Ο καθηγητής που χρηματίζεται ή που πληρώνεται σε είδος για να σε περάσει στις εξετάσεις δεν έχει δικαιολογία. Ο γονιός που δωροδοκεί τον καθηγητή για να περάσει το παιδί του, έχει; Το ίδιο αδικαιολόγητοι δεν είναι και οι συνάδελφοι του κάθε «φακελάκια» που κάτι έχουν ακούσει, κάτι γνωρίζουν αλλά δεν θέλουν φασαρίες και προτιμούν να κάνουν πως όλα βαίνουν καλώς; Αλλά και οι φοιτητές, που από το να διαβάσουν προτιμούν να πληρώσουν ή να ενδώσουν;
Ολοι αυτοί, σκουριασμένα γρανάζια είναι στον κακοσυντηρημένο μηχανισμό της εν Ελλάδι παιδείας. Σε ένα σύστημα όπου, κακά τα ψέματα, το ζητούμενο δεν είναι να μάθεις αλλά κυρίως να περάσεις τις εξετάσεις, ακόμα και αν αυτό γίνει δια της αντιγραφής.
Που στόχος δεν είναι η γνώση, αλλά το πτυχίο ακόμα και αν πρέπει να πληρώσεις κάτω από το θρανίο – ή και «να κάτσεις» στον καθηγητή. Αυτή την παιδεία παρέχει εδώ και δεκαετίες η χώρα, αυτή την παιδεία επιζητούν γονείς και παιδιά: Ολα για το «χαρτί»! Γι’ αυτό και έχουμε γεμίσει από αγράμματους (και αήθεις) πτυχιούχους, από επιστήμονες χωρίς εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, σε ορισμένες δε περιπτώσεις χωρίς καν τη γνώση του αντικειμένου τους. Γι’ αυτό το σχολείο είναι για τους πολλούς χώρος βασανιστηρίων, έστω πλήξης, και όχι χώρος δημιουργίας.
Ας μην κρυβόμαστε, όλοι γνωρίζουμε πως η απίστευτη υπόθεση των Σερρών δεν είναι τόσο απίστευτη. Είναι και αυτή αποτέλεσμα της χρόνιας λειτουργίας αυτού του σαθρού συστήματος. Δεν αναφέρομαι μόνο στο κράτος, αλλά και στην εν Ελλάδι οικογένεια που μαθαίνει στα παιδιά της πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Αν, λοιπόν, μοναδικός σκοπός είναι το πτυχίο, υπάρχουν πολλοί δρόμοι για να φτάσεις ως αυτό: το διάβασμα, η αντιγραφή, η δωροδοκία, το σεξ… Ναι, και το σεξ! Εν προκειμένω, ακόμα πιο τρομακτικό από αυτά που ως φαίνεται συνέβαιναν (ας περιμένουμε και την ετυμηγορία της Δικαιοσύνης) είναι πως εκείνοι που αντέδρασαν (γιατί υπήρξαν, διαβάζω, αντιδράσεις τα προηγούμενα χρόνια), εκείνοι που προσπάθησαν να καταγγείλουν τη δράση των κατηγορούμενων, δεν μπόρεσαν να ακουστούν. Πόσο πιο απροστάτευτος να αισθανθείς ως πολίτης;
Φοβάμαι όμως πως ούτε αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία. Οσο απροστάτευτος και αδύναμος και αν νιώθεις, υπάρχουν κάποια ηθικά όρια η υπέρβαση των οποίων ευτελίζει την ανθρώπινη υπόστασή σου, σου στερεί κάθε αξιοπρέπεια, σε εξαθλιώνει. Αυτά τα όρια υπερβαίνει ο καθηγητής που π.χ. χρηματίζεται. Αλλά και ο γονιός που χρηματίζει για την πρόοδο (;) του παιδιού του. Και ο νέος που ξεκινά τη ζωή του με ένα αγορασμένο πτυχίο, εκπαιδευμένος όχι στο μόχθο και στην αξιοκρατία, αλλά στην απατεωνιά.
ΥΓ. Πόσοι αλήθεια από όσους οδηγούν σήμερα έχουν πάρει το δίπλωμά τους χωρίς να δώσουν το κατιτί τους; Αλλο θέμα αυτό θα μου πείτε… Δεν είναι όμως, και η χρόνια αδυναμία-απροθυμία του υπουργείου Μεταφορών να δώσει τέλος στο σκάνδαλο των επί πληρωμήν αδειών κυκλοφορίας, ενδεικτική της κατάστασης που επικρατεί και στην οποία έχει εθιστεί ο πολίτης;