Κρατούσα σημειώσεις καθώς άκουγα την ομιλία της Μισέλ Ομπάμα στο συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος στην Αμερική. Κι όταν τις σκάλισα μετά, μου έκανε εντύπωση πόσες φορές έκανε χρήση της λέξης «μαζί» (together).
Την έχουμε ακούσει και εμείς πολλές φορές στην Ελλάδα. Το πολιτικό μάρκετιγκ την έχει κάνει σημαία σε άπειρες περιπτώσεις.
Παρόλο που η ερμηνεία της είναι παραπάνω από σαφής, εμείς την παραποιούμε τόσο, ώστε το «μαζί» να μην παραπέμπει στο «όλοι», αλλά μόνο σε εκείνους που έχουμε καθορίσει ως ομάδα στόχευσής μας – target group, που λέμε.
Το «μαζί», στα σύγχρονα ελληνικά σημαίνει «χωρίς τους άλλους». Οι «άλλοι» είναι εχθροί μας, άρα με αυτούς δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε. Βρισκόμαστε σε αντιπαράθεση. Σε πόλεμο.
Οταν ο Ανδρέας Παπανδρέου αλάλαζε ενθουσιασμένος από τα μπαλκόνια «μαζί θα προχωρήσουμε», για μια «Ελλάδα στους Ελληνες», εξαιρούσε από αυτό το πάνδημο προσκλητήριο κάποιους που, κατά την συνειρμική πασοκική θεωρία, δεν ήθελαν, φαίνεται, μια τέτοια πατρίδα.
Η Πρώτη Κυρία της Αμερικής θύμισε ότι και εκεί Δημοκράτες και Ρεπουμπλικάνοι έχουν τις μεγάλες διαφορές τους, «αλλά όταν χτυπάει τη χώρα μας μια κρίση, δεν στρεφόμαστε ο ένας εναντίον του άλλου».
«Οχι. Ακούμε ο ένας τον άλλον. Ακουμπάμε ο ένας στον άλλον. Γιατί ξέρουμε ότι πάντα είμαστε πιο δυνατοί όταν είμαστε μαζί».
Τα λόγια αυτά με γέμισαν μελαγχολία. Διότι κάνοντας την αναγωγή στα δικά μας εδώ, βλέπεις μόνο διχόνοια και αλληλοσπαραγμό. Βλέπεις μια κυβέρνηση που, από την πρώτη μέρα που πέρασε το κατώφλι του Μαξίμου, έστησε αμέσως ένα Γραφείο Μίσους και Εκδίκησης.
Με δελτία Τύπου, άτυπα τα περισσότερα, επίσημα τα πιο λίγα, που περίπου καλούσαν τους μισούς Ελληνες, τους δικούς της, να στραφούν εναντίον των άλλων μισών, που δεν ήταν δικοί της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει την ύπαρξή του σε αυτό το διασπασμένο «μαζί». Εχει επενδύσει ατέλειωτα πολιτικά megabites γραπτού και προφορικού λόγου για να φτιάξει την εικόνα του Ρομπέν των Δασών που θα καθαρίσει την Ελλάδα από την βρωμιά και θα δώσει στους φτωχούς κι αγνούς ανθρώπους (δηλαδή αυτούς που τον ψήφισαν) την ευτυχία και ευημερία που οι άλλοι, οι κακοί που δεν τον ψήφισαν, του έχουν στερήσει τόσα χρόνια.
Δεν είναι τυχαίο, ότι σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, απειροελάχιστοι είναι εκείνοι που δεν στήριξαν το κυβερνητικό κόμμα στις δύο προηγούμενες εκλογές και που δηλώνουν ότι τώρα θα το ψηφίσουν. Μόνο προστατευόμενο είδος μπορεί να είναι αυτοί…
Η προπαγάνδα της κυβέρνησης δεν έχει ούτε ίχνος εμπεριστατωμένου πολιτικού λόγου. Φερ ειπείν, δεν έχει απευθυνθεί ποτέ στους νέους ανθρώπους για να τους δώσει μία, έστω αμυδρή προοπτική για το μέλλον τους.
Δείτε όλες τις πολιτικές παρεμβάσεις του Τσίπρα, στη Βουλή ή εκτός. Διαβάστε όλα τα άτυπα ή και επίσημα δελτία Τύπου από το Μαξίμου ή από οποιοδήποτε υπουργείο. Εαν βρείτε σε όλα αυτά, κάτι που να έχει μία βάση λογικής τέτοια, που να ανοίγει παράθυρο ελπίδας για έναν νέο άνθρωπο στην Ελλάδα σήμερα, δείξετέ μου το και θα πω «λάθος, τους αδίκησα».
Η σύζυγος του προέδρου των ΗΠΑ μίλησε για τις δύο κόρες τους, λέγοντας ότι η θητεία του ανδρός της και της ιδίας στον Λευκό Οίκο έθεσε τα θεμέλια για το μέλλον των παιδιών τους. Και θυμήθηκε επίσης ότι «επίμονα λέγαμε στα κορίτσια μας ότι η γλώσσα του μίσους που άκουγαν πολλές φορές στα νυχτερινά δελτία των ειδήσεων δεν αντιπροσωπεύει το αληθινό πνεύμα αυτής της χώρας». Που είναι, όπως είπε, να πηγαίνει μπροστά, να μην μένει πίσω.
