Ως στοιχείο κεντρικής στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ το τελευταίο χρονικό διάστημα, επανέρχεται η προσπάθεια «διεύρυνσης» της κοινοβουλευτικής ομάδας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (ΔΗΣΥ) μέσω της ένταξης σε αυτήν, βουλευτών που πρόσφατα ανεξαρτητοποιήθηκαν από άλλα κόμματα και κυρίως από το Ποτάμι.
Προβλήθηκε μάλιστα ως ευδιάκριτος στόχος της συγκεκριμένης στρατηγικής, η ανάδειξη της ΔΗΣΥ σε τρίτη δύναμη του κοινοβουλίου, παρά την κατάταξη που έλαβε στις τελευταίες εθνικές εκλογές. Στην πορεία κατάκτησης του στόχου, η ΔΗΣΥ εντάσσει στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της στις 13 Ιανουαρίου τον βουλευτή Ροδόπης Ιλχάν Αχμέτ, λίγες μόλις ώρες μετά την ανεξαρτητοποίηση του από το Ποτάμι, με το οποίο είχε διεκδικήσει και λάβει την ψήφο των πολιτών. Την ανεξαρτητοποίηση (για λίγες ώρες) του κ. Αχμέτ ακολούθησε η ανεξαρτητοποίηση κι άλλου βουλευτή του Ποταμιού, του κ. Μπαργιώτα, για λόγους που αφορούν βέβαια κυρίως το Ποτάμι αλλά όπως φαίνεται από τις δημόσιες παρεμβάσεις και τοποθετήσεις που ακολούθησαν, μάλλον καταλυτικό ρόλο διαδραμάτισε και ο συμβολισμός της άμεσης απορρόφησης του συναδέλφου του.
Με αφορμή την εν λόγω μετεγγραφή, άλλες παρόμοιες περιπτώσεις λοιπών βουλευτών και κομμάτων, καθώς και τις κυοφορούμενες ενδοκοινοβουλευτικές μετεγγραφές, πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν σχετικά με την ηθική διάσταση του ζητήματος και του μηνύματος που εκπέμπεται προς την κοινωνία και τους πολίτες.
Το θέμα έχει ένα ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον για την περίπτωση του ΠΑΣΟΚ, καθώς το ζήτημα διαπερνά βαθιά το DNA της δημοκρατικής παράταξης.
Σε σύντομο διάστημα από την ίδρυσή του το ΠΑΣΟΚ, κατά τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης και πορευόμενο… καλπάζοντας προς τις εκλογές του 1977, είχε ήδη γίνει ένα αρκετά ελκυστικό κόμμα για βουλευτές προερχόμενους από την… φυλλοβόλο Ένωση Κέντρου (μετέπειτα ΕΔΗΚ) οι οποίοι εναγωνίως ζητούσαν κάποια ασφαλέστερη και δυναμικότερη κομματική στέγη. Όμως, η γονιδιακή σχέση του ΠΑΣΟΚ, του ηγέτη του και πολλών ιδρυτικών στελεχών του, με τα γεγονότα της αποστασίας του 1965 καθώς και άλλων φαινομένων πολιτικής ανωμαλίας και συναλλαγών στις τάξεις της κοινοβουλευτικής ομάδας της δημοκρατικής παράταξης, επέβαλαν έναν απαρέγκλιτο ηθικό κανόνα: ΚΑΝΕΝΑΣ εκλεγμένος το 1974 με την Ένωση Κέντρου βουλευτής που έχει ανεξαρτητοποιηθεί, όχι μόνο δεν θα ενταχθεί στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, αλλά ούτε καν στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ, των εκλογών του 1977! Από όσους μάλιστα δεν εξελέγησαν το 1977, κάποιοι εισέρχονται στο ΠΑΣΟΚ μόνο από τον Φλεβάρη του 1978 και μετά. Ακόμα και από τους εκλεγέντες του 1977, μόνο ο Στέλιος Παπαθεμελής προσχωρεί στο ΠΑΣΟΚ και εκλέγεται το 1981, αλλά αφού προηγουμένως πέρασε από το ΚΟΔΗΣΟ.
Πριν από κάθε επίκληση, λοιπόν, συμβόλων, προσώπων… λαβάρων, ιερών και οσίων και πάνω από κάθε επίδειξη κομματικού πατριωτισμού και μονοπωλιακής λογικής σε έννοιες και ιδέες, καλό είναι να προηγείται η μελέτη, η αντίληψη, η γνώση και κυρίως ο σεβασμός στην Ιστορία και τις αξίες μίας πολιτικής παράταξης.
*Ο Γιάννης Μαστρογεωργίου είναι διευθυντής του Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη