Τι θα πει «οι δανειστές δεν είναι φίλοι μας»; Με την βαρύγδουπη αυτή δήλωση στην συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, ο Αλέξης Τσίπρας συντηρεί ένα κλίμα αντιπαράθεσης της κυβέρνησής του με τους θεσμούς και την Ευρώπη και (άθελά του;) παγιώνει την αμφιβολία ως προς την θέση της χώρας στην μετασχηματιζόμενη Ευρώπη.
Υπάρχει και εκείνη η ατάκα «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας», από την ελληνική ταινία, που πάντα ενεργοποιεί αντανακλαστικά…
«Εχουμε πλήρη συναίσθηση της ευθύνης και απόλυτη επίγνωση της κατάστασης. Οι δανειστές δεν είναι φίλοι μας. Ούτε έγιναν τον Ιούλιο του ’15, ούτε το Μάη του ’16, ούτε τώρα. Και αυτό δεν είναι ηθικό σχόλιο. Είναι η πραγματικότητα. Οι δανειστές αφενός επιδιώκουν να εξασφαλίσουν τα χρήματα που δάνεισαν στην Ελλάδα και αφετέρου έχουν συγκεκριμένο μοντέλο και στρατηγική για τον τρόπο οργάνωσης της οικονομίας αλλά και της κοινωνίας», είπε ο κ. Τσίπρας έπειτα από τόσες νύχτες με τον εχθρό στο Χίλτον και συνέχισε: «Το μοντέλο αυτό βρίσκεται σε σύγκρουση πολλές φορές με αυτό που εμείς επιδιώκουμε για τη χώρα, για την οικονομία και για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών».
Υπάρχει όμως ο «θεμελιώδης στόχος»: «Να βγάλουμε τη χώρα από τα μνημόνια. Να τελειώσει οριστικά η περίοδος της ταπεινωτικής επιτροπείας». Και αυτό, κατά τον κ. Τσίπρα είναι καθήκον και μάλιστα «αριστερό, προοδευτικό και πατριωτικό»…
Από εκεί κι έπειτα αρχίζουν και πάλι οι αντιφάσεις και τα ερωτηματικά για το μέλλον. Γιατί, παρά το πατριωτικό και αριστερό καθήκον, «δεν είμαστε διατεθειμένοι να υλοποιήσουμε αυτό τον στόχο, λαμβάνοντας το οποιοδήποτε κόστος. Δεν υπήρξαμε ποτέ θιασώτες της λογικής του “πάση θυσία”», είπε ο κ. Τσίπρας.
Εξ ου και οι σκληρές διαπραγματεύσεις, που δεν πειράζει κι αν ανέβασαν τον λογαριασμό, έφτασαν να περιλαμβάνουν κάτι αντίμετρα υπό αίρεση, τα οποία ο κακός Μητσοτάκης δεν ψηφίζει γιατί θέλει να πιει το αίμα των φτωχών και καταφρονεμένων.
Από εκεί και έπειτα, ο κ. Τσίπρας δηλώνει ότι έπειτα από δύο χρόνια και ενάμιση μνημόνιο, αποφάσισε να κυβερνήσει. Θα πηγαίνει λέει στα υπουργεία, θα πρέπει όλοι να τρέξουν και δεν υπάρχει δικαιολογία καθυστέρησης.
Βασική προϋπόθεση για όλα αυτά είναι το να ξέρει κανείς πώς γίνονται αυτά τα πράγματα και υπό αυτήν την έννοια, η πρόκληση της κυβερνησιμότητας μοιάζει η μεγαλύτερη που θα μπορούσε να βάλει η κυβέρνηση της Αριστεράς στον εαυτό της.