Εντάξει, έχουμε συνηθίσει να τα βλέπουμε αυτά στην πολιτική. Και πανεύκολες κωλοτούμπες γίνονται και θέσεις(ή θεσούλες) μοιράζονται δεξιά κι αριστερά, είτε για να βολευτούν τα δικά μας παιδιά (μικρά και μεγάλα) είτε για να βουλώνουν στόματα. Αλλά κάποια πράγματα (εκτός από θυμό) σού προκαλούν θλίψη.
Είπαμε να έρθουν νέοι στην άσκηση της εξουσίας, για να γλιτώσουμε από τους παλιούς, οι οποίοι κουβαλούν του κόσμου τις αμαρτίες (διαφθορά, ασυνέπεια, οικογενειοκρατία, ψέματα, υποσχέσεις κ.α). Και τι βλέπουμε; Οτι και αυτοί οι «νέοι» συνεχίζουν στον ίδιο δρόμο, των παλιών. Οσο για κάποιους «παλιούς» των «νέων», άστα να πάνε. Εχουν μπερδευτεί οι έννοιες, οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους.
Κι επειδή η αοριστολογία είναι εύκολη, ας το πούμε με τρία πρόσφατα παραδείγματα:
1. Ο νέος πρόεδρος του Φεστιβάλ Αθηνών (εδώ) είναι «παλιός» και στην πολιτική και ηλικιακά. Αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την περυσινή μνημονιακή στροφή του και έκτοτε ήταν ένας από τους σταθερούς επικριτές του. Μάλιστα, από πέρσι τον Ιούλιο είχε καταστήσει σαφές ότι δεν θα συμμετέχει στην κυβέρνηση «από οποιαδήποτε θέση». Και για να μην υπάρχει αμφιβολία επ’ αυτού, επανέλαβε αυτή τη «διαβεβαίωση» πολύ πρόσφατα (εδώ). Τι άλλαξε από τότε και αποδέχτηκε τη θέση; Τόσο σημαντική ήταν η παρουσία του εκεί και για τον ίδιο και για τον πολιτισμό μας; Αβυσσος η ψυχή των ανθρώπων, του ίδιου και αυτών που τον διόρισαν.
2. Η νέα υπουργός Εργασίας, νέα και στην πολιτική και ηλικιακά, ήταν διαπρύσιος κήρυκας του «δίκιου των λαών», το οποίο η ίδια και οι σύντροφοί της θα επέβαλαν στους «σκυφτούς τεχνοκράτες της Τρόικας»(εδώ). Τώρα, μπροστά σ’ αυτούς τους τεχνοκράτες, τι θα κάνει; «Θα σηκώσει το κεφάλι»; Ή θα αποδεχθεί, κατά τα φαινόμενα, μέτρα και «ρυθμίσεις», που μόνο στο «δίκιο» των εργαζομένων δεν οδηγούν; Τι συμβαίνει; Αισθάνεται τόσο βέβαιη ότι θα καταφέρει να κατατροπώσει τους ανάλγητους τεχνοκράτες και δεν θα επιβάλουν, τελικά, όσα έχουν απαιτήσει; Ή η εξήγηση είναι πιο πεζή και κυνική; Η εξουσία και οι άμετρες φιλοδοξίες (ή και ανάποδα);
3. Η επικεφαλής του Γραφείου Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη είναι επίσης νέα. Και στην πολιτική και ηλικιακά. Ως υποψήφια βουλευτής το 2015 διαβεβαίωνε ότι «δεν υπάρχει περίπτωση» να μην εφαρμοστεί το περίφημο «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» του ΣΥΡΙΖΑ. Και ότι ο ΕΝΦΙΑ θα καταργηθεί, γιατί η Αριστερά «δεν νοιάζεται για φόρους, αλλά για τους ανθρώπους». Σιγά το αμάρτημα, θα σκεφθεί καλοπροαίρετα κάποιος. Αυτά της έλεγαν, αυτά άκουγε από πολύ μεγαλύτερους και εμπειρότερους συντρόφους της, νέο κορίτσι ήταν, συγχωρείται, ας μην είμαστε τόσο απόλυτοι με τους νέους ανθρώπους.
Μακάρι να (μπορούσε να) ήταν έτσι. Ποιος καλοπροαίρετος και εχέφρων άνθρωπος δεν θα το ήθελε; Αλλά, δυστυχώς, τα σημάδια δεν είναι καλά εδώ και καιρό. Είπαμε να διώξουμε τους παλιούς, αλλά οι νέοι αντικαταστάτες τους στις θέσεις εξουσίας και ευθύνης τους αντιγράφουν: νεποτισμός, κομματισμός, πελατειασμός και όλα τα γνωστά από παλιά κουσούρια. «Παλιοί» και «νέοι» ξεχνούν εύκολα τι έλεγαν. Για μια θέση εξουσίας ή απλού βολέματος.
Γι’ αυτό λέω ότι γι’ αυτούς, «παλιούς» και «νέους» της νέας εξουσίας, δεν μπορεί να ισχύσει η ρήση του Ησιόδου «έργον δ’ ουδέν όνειδος, αεργίη δε τ’ όνειδος».
Ονειδος δεν είναι, φυσικά, η δουλειά. Αλλά αυτή η νοοτροπία και η συμπεριφορά. Εντέλει το δούλεμα.