Αναφερόμενη δε στην διχαστική επικοινωνιακή τακτική του Ντόναλντ Τραμπ που, όμοια με τους δικούς μας δημαγωγούς εδώ φωνάζει «εγώ θα καθαρίσω την Αμερική από την βρωμιά, εγώ θα δώσω δουλειές σους απλούς Αμερικανούς, εγώ θα ξεριζώσω το σάπιο σύστημα, εγώ θα ξανακάνω τη χώρα μας υπερήφανη και δυνατή», είπε στο συνέδριο των Δημοκρατικών στη Φιλαδέλφεια:
«Το δικό μας σύνθημα είναι ότι, όταν αυτοί πέφτουν χαμηλά, εμείς ανεβαίνουμε».
Η Ελλάδα, όχι για πρώτη φορά στην Ιστορία της, βυθίστηκε σε κρίση και παραμένει μέσα σε αυτήν, πρωτίστως επειδή κάποιοι δημαγωγοί έκτισαν καριέρες γκρεμίζοντας την ενότητα του λαού. Ακόμα κι όταν το πλοίο ολοφάνερα βυθιζόταν, αντί να βάλουν όλοι χέρι να το σώσουν, κάποιοι έριχναν από μόνοι τους περισσότερο νερό μέσα για να βυθιστεί μια ώρα αρχύτερα.
Δεν το έκανε μόνο ο Αλέξης Τσίπρας αυτό. Το έκαναν και οι περισσότεροι προηγούμενοί του. Απλώς ο κ. Τσίπρας το κάνει και τώρα που είναι ο ίδιος καπετάνιος του πλοίου. Αυτό, είναι πρωτόγνωρο, πράγματι.
Από την πρώτη μέρα που ξέσπασε η κρίση, ακούω τους κυβερνήτες να διαβεβαιώνουν ότι «δεν θα πειραχτούν οι μισθοί των υπαλλήλων» (εννοούν των Δημοσίων), «ούτε και θα πειραχτούν συντάξεις».
Το πόσο έχει επαληθευθεί αυτό, το ξέρουν μόνο οι ίδιοι οι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι.
Για τους νέους ανθρώπους, τα παιδιά και εγγόνια όλων αυτών, ποια ουσιώδης πολιτική έχει πραγματωθεί; Η περίφημη ψήφος στα 17; Σας παρακαλώ, προσπαθούμε να μιλάμε σοβαρά εδώ…
Τι μέλλον έχει μπροστά του ένας 17άρης σήμερα στην Ελλάδα; Τι πτυχίο θα πάρει; Πώς θα το πάρει; Ποια πραγματική αξία έχει, αν μείνει μόνο σε αυτό; Πού θα δουλέψει; Πώς θα εξελίξει την επιστήμη ή την τέχνη του; Ποια επένδυση έχει γίνει σε έρευνα, τεχνολογία, ανάπτυξη; Πόσους από τους πραγματικά άξιους μπορεί να απορροφήσει ο ιδιωτικός τομέας, που συνεχώς υφίσταται την κυβερνητική λεηλασία;
Η αμοιβή αυτών που θα καθαρίζουν τα πανεπιστήμιά μας ασφαλώς και είναι ένα θέμα. Τουλάχιστον να υπήρχαν και καμιά πενηνταριά εργαστήρια να καθάριζαν επίσης, εκτός από διαλυμένα από μολότωφ και βανδαλισμούς αμφιθέατρα, να πω χαλάλι.
Θέλω να πω, ότι δεν μπορεί να ασχολούμαστε συνεχώς, κάθε μέρα, όλη μέρα, με το ποιοι θα πάρουν τηλεοπτική άδεια, αν θα θεσμοθετήσει ο μη πτυχιούχος υπουργός Παιδείας τη μονιμότητα των εκπαιδευτικών και στα ιδιωτικά σχολεία, με το εάν οι καταληψίες των πανεπιστημίων είναι καλά παιδιά, καλύτερα από τους τζιχαντιστές του ISIS, και άλλα παρεμφερή. Τη στιγμή μάλιστα, που οι δουλειές συνεχώς λιγοστεύουν. Πόρτες κλείνουν. Μαγαζιά βάζουν λουκέτα. Σπίτια χάνονται.
Κάθε νέος που μεγαλώνει σήμερα στην Ελλάδα ξέρει ότι καλύτερες προοπτικές προκοπής θα έχει μόνο εάν φύγει από τη χώρα. Ολα τα υπόλοιπα είναι ρομαντικές κουβέντες.
Και όμως, τα δελτία Τύπου από το Μαξίμου εξακολουθούν να ξεχειλίζουν από μίσος, αντιπαλότητα, αυταρέσκεια, και πνεύμα τραμπουκισμού.
«Οταν θα πάμε στις κάλπες αυτόν τον Νοέμβρη», είπε η Ομπάμα, «αυτό ακριβώς θα αποφασίσουμε – το μέλλον των παιδιών μας».
«Οχι αν θα κυβερνήσουν Δημοκράτες οι Ρεπουμπλικάνοι, Αριστεροί ή Δεξιοί. Σε αυτήν, και σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, κρίνεται το ποιος θα έχει την δύναμη να διαμορφώσει τα παιδιά μας για τα επόμενα τέσσερα ή οκτώ χρόνια της διακυβέρνησής του».
Σε αυτήν την πρόκληση, οι δικοί μας δεν έχουν απάντηση. Και εάν έχουν, θα είναι non-paper.