Πριν από δέκα χρόνια μπορεί να ανέβαινε και ο Νταλάρας πάνω σε μία σκηνή για να τραγουδήσει τον πόνο και το δίκιο της Κύπρου. Τώρα, απλώς, ο λαός βλέπει «Μπρούσκο» και αναρωτιέται αν ο Μάριος Πρίαμος Ιωαννίδης, του Survivor, έχει κάτι με μία ξανθιά.
Η επίλυση του Κυπριακού δεν ναυάγησε ακριβώς λόγω της αδιαλλαξίας που επιδεικνύει η Τουρκία. Το Κυπριακό βάλτωσε επειδή πλέον δεν υπάρχει η λαϊκή βούληση, η λαχτάρα για λύτρωση για μία δίκαιη και λειτουργική λύση. Αλλά και πάνω στο τραπέζι των συζητήσεων να κοιτάξεις, θα δεις ότι δεν υπάρχει τρόπος να λυθεί ο γόρδιος δεσμός του προβλήματος. Η Τουρκία δεν αποσύρει στρατεύματα και δεν θέλει να παραδώσει τα κατεχόμενα σε ένα ενιαίο, ευρωπαϊκό κράτος. Και από την άλλη, η δική μας πλευρά δεν μπορεί να επιτρέψει τη διατήρηση στρατού και ενός παρεμβατικού συστήματος εγγυήσεων.
Το Κυπριακό δεν λύθηκε ούτε τώρα και πλέον είναι πιθανό να μη λυθεί ποτέ. Οι γενιές που είναι στα πράγματα δεν θυμούνται πώς ήταν η Κύπρος χωρίς την Πράσινη Γραμμή. Το ναυάγιο των συνομιλιών δεν τους σοκάρει γιατί δεν μπορούν να αντιληφθούν τη συνολική εικόνα. Αρκετούς δε, τους ανακουφίζει αφού προτιμούν ένα ελληνικό κράτος από μία δυσλειτουργική λύση που θα έδινε, φυσικά, στο μέτρο που της αναλογεί, πρόσβαση εξουσίας και στους Τουρκοκυπρίους.
Βέβαια, όσο δεν λύνεται το Κυπριακό υπάρχει ο κίνδυνος νέας εισβολής, προσάρτησης των Κατεχομένων στην Τουρκία και de facto αναγνώρισης των Κατεχομένων. Το θέμα δεν μπορεί να σέρνεται διεθνώς και για άλλες δεκαετίες. Η Τουρκία θα πιέζει για αναγνώριση του ψευδοκράτους, το νομικό και διπλωματικό κουβάρι θα μπλέξει ακόμα περισσότερο. Και αν βάλετε στην εξίσωση και τους υδρογονάνθρακες, η επίλυση δυσκολεύει.
Και μέσα από όλα αυτά, πράγματι, ξεχωρίζει ο εθνικός μας συμβιβασμός που, φυσικά, ισοδυναμεί με ήττα. Οσο και αν μας εξοργίζει, οι περισσότεροι από μας έχουν αποδεχθεί μέσα τους τη διχοτόμηση της Κύπρου. Τέσσερις δεκαετίες είναι πολλές. Φτάνουν για να διαχειριστείς και να ξεπεράσεις το πένθος και να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα με κυνισμό. Και ο χρόνος ξύνει, σιγά-σιγά με το νύχι, εκείνο το αυτοκόλλητο «Δεν ξεχνώ», με τη ματωμένη κατεχόμενη Κύπρο.