Ας πούμε ότι ο Αλέξης Τσίπρας πήγε στο Καστελόριζο(και) για ουσιαστικούς λόγους. Για να εγκαινιάσει τη μονάδα αφαλάτωσης του νερού. Ομως, αν είναι έτσι, τι χρειαζόταν η διαβεβαίωσή του «δεν έχω έρθει εδώ για να κάνω διάγγελμα, δεν έχω έρθει για επικοινωνιακούς λόγους»;
Και μόνο που το είπε αυτοδιαψεύστηκε. Γιατί και διάγγελμα έκανε (εδώ η ομιλία του –αφαιρέστε τις αναγκαίες αναφορές στην Τουρκία) και την προπαγάνδα δεν απέφυγε. Παλιά του τέχνη κόσκινο.
Το Καστελόριζο σημαδεύτηκε από το διάγγελμα του Γιώργου Παπανδρέου για την είσοδο της Ελλάδας στην εποχή των Μνημονίων (23 Απριλίου 2010). Η απόφαση εκείνη, παρά την οργή που επισώρευσε, ήταν δραματικά αναγκαία στην κατάσταση που είχε περιέλθει η χώρα. Εκ των υστέρων το έχουν αποδεχθεί όλοι: χωρίς Μνημόνιο η Ελλάδα θα είχε υποστεί άτακτη χρεοκοπία με ανυπολόγιστες επιπτώσεις, πολύ πιο επώδυνες από όσες γνωρίσαμε.
Πρώτος το αποδέχτηκε ο Αντώνης Σαμαράς –που έσερνε τότε τον αντιμνημονιακό χορό– και μετά ο Τσίπρας, που ομολόγησε το 2015 ότι η χρεοκοπία θα ήταν ασήκωτη (εδώ), γι’ αυτό και έφερε το δικό του Μνημόνιο.
Το λάθος του Παπανδρέου –στο Καστελόριζο και μετά– ήταν ότι επιχείρησε να φτιασιδώσει το Μνημόνιο υποσχόμενος «χαρτογραφημένα νερά» και γρήγορη «απελευθέρωση από την κηδεμονία». Το ίδιο λάθος επανέλαβε το 2014 ο Σαμαράς για προεκλογικούς λόγους, όταν διαβεβαίωνε ότι «σκίζει» τα Μνημόνια «σελίδα- σελίδα, μήνα- μήνα, λεπτό με λεπτό»(εδώ). Για τον Τσίπρα, ας το αφήσουμε καλύτερα, έχει γράψει ολόκληρο έπος με τα Μνημόνια και την Τρόικα που δεν (θα) υπήρχαν (εδώ), αν κέρδιζε τις εκλογές!
Οι κκ Τσίπρας και Καμμένος αποδείχτηκαν οι καλύτεροι εφαρμοστές των Μνημονίων. Και σήμερα πλησιάζουμε όντως προς την έξοδο υπό σχετικά καλές προϋποθέσεις, πρέπει να το παραδεχτούμε. Αλλωστε, το αναγνωρίζουν όλοι οι συναρμόδιοι ευρωπαίοι αξιωματούχοι (εδώ).
Ομως, θα ήταν τραγικό λάθος αν ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ, αντί να φροντίσουν να κάνουν αυτήν την έξοδο πιο ασφαλή, αναλώσουν όλη την ενεργητικότητά τους στην οικοδόμηση ενός success story μόνο και μόνο για προεκλογικούς λόγους. Διότι αναφορές όπως «η έξοδος θα είναι καθαρή όπως ο καθαρός ουρανός του Καστελόριζου» αυτό δείχνει.
Oμως, δεν υπάρχει καθαρή ή βρώμικη έξοδος. Μπροστά τους υπάρχει μόνο η μεγάλη προσπάθεια η έξοδος να γίνει με όσο το δυνατόν λιγότερο επώδυνους όρους. Τι σημαίνει αυτό;
Μετά τον προσεχή Αύγουστο η Ελλάδα θα πάψει να δανείζεται με προνομιακό και «προστατευμένο» επιτόκιο από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό. Επομένως, πρέπει να διασφαλίσει ότι το επιτόκιο που θα βρει στις αγορές θα είναι ανεκτό. Μπορεί να μην πετύχει το θαύμα της Πορτογαλίας, που βγήκε με επιτόκιο μικρότερο και από αυτό της Ιταλίας, αλλά δεν γίνεται να το ξεπεράσει κατά πολύ. Διότι θα μας γονατίσει. Επιπλέον, μέχρι τότε θα πρέπει να έχει διασφαλίσει κάποια ευμενή λύση για το χρέος, διότι αυτό θα κάνει πολύ ευκολότερη τη μεταμνημονιακή ζωή της χώρας.
Oλα αυτά απαιτούν σοβαρότητα, αποχή από φανφάρες και συντονισμένες ενέργειες, δηλαδή αυτά που κάθε άλλο παρά χαρακτηρίζουν την έως τώρα πολιτική του κ. Τσίπρα και των συν αυτώ. Αν τώρα-και πολύ περισσότερο μετά τον Αύγουστο- το ρίξουν στο προεκλογικό σορολόπ, η έξοδος όχι μόνο δεν θα είναι καθαρή, αλλά θα γίνει σύντομα εφιάλτης. Το πισωγύρισμα, που πάντα ελλοχεύει, θα είναι βέβαιο.
Γι’ αυτό θα είναι καλύτερα ο κ. Τσίπρας να μην κάνει πράξη τη χτεσινή υπόσχεσή του και να μην πάει ξανά τον Αύγουστο στο Καστελόριζο. Διότι, αν νομίζει ότι οι βαρκούλες πίσω του, την ώρα που θα εκφωνεί τον πανηγυρικό της εξόδου, θα στρίβουν προς τα αριστερά, είναι βαθιά(όσο τα εκεί νερά) νυχτωμένος.
Διότι αμέσως μετά μπορεί να πάθει-και μαζί του όλοι μας- αυτό που λέει η λαϊκή παροιμία για τα πανηγύρια: «Ξεφάντωνε ξεφάντωνε άδειασε το πουγκί μας». Λοιπόν, σεμνά και ταπεινά, για να μην έρθουν (ξανά) κι άλλα τραγικά.