Στις κερκίδες του Καλλιμάρμαρου ένας άνδρας απωθεί βίαια τη γυναίκα του και στη συνέχεια τη χαστουκίζει. Είναι ένα στιγμιότυπο οικογενειακής ζωής που δεν είναι τόσο σπάνιο όσο θα θέλαμε να είναