H Αστυνομία, ερμηνεύοντας και την πολιτική θέση του αρμόδιου υπουργού, απαγόρευσε την πραγματοποίηση της συγκέντρωσης που διοργάνωνε στα Εξάρχεια το συνδικαλιστικό όργανο των αστυνομικών.
Ο Αττικάρχης αιτιολόγησε την απόφαση του, επικαλούμενος δημοσιεύματα και την ευρύτερη αίσθηση για απειλές κατά της δημόσιας ασφαλείας. Παραλλήλως, απαγορεύτηκε και η συγκέντρωση που σκόπευαν να πραγματοποιήσουν στο Κολωνάκι, συλλογικότητες του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη καταφέρθηκε με ένταση κατά της πρωτοβουλίας των αστυνομικών υπαλλήλων. «Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να εμφανίζονται ως θεματοφύλακες και κάτι τέτοιο παραπέμπει σε άλλες εποχές τύπου “εσείς είστε το κράτος”, κ.λπ. Ο αστυνομικός είναι εργαλείο εξυπηρέτησης του κράτους και ο ρόλος του είναι να διασφαλίζει την τάξη και όχι να την διαταράσσει.»
Να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι τα Εξάρχεια αναγνωρίζονται ως «άβατο», ενώ η ελεύθερη διακίνηση των πολιτών και το «δικαίωμα του συνέρχεσθαι» υφίστανται υπό περιορισμό, λόγω ειδικών συνθηκών. Τι είναι, όμως, σημαντικότερο; Η διαφύλαξη θεμελιωδών ελευθεριών ή η δημόσια ασφάλεια; Για να το θέσω πρακτικά: αν ο Τόσκας επέτρεπε την πραγματοποίηση της συγκέντρωσης και το κέντρο της Αθήνας γινόταν αρένα φλεγομένων σκουπιδιών, τότε θα εγκαλείτο για υστέρηση στον έλεγχο της ασφαλείας, πλην όμως και ο ίδιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι προειδοποίησε ως προς τον εύφλεκτο χαρακτήρα των περιστάσεων. Είναι, ας πούμε, σαν να επιτρέπεις συγκέντρωση οπαδών του Παναθηναϊκού έξω από τη Θύρα 7 του «Γεώργιος Καραϊσκάκης».
Όμως οι πρόνοιες του Συντάγματος και οι πολιτικές ελευθερίες δεν μπορούν να διακρίνονται από ελαστικότητα, ώστε να προσαρμόζονται στις συνθήκες. Η απόφαση περί απαγόρευσης δύναται να λαμβάνεται από τον Αττικάρχη, δεν επιτρέπεται, όμως, να εκπορεύεται πολιτικά από έναν υπουργό. Ο Αττικάρχης έχει κάθε λόγο και δικαίωμα να κρίνει με βάση τη δημόσια ασφάλεια και να απαγορεύει, στο μέτρου του θεμιτού, συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις. Ο υπουργός, όμως, οφείλει να είναι εγγυητής της ελευθερίας των πολιτών. Αυτή τη στιγμή ο Νίκος Τόσκας δεν έχει αποδεχθεί, απλώς, το «άβατο». Εχει αναγνωρίσει ως συνομιλητές ομάδες που αποδεδειγμένα επιδίδονται σε πράξεις βίας και ανομίας στο κέντρο της πρωτεύουσας. Το κυριότερο: αναγνωρίζει τους βανδαλισμούς, τις επιθέσεις και τις πράξεις βίας ως παραμέτρους μίας άτυπης, πλην όμως πραγματικής, διαπραγμάτευσης με τις ομάδες των αντιεξουσιαστών.
Ο Νίκος Τόσκας δεν είναι εκεί για να παριστάνει τον τροχονόμο, αλλά για να υπερασπίζεται την ασφάλεια και τις ελευθερίες μας. Εν προκειμένω, η στάση του ήταν κουτή, αφελής. Οφειλε να σιωπήσει, αφήνοντας τον Αττικάρχη να τα πει και να τα κάνει όλα.