέρα ο κ. Γεωργιάδης. Αποκαλεί τον ΣΥΡΙΖΑ φασιστικό κόμμα. Σε μια χώρα που έχει την δυστυχία να βλέπει κάθε μέρα μπροστά στα μάτια της τι σημαίνει πραγματικό φασιστικό κόμμα, τέτοιες ρηχές πολικές σχετικοποιήσεις προκαλούν ανατριχίλα. Οι πολιτικές διαφωνίες, ακόμα και όταν είναι θεμελιώδεις, δεν επιτρέπουν την αμφισβήτηση της δημοκρατικής υπόστασης κανενός κόμματος πλην του ναζιστικού. Οσο παράλογο κι αν ακούγεται, η ευκολία με την οποία ο Αδωνις Γεωργιάδης αποκαλεί του Συριζαίους φασίστες θυμίζει την ευκολία με την οποία τους αποκαλεί ο Πάνος Καμμένος συντρόφους. Είναι δύο πολιτικοί με παρόμοια πολιτική αφετηρία που απλώς κάνουν λογικά άλματα σε αντίστροφη κατεύθυνση προς τη δυστοπία.
Είναι αλήθεια ότι ο λόγος του κ. Γεωργιάδη είναι αξιοζήλευτα χειμαρρώδης αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις ελλοχεύει ο κίνδυνος να γίνει και ανεξέλεγκτος. Ομως ας σκεφτεί ότι και ο ίδιος ζητά εμμέσως πολιτική αμνηστία για τον εαυτό του και το πολιτικό παρελθόν του, το οποίο αναμφισβήτητα είναι συνδεδεμένο με πρόσωπα που εχθρεύονται τη Δημοκρατία. Ζητά δηλαδή ευρύχωρη και μετριοπαθή στάση απέναντί του (την οποία νομίζω στη Δημοκρατία μας δικαιούται), που αρνείται όμως για τους υπόλοιπους όταν κάθε τόσο παροξύνει την πολεμική του απέναντι στους αντιπάλους του και ακροβατεί σε επικίνδυνες πολιτικές παραδοξολογίες.