Λίγο προτού αλλάξει ο αιώνας, ο Σωκράτης Κόκκαλης αποφάσισε να επιχειρήσει το μεγάλο κόλπο στο χώρο της ενημέρωσης. Οχι πώς δεν είχε επαφή με το αντικείμενο, κάθε άλλο. Δική του ήταν η «Επικαιρότητα», που έκλεισε, όπως λέγεται, στο πλαίσιο συμβιβασμών με τους ισχυρούς εκδότες. Δικός του και ο Flash που εκείνη την περίοδο ήταν στα επίπεδα του ΣΚΑΙ σε ακροαματικότητα.
Η «Νέα Τηλεόραση» ήταν το επόμενο βήμα. Εμεινε μισό, έφτασε μέχρι το TV Magic. Και όμως, είχε ξεκινήσει φιλόδοξα και με γενναιόδωρες προσφορές προς ανθρώπους της τηλεόρασης. Για ποιο λόγο έκανε πίσω; Το περιβάλλον του εξηγούσε πώς, πέρα από τις συγκρουσιακές συνθήκες που θα δημιουργούσε, μεγάλο ρόλο έπαιξε και μία μελέτη σύμφωνα με την οποία, στην Ελλάδα το πολύ να επιβιώσουν δύο ιδιωτικά δίκτυα, ίσως και ένα εξειδικευμένο. «Η αγορά έχει χώρο για 2,5 κανάλια» έλεγαν χαρακτηριστικά οι συνεργάτες του επιχειρηματία. Ο Κόκκαλης εξηγούσε ότι η τηλεόραση είναι, επιχειρηματικά, μία χαμένη υπόθεση για όποιον πάει να βάλει το πόδι του. Δεν έπεφτε έξω σε αυτά. Οταν έφτιαχναν την Panafon, οι της Vodafone υπολόγιζαν ότι η κινητή τηλεφωνία στην Ελλάδα είχε ένα κοινό που μετά βίας θα προσέγγιζε το ένα εκατομμύριο συνδρομητές. Ο Κόκκαλης γελούσε με το γνωστό ύφος…
Στην Ελλάδα η τηλεοπτική αγορά διαμορφώθηκε με τους πληθωριστικούς όρους που διαμόρφωσαν το τοπίο της ενημέρωσης. Ανοιξαν πολλά μαγαζιά για λίγους πελάτες. Αφήστε στην άκρη τα της αδειοδότησης, δείτε μόνο τα στεγνά οικονομικά της βιομηχανίας. Ακόμα και αν η χώρα δεν ήταν σε κρίση, οι συνθήκες της αγοράς δεν επιτρέπουν κερδοφόρες χρήσεις για τόσα δίκτυα εθνικής εμβέλειας.Με τη διαφημιστική αγορά στα γόνατα και τις τράπεζες σε κεφαλαιακή καχεξία, η λειτουργία των δικτύων είναι, ούτως ή άλλως, αντικείμενο προβληματισμού.
Τίποτα δεν απαγορεύει στην κυβέρνηση να αυξήσει τον αριθμό των αδειών, σωστά; Οπως και τίποτα δεν εμποδίζει έναν επιχειρηματία να πάει την έδρα στην Κύπρο…
Παράλληλα η ανάπτυξη νέων μέσων διακίνησης premium περιεχομένου (δορυφορικές πλατφόρμες, internet, πειρατεία), απορροφά πόρους και κοινό από τα συμβατικά δίκτυα. Από πού και ως πού, λοιπόν, η κυβέρνηση αισιοδοξεί ότι θα πουλήσει τέσσερις άδειες για κανάλια εθνικής εμβέλειας; Εδώ, λοιπόν, ας κρατήσουν όλοι μικρό καλάθι. Διότι δεν αποκλείεται να γίνει ο διαγωνισμός και η κυβέρνηση να μη βρίσκει ενδιαφερόμενους για τις άδειες που πουλάει. Και, αλήθεια, τι θα κάνει τότε; Μα, δεν ισχύουν τα περί ισχυρών ενδιαφερομένων; Μην είστε καθόλου σίγουροι ότι τα ονόματα που διαβάζετε αντιστοιχούν στην αλήθεια. Είναι πιθανό κάποιοι επιχειρηματίες να μη διαψεύδουν τα περί ενεργοποίησης τους στα τηλεοπτικά μόνο και μόνο για να διατηρούνται ως αντικείμενο συζήτησης.
Βέβαια ο αριθμός των υπό παραχώρηση αδειών θέτει το γνωστό πρόβλημα. Υπάρχουν τέσσερις άδειες και τα κανάλια που βρίσκονται εν λειτουργία είναι περισσότερα. Ας υποθέσουμε ότι όλοι αποφασίζουν να διεκδικήσουν άδεια. Τι θα γίνει; Θα πέσει μαύρο σε κανάλια; Μεταξύ μας, αυτή η στενότητα στον αριθμό των αδειών είναι η ιδανική συνθήκη για να καλλιεργηθούν οι μύκητες της παρασκηνιακής διαπραγμάτευσης. Τίποτα δεν απαγορεύει στην κυβέρνηση να αυξήσει τον αριθμό των αδειών, σωστά; Οπως και τίποτα δεν εμποδίζει έναν επιχειρηματία να πάει την έδρα στην Κύπρο, να ανεβάσει το κανάλι σε δορυφορική πλατφόρμα και με τα χρήματα που θα πλήρωνε για άδεια να επιδοτεί την αγορά πιάτων και αποκωδικοποιητών.
Ομοίως, οι επιχειρηματίες που ήδη βρίσκονται στην τηλεοπτική αγορά έχουν κάθε νόμιμο δικαίωμα να προσφύγουν σε ευρωπαϊκά όργανα, προβάλλοντας το «κεκτημένο» της λειτουργίας για 26 χρόνια.
Συνεπώς; Ακόμα είναι νωρίς, η τράπουλα μόλις βγήκε στο τραπέζι και όλοι ετοιμάζονται να παίξουν τον Παππά.