Παρά την άτακτη υποχώρηση της κυβέρνησης στην υπόθεση για τη συμμετοχή των πολιτικών σε offshore, η ζημιά στο ήθος για το οποίο ήταν επί δεκαετίες υπερήφανη η Αριστερά, είναι μη αναστρέψιμη. Δυστυχώς έπεσε και το τελευταίο άλλοθι του ΣΥΡΙΖΑ, που διεκδικούσε την διαφορετικότητα στον ύφος και την πρακτική από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Η ψήφιση στη ζούλα της συγκεκριμένης διάταξης είναι σαν το πάρθιο βέλος για την πλήρη αποκαθήλωση των αρχών και αξιών για τις οποίες υπερηφανευόταν για δεκαετίες η Αριστερά. Ακόμη και μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και του «υπαρκτού σοσιαλισμού», οι Αριστεροί ένοιωθαν ότι υπερτερούσαν παρασάγγας στα ζητήματα δημόσιας ηθικής συμπεριφοράς από τους αντιπάλους τους.
Οσα με αγώνες, συνέπεια, ανιδιοτέλεια και πάθος στις εξορίες και στις φυλακές ακόμη και στα έκτακτα Στρατοδικεία καλλιέργησαν οι αγωνιστές της Αριστεράς, ξοδεύτηκαν αφρόνως από μια δράκα στελέχών της εξουσίας η οποία τα αγνόησε παντελώς. «Τσαλακώθηκαν» οι αρχές του Μπελογιάννη, του Πλουμπίδη και τόσων άλλων που πέρασαν από Μακρόνησο και Γυάρο.
Με την ανάδειξή τους στην εξουσία υπουργοί και κυβερνητικοί παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ στράφηκαν στο νεποτισμό, τη συγκρότηση «δικού μας» κομματικού κράτους με διορισμούς «ημετέρων», στην αποβολή κάθε μέτρου δημοκρατικής λογοδοσίας, στην αδιαφάνεια και την εγκατάλειψη της απαίτησης για αξιοκρατία.
Μετάλλαξαν αυτό το συγκριτικό κεφάλαιο σε μέσο προσωπικής καταξίωσης δείχνοντας αγνωμοσύνη στην Ιστορία και τη διαδρομή της παράταξής τους. Και το πιο τραγικό επαίρονται ότι παραμένουν «κομμουνιστές» και αντικαπιταλιστές.
Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς τις δικηγορικές πρακτικές του κ. Κατρούγκαλου και τον τρόπο δράσης ορισμένων άλλων πρωτοκλασάτων κυβερνητικών παραγόντων, την αμετροέπεια και την έλλειψη σεβασμού για μια «άλλη Αριστερά που είδε τα πράγματα ως έργο τέχνης», όπως εύστοχα τραγούδησε ο Διονύσης Σαββόπουλος.
«Είχαμε ηθικό πλεονέκτημα απέναντι στην κοινωνία. Και το είχαμε διότι δείχναμε προς τα έξω ότι είμαστε ένας πολιτικός χώρος που δεν μοιάζει με τους άλλους» έλεγε το 2009, ο Αλέξης Τσίπρας ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Μαΐου το 2012 διακήρυττε: «Οι αξίες της Αριστεράς που πάντα της έδιναν το ηθικό πλεονέκτημα». «Οι πολίτες… έχουν την ωριμότητα να στηρίζουν κάθε φορά αυτούς που έχουν το πολιτικό και ηθικό πλεονέκτημα» δήλωνε πάλι ο νυν Πρωθυπουργός (25.5.2013) και λοιπά, πολλά…..
Σχεδόν όλα, μικρά και μεγάλα ατοπήματα, μπορούσαν να δικαιολογηθούν, όμως η υιοθέτηση αδιαφανών πρακτικών των αστικών κομμάτων, όπως λένε στην κομματική αργκό, δεν αντέχεται από τη πλειοψηφία των ανώνυμων αγωνιστών που δεν βγήκαν να «πουλήσουν» τους αγώνες τους για την κοινωνική και οικονομική καταξίωσή τους. Παρέμειναν, από ρομαντισμό ίσως, σταθεροί σε όσα πιστεύουν.
Ορισμένοι ασφαλώς απομακρύνθηκαν από την Αριστερά και το έκαναν με το αζημίωτο. Είχαν ωστόσο το φιλότιμο να μην μιλάνε πια στο όνομα της. Κι εδώ είναι η ειδοποιός διαφορά από ορισμένους κουτοπόνηρους Συριζαίους οι οποίοι δεν διστάζουν να το κάνουν.
Η ζημιά που έχουν κάνει στη ιστορική πορεία και τις ιδέες της Αριστεράς, όπως τις εννοεί ο καθένας στον καιρό της παγκοσμιοποίησης, είναι ανήκεστος. Η αποκατάσταση του κοινωνικού προφίλ όποιου δηλώνει ότι ανήκει στην Αριστερά θα περάσουν δεκαετίες για να αποκατασταθεί. Και γι’ αυτό η ευθύνη βαρύνει την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.