Σε τι διαφέρει ένας πρωθυπουργός από ένα έμπειρο συνδικαλιστή; Σε πολλά με αποκορύφωμα την αίσθηση ευθύνης. Ενας πρωθυπουργός θα πρέπει να έχει ως αποκλειστική ευθύνη του τα συμφέροντα όλης της κοινωνίας και την πρόοδο της χώρας του ενώ ένας συνδικαλιστής ενδιαφέρεται μόνο για τα προνόμια και τα συντεχνιακά κεκτημένα του ιδίου και κλάδου του, αδιαφορώντας για τις γενικότερες συνέπειες.
Τι γίνεται όμως όταν ένας πρωθυπουργός, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, συμπεριφέρεται ως συνδικαλιστής; Γιατί σε τι διαφέρει η τακτική που ακολουθεί για να κλείσει τη δεύτερη αξιολόγηση και η καθημερινή κυβερνητική πρακτική από ένα έμπειρο συνδικαλιστή; Όπως θα έκανε κάθε συνδικαλιστής έτσι και ο κ. Τσίπρας και το ηγετικό επιτελείο του Μαξίμου νοιάζονται μόνο για την εξυπηρέτηση των προσωπικών τους επιδιώξεων και επιθυμιών αδιαφορώντας για το καλό της χώρας.
Για όσους τον θυμούνται από το δεκαπενταμελές των σχολικών καταλήψεων εναντίον του νόμου Αρσένη, στα μέσα της δεκαετίας του ‘90, ο κ. Τσίπρας αντιμετωπίζει την διακυβέρνηση της χώρας με πανομοιότυπο τρόπο. Ως να διεκδικεί ξανά είκοσι χρόνια μετά, την ευόδωση των μαθητικών συνδικαλιστικών αγώνων απέναντι στη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του τότε υπουργού Παιδείας.
Νέος Αρσένης είναι σήμερα ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και οι τρισκατάρατοι Θεσμοί που έχουν σχέδιο ριζικής μεταλλαγής της χώρας επιμένοντας στα Μνημόνια ενώ ο ίδιος -συνεπικουρούμενος από τον Πάνο Καμμένο- που αντιστέκονται στη συνεχή λιτότητα, αντιπροσωπεύουν τα ριζοσπαστικά νιάτα του μαθητικού κινήματος. Ο κ. Τσίπρας ασφαλώς και γνωρίζει ότι ο γερμανός υπουργός Οικονομικών και το ΔΝΤ τους οποίους έχει αναγάγει σε εφιάλτες για τη Ελλάδα, δεν είναι «εύκολος αντίπαλος» που θα κάνει πίσω στη σθεναρή του διαφωνία όπως ο αποθανών Γεράσιμος Αρσένης. Κι αυτό είναι ακόμη πιο επικίνδυνο γιατί δεν συνιστά άγνοια κινδύνου αλλά αγνόηση κινδύνου.
Και τι κάνει; Αφήνει, όπως κάθε έμπειρος συνδικαλιστής, όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά (τα οποία προφανώς είναι αντιφατικά μεταξύ τους). Οξύνει την αντιπαράθεση στη διαπραγμάτευση με τη δημιουργία κλίματος πιθανής ρήξης και απειλεί ακόμη και με εκλογές, αδιαφορώντας για τις τεράστιες επιπτώσεις στην οικονομία και την γενικότερη πορεία της χώρας.
Δηλώνει μεν ότι επιθυμεί να κλείσει σύντομα η αξιολόγηση αλλά καταγγέλλει το ΔΝΤ και τον κ. Σόιμπλε που του ζητούν μέτρα για τα πλεονάσματα που συμφώνησε μαζί τους με το τρίτο Μνημόνιο και τώρα δεν τα θέλει. Μόλις του τρίζουν τα δόντια και του ζητούν επιστολή συμμόρφωσης βάζει τον Ευκλείδη Τσακαλώτο και τη στέλνει. Κι όταν του λένε «δικό σου θέμα οι εκλογές», διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι θα γίνουν τον Σεπτέμβριο του 2019.
Ταυτόχρονα παρασκηνιακά αναζητεί τον «έντιμο» συμβιβασμό για να μην εμφανισθεί στο μαζικό του χώρο (βλέπε τον ελληνικό λαό) ως αποτυχημένος και να σώσει την εντύπωση ότι το πάλεψε όσο κανένας άλλος κι άρα να παραμένει έναντι του Κυριάκου Μητσοτάκη και των υπολοίπων πολιτικών αρχηγών της αντιπολίτευσης εκείνος που δεν ενέδωσε στις απαιτήσεις των πιστωτών. Ακόμη κι αν αποτύχει να μην περάσει η εικόνα ότι δεν τα κατάφερε και πούλησε τον απεργιακό αγώνα.
Oμως τα ταυτολογικά χαρακτηριστικά που διαμόρφωσε στις μαθητικές κινητοποιήσεις και στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα ο κ. Τσίπρας δεν του επιτρέπουν να νοιώσει την εθνική ευθύνη ενός πρωθυπουργού. Οσο κι αν προσπαθεί να εξωραΐσει την εικόνα του, η φράση του στο Βερολίνο πριν από λίγες μέρες πως «δεν θα παραδώσουμε ποτέ το λαό μας στους «yes-men», που θέλουν επέκταση της λιτότητας για πολλά ακόμη χρόνια», όπως και η τοποθέτηση του Νίκου Παππά ότι δεν είναι δυνατόν να μην πετύχει η διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ γιατί τότε τα πράγματα θα πάνε χειρότερα, δείχνουν ότι θα μετέλθουν των πάντων για να μην χαθεί η εξουσία. Οσο για την αίσθηση της ευθύνης…