Αν και με τα χρόνια έχω πια αντιληφθεί τον τρόπο που λειτουργεί η μάζα και πάνω-κάτω ξέρω τι θα δω στον κάθε κατάλογο που ρίχνω το βλέμμα μου (από τα ευπώλητα των βιβλίων έως τα περισσότερα εισιτήρια στις ταινίες και τα πιο διαβασμένα κείμενα στις ιστοσελίδες), δεν παύω ποτέ να εκπλήσσομαι. Για παράδειγμα, όλη την προηγούμενη βδομάδα η πρωτιά όλων ανεξαιρέτως των ενημερωτικών ιστοσελίδων (και εδώ στο protagon) μονοπωλήθηκε από ένα πρόσωπο. Τον Πριγκόζιν.
Γύρω μας έβραζαν φωτιές, λιμοί, καταποντισμοί, τραγωδίες, οικολογικές και ανθρώπινες καταστροφές, όμως ο Γεβγένι με τη φαλάκρα και τα στραβά δόντια αποδείχθηκε αχτύπητος. Ο θάνατός του ήταν από την πρώτη στιγμή (και παραμένει) στα Ιμαλάια του ενδιαφέροντος του κοινού.
Κοιτάζω τις φωτογραφίες του και αναρωτιέμαι. Μα, τι του βρίσκουν και διαβάζουν τα πάντα γι’ αυτόν; Θα μου πείτε, εδώ συγκρούστηκαν δυο κορυφαίοι αρχιμαφιόζοι και ο ένας έλιωσε θεαματικά τον άλλον. Αν δεν είναι αυτό κορυφαίο λαϊκό story, τότε ποιο είναι; Εντάξει, να το δεχτώ. Αλλά κοιτάξτε τον, ειδικά όταν φορά εκείνες τις στολές παραλλαγής, τις καπελαδούρες και τα τετραγωνισμένα κράνη, κρατώντας τεράστια οπλοπολυβόλα στα παχουλά του δάκτυλα. Είναι τόσο άχρωμος, τόσο αδιάφορος, τόσο αντιηρωικός, τόσο άσχημος, που καταντά αστείος.
Αν τον έβλεπε κανείς στον δρόμο, ούτε θα γύριζε να τον κοιτάξει. Θα τον περνούσε ίσως για χαμάλη στο λιμάνι, για μπογιατζή ή για τον περιπτερά της γειτονιάς του. Εξάλλου, ένα κρατικό γκαρσόνι ήταν, που μετά έγινε μεγαλέμπορας σάντουιτς στον ρωσικό στρατό και κατέληξε αρχηγός 50.000 δολοφόνων, οι μισοί πρώην βαρυποινίτες.
Κι όμως, όλη η υφήλιος ασχολήθηκε με τον θάνατό του ή (αν προτιμάτε) με τη δολοφονία του. Διότι δεν είναι μόνο οι έλληνες αναγνώστες που έσκυψαν πάνω του με ευλαβική περιέργεια, όλα τα μεγάλα διεθνή περιοδικά με τον Πριγκόζιν έφτιαξαν πρωτοσέλιδο τούτη την εβδομάδα. Δεν ήταν ηγέτης μιας ανθρωπιστικής ευγενικής προσπάθειας ούτε μέγας επιστήμονας ούτε κανένας υπεράνθρωπος αθληταράς. Αρχηγός μιας ομάδας δολοφόνων ήταν, που στο τέλος πήγε από τον ίδιο θάνατο με τον οποίον κερνούσε τα θύματα του. Ενας μανιακός ψυχασθενής ήταν, υπερήφανος φονιάς που υπηρετούσε έναν άλλον φονιά.
Τα χέρια με τα οποία κρατά τα ημιαυτόματα στις φωτογραφίες και τα βίντεό του ήταν βουτηγμένα στο αίμα. Στο ουκρανικό, στο αφρικανικό, στο ρώσικο, στο αίμα ανθρώπων τέλος πάντων. Μα, τότε, τι τον ξεψαχνίζουμε τον μισθοφόρο για να δούμε τι απέγινε και γιατί; Προς τι τόση νοσηρή περιέργεια; Ενα κάθαρμα λιγότερο…
Δεν ηθικολογώ, γνωρίζω την ανθρώπινη φύση και σε ποια εξωτερικά ερεθίσματα αντιδρά κυρίως. Αλλά δεν παύω να μένω κατάπληκτος από την επιρροή που διαθέτουν στον περιλάλητο, τον ειρηνικό και νοικοκύρη μέσο άνθρωπο τούτης της πλάσης οι λογής-λογής δικτάτορες, φονιάδες, μανιακοί, σχιζοφρενείς, αδίστακτοι, αιματοβαμμένοι. Οι Ηρόστρατοι, τέλος πάντων (γκουγκλάρετε, άντε). Και ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί το είδος μας πάει κατά διαόλου και γιατί όσο περνούν οι αιώνες, αντί να εκπολιτιζόμαστε, αγριεύουμε…