Κι εκεί που νομίζαμε ότι μόνο στην πρώτη φορά Αριστερά βλέπεις και ακούς παλαβομάρες, φαίνεται ότι τέτοιες κυκλοφορούν και στο συγγενικό της χώρο, την Κεντροαριστερά (ή όπως αλλιώς τη λένε).
Είναι γνωστό ότι στο χώρο αυτό γίνεται μια προσπάθεια ανασυγκρότησης, με βασική επιδίωξη να δημιουργηθεί κάτι ευρύτερο από τα κόμματα και τα κομματίδια που σήμερα υπάρχουν και έχουν ισχνή εκλογική δύναμη.
Η προσπάθεια αυτή καρκινοβατεί, επειδή δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε στην ουσία ούτε στη διαδικασία. Ετσι, λοιπόν, κάποιοι κατέβασαν μια φαεινή ιδέα (εδώ και εδώ).
Είναι ορισμένοι πρώην συνεργάτες του πρώην Πρωθυπουργού, οι οποίοι -προφανώς χωρίς να τον ρωτήσουν- έβγαλαν προς τα έξω ότι τον προορίζουν για οργανωτικό εγκέφαλο του εγχειρήματος, ελπίζοντας να πάρουν κάποιον ρόλο και οι ίδιοι.
Μόνο που αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα.
Πρώτον, διότι οι πρώην πρωθυπουργοί έχουν άλλο ρόλο. Να γράφουν, να μιλάνε όποτε κρίνουν, να συμβουλεύουν (και) το κόμμα τους, να προειδοποιούν τις κυβερνήσεις, αν κρίνουν ότι στραβά αρμενίζουν.
Ο Σημίτης μια χαρά τον παίζει αυτόν το ρόλο μέχρι σήμερα. Δεν φαίνεται να θέλει άλλον, σαν κι αυτόν που επιδιώκουν οι εμπνευστές αυτής της φαεινής ιδέας. Γι’ αυτό και τους διέψευσε (εδώ).
Δεύτερον, ο Σημίτης, στα 80 του πλέον, δεν μπορεί να αναλάβει το ρόλο του ταξιθέτη στο θέατρο της Κεντροαριστεράς.
Να λέει, δηλαδή, στην Φώφη, τον Σταύρο και τ’ άλλα παιδιά σε ποια θέση του «θεάτρου» να κάτσουν.
Πήγε στις συνάξεις τους, μίλησε, τους συμβούλεψε. Αν δεν μπορέσουν εκείνοι να το προχωρήσουν, θα είναι άξιοι της μοίρας τους. Ο κόσμος θα τους το καταλογίσει, όταν έρθει η ώρα, ειδικά σε εκείνους που δεν το θέλουν και υποκρίνονται το αντίθετο.
Τρίτον, για όσους επιδιώκουν, μέσω του ονόματος του Σημίτη, να αποκτήσουν δικό τους ρόλο, τι να πούμε; Δεν κατανοούν ότι και στην πολιτική οι ρόλοι κάποτε τελειώνουν; Αν θέλουν κι άλλους, ας τους παίξουν μόνοι τους, απευθείας, αν μπορούν.
Εν κατακλείδι: όπως λέει κι ο Σημίτης, η Κεντροαριστερά θα ανασυγκροτηθεί μόνο από όσους μετέχουν ενεργά σ’ αυτήν και την εκπροσωπούν. Αν θέλουν και μπορούν. Ολα τ’ άλλα είναι αυτό που λέμε σε δουλειά να βρισκόμαστε, ρόλους να ψάχνουμε και τίποτα να μη γίνεται.