Αυτή η κυβέρνηση μας εκπλήσσει συνεχώς, με την «ανοχύρωτη» αφέλειά της. Aλλοτε νομίζεις ότι τα ελέγχουν όλα και δεν ανησυχούν και άλλοτε πως δεν έχουν ανάγκη ό τι και να τους συμβεί.
Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, είναι φανερό ότι το τελευταίο που τους απασχολεί είναι η λειτουργική επενέργεια των αποφάσεών τους στην ελληνική κοινωνία. Πρώτα, ξεκινούν μία μαραθώνια παρελκυστική πολιτική στην διαπραγμάτευση με τους δανειστές, χωρίς νόημα. Στη συνέχεια, εμπλέκουν τον λαό σε ένα πρωτοφανές πολωτικό δημοψήφισμα, με ένα προβοκατόρικο ερώτημα και στο τέλος, αφού εξευτελίζουν όσους τους ακολούθησαν, χρεώνουν το ταμείο με επιπλέον 100 δισεκατομμύρια και υπογράφουν τρίτο Μνημόνιο!
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, και μετά την πανηγυρική «επαναβεβαίωση» της λαϊκής εντολής, ξεκίνησαν νέες «πρωτοβουλίες». Oλες ανεξαιρέτως, χωρίς μελέτη και νομιμοποίηση των μεθόδων- αφήνω στην άκρη τις προθέσεις. Με τελευταία, την απίστευτη εμπλοκή της πολιτείας στο ζήτημα της αδειοδότησης των καναλιών και το αδιέξοδο που δημιούργησαν.
Το ΣτΕ λοιπόν, απεφάνθη και τους καταδίκασε, όπως ήταν αναμενόμενο –νομικά δεν υπήρχε αμφιβολία, πολιτικά ανησυχούσαμε για παρεμβάσεις. Και η κυβερνητική εκπρόσωπος Oλγα Γεροβασίλη έσπευσε να κάνει δηλώσεις. Προσέξτε λοιπόν τι επικαλέστηκε εναντίον του ΣτΕ, πέραν της απαράδεκτης κριτικής που άσκησε στην απόφαση: Αναφέρθηκε στα Μνημόνια, στο μαύρο του Σαμαρά για την ΕΡΤ, στη διαπλοκή, στα 15.000 παιδάκια των παιδικών σταθμών που τώρα δεν θα πάνε, 4.000 γιατρών που δεν θα προσληφθούν στο ΕΣΥ και στους κακούς πλούσιους καναλάρχες που ζουν εις βάρος του λαού!
Αν είχε λίγο περισσότερο θράσος, θα μπορούσαμε να την απολαύσουμε σε μία πιο δραματοποιημένη ερμηνεία. Με δάκρυα στα μάτια, να επαναφέρει τις αυτοκτονίες που εδώ και καιρό, έχουν λησμονηθεί από τη ρητορική του κόμματός της.
Αν κάποιος ασχοληθεί με την σημειολογία των λέξεων που χρησιμοποίησε στην δήλωσή της, θα καταλήξει στη διαπίστωση ότι η κυβέρνηση συνεχίζει να αντιλαμβάνεται την πολιτική ως μία «δραματουργία» με καθαρά κινηματογραφικούς όρους. Και μάλιστα, ένα είδος παραγωγής που θυμίζει τις πρόχειρες απλοϊκές ταινίες του πρώιμου ελληνικού κινηματογράφου. Εκεί που το κοινό έκλαιγε μαζικά, με τα ανείπωτα δράματα των λαϊκών ανθρώπων, οι οποίοι ζούσαν τις κακέκτυπες παρωδίες του αρχαίου δράματος.
Η κυρία Γεροβασίλη και πολλοί άλλοι -ο Πολάκης ας πούμε- αποδεικνύουν περίτρανα ότι ο λαϊκισμός είναι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας της κυβέρνησης με την κοινωνία. Γι αυτούς, η αστική δημοκρατία, το Σύνταγμα και οι θεσμοί δεν είναι παρά ευέλικτες εργαλειοθήκες στη διάθεση των αστών για διαχείριση της εξουσίας. Δεν έχει σημασία που και οι ίδιοι είναι αστοί αλλά ποια είναι η μόνη διέξοδος που διαθέτουν για να συνομιλήσουν με τον «λαό» τους.
Επομένως, οι ανάλγητοι δικαστές στρέφονται εναντίον των φτωχών και επιβραβεύουν τους πλούσιους! Κι εμείς, έχοντας συνασπιστεί γύρω από την αδυναμία του φτωχού, κλαίμε και συμπάσχουμε μαζί του. Κι αν χρειαστεί, πάντα στο όνομα των κατατρεγμένων, είμαστε έτοιμοι ακόμα και να ξεχάσουμε την αστική μας ευπρέπεια και αντί για κλάμα να βγάλουμε από τη τσέπη και τον «σουγιά» μας. Ο «λαός» δεν είναι αυτός που μας εξέλεξε; Για χάρη του μπορούμε να φτάσουμε μέχρι την κόλαση…
Oλα αυτά είναι πολύ επικίνδυνα για το μέλλον της δημοκρατίας. Και δείχνουν ότι με την συνειδητή «αφέλεια» που επιλέγουν να διαχειρίζονται την εξουσία, είναι πιθανόν να εκθρέψουν ακόμα μεγαλύτερα αδιέξοδα στο μέλλον. Δεν είναι πολύ εύκολα τα πράγματα από δω και πέρα. Με το «κλάμα» και τα ξόρκια δεν μπορούν να κυβερνηθούν κοινωνίες αλλά μάζες «πρωτόγονων» που ορέγονται άλλοτε τροφή και άλλοτε «αίμα» για να ικανοποιηθούν…