Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει πιο καταραμένη θέση από αυτήν του τερματοφύλακα. Μπορεί για 90 λεπτά να είσαι άψογος. Τέλειος. Ηρωας. Και για μια μόνο στιγμή τα αντανακλαστικά σου να σε προδώσουν, μια μικρή καθυστέρηση, μια ξαφνική αλλαγή του αέρα, ο ιδρώτας που θα σου πέσει στα μάτια. Το έφαγες. Χάσατε. Εξαιτίας σου. Αλλά και αν όλα πάνε καλά δύσκολα θα σε σηκώσουν στα χέρια. Προς το παρόν ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν το έχει φάει. Αλλά θυμίζει τερματοφύλακα. Καταραμένη θέση. Χωρίς δόξα.
Προ μηνών ήταν κάτι απίθανοι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας -το ένα πέμπτο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας- που συμπαρατάχθηκαν με τον Καμμένο και τον Νικολόπουλο -ναι, τον Νικολόπουλο- ζητώντας από το ελληνικό κράτος να πράξει τα δέοντα για να ολοκληρωθεί το χουντικό Τάμα του Εθνους. Το απέκρουσε, το μάζεψε και μετά τους άκουγε να δικαιολογούνται ότι ο εισηγητής ήταν καλό παιδί «και καλός χριστιανός». Οχι ακριβώς «μένουμε Ευρώπη».
Τώρα είναι ένας άλλος που θεώρησε τη βουλευτική του έδρα ιδιοκτησία του και τους ψηφοφόρους της Β’ Πειραιώς γίδια του άρα μπορεί να τα κληροδοτήσει και τα δύο -έδρα και γίδια- στο παιδί του. Επειδή, όπως μας είπε, είναι καλός γιος, έχει διδακτορικό και πέντε δικά του παιδιά και επειδή εκείνος τα βαρέθηκε.
Ετσι πάει στον κόσμο του (μπαμπά) Γιάννη Τραγάκη. Αλλά και στον κόσμο τόσων άλλων. Οπως τα φαρμακεία πάνε από μάνα σε κόρη, όπως οι συμβολαιογράφοι φροντίζουν να πάει η άδεια στον γιο, αν είναι και καλός χριστιανός ακόμα καλύτερα, θα χαρεί και η πεθερά. Η Ελλάδα που δεν θέλει να χαθούν τα κλειστά επαγγέλματα και που ψηφίζει τον βουλευτή που θα μας βολέψει, μπορεί να καταλάβει και να ταυτιστεί απολύτως με τον Τραγάκη. Οι ψηφοφόροι του σίγουρα θα τον κατάλαβαν. Ισως να τον αγάπησαν ακόμα περισσότερο και να ήταν έτοιμοι να παραλάβουν το ψηφοδέλτιο με τον σταυρό στο Τραγάκης Παναγιώτης του Ιωάννη.
Ο Γιάννης Τραγάκης με τη συνέντευξή του κατέδειξε τις αναχρονιστικές αξίες που ορίζουν και γοητεύουν ακόμα αυτήν την χώρα και βεβαίως ένα μεγάλο μέρος της ΝΔ. Ο πρόεδρος μπορεί να είναι το μέτωπο της λογικής, να μιλάει για αξιοκρατία, αξιολόγηση και τους νέους του 21ου αιώνα και να μοστράρει την κούπα του Χάρβαρντ στο γραφείο του, αλλά η παράταξή του είναι και αυτή ένα κόμμα που όταν κλείνει τα μάτια της αναπαύεται στην αγκαλιά του τριπτύχου πατρίς, θρησκεία και οικογένεια.
Ας μη γελιόμαστε. Μέσα στα σπίτια μας δεν το λέμε νεποτισμό γιατί ακούγεται σαν αρρώστια, αλλά αυτό είναι. Είπε ο άνθρωπος να τον κάνει τον γιόκα του πολιτικό μια που θεώρησε ότι την γράφει στο οικογενειακό DNA την ενασχόληση με τα κοινά. Και μάλιστα το θεώρησε τόσο αυτονόητο που είπε και να κομπάσει για αυτό στο ραδιόφωνο – ο Τραγάκης θα πίστεψε ότι πολλοί θα τον αναγνωρίσουν ως καλό μπαμπά που σκέφτεται το παιδί του, ασχέτως αν αυτό το παιδί είναι ένας ολόκληρος μαντράχαλος.
Αλλωστε ο πρώτος βουλευτής της ΝΔ που θα διεχόταν τον πατέρα του ήταν;
Αυτό ίσως να χτύπησε ένα παραπάνω νεύρο στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Από την ημέρα που είπε να ασχοληθεί με την πολιτική παλεύει με τον αόρατο αντίπαλο που ήταν η κληρονομιά του ονόματός του. Και ενήργησε ακόμα πιο άμεσα. Εβγαλε και ανακοίνωση η οποία βόλεψε για να σταλεί και ένα ευρύτερο μήνυμα. «Δεν θα συμπεριληφθεί στα ψηφοδέλτια της ΝΔ όποιος προκαταλαμβάνει τις αποφάσεις του προέδρου και των αρμοδίων οργάνων του κόμματος» – δηλαδή, προς όλους: το κόμμα είμαι εγώ, ακόμα και αν αυτό έχει να κάνει με τα παιδάκια σας ή για οτιδήποτε άλλο θεωρείτε δικό σας.
Εχω ξαναπεί ότι ο Κυριάκος δεν είναι φακίρης. Δεν μπορεί και να χαράσσει πολιτική και να αντιπολιτεύεται αποτελεσματικά τον Τσίπρα και να σχεδιάζει την Ελλάδα της επόμενης ημέρας αλλά και να προλαβαίνει κάθε φάουλ της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Τώρα πρόλαβε το αυτογκόλ Τραγάκη και το απέκρουσε με εντυπωσιακό τρόπο. Αλλά πόσο θα αντέχει ακόμα να παίζει τερματοφύλακας; Πρέπει κάποια στιγμή να σκοράρει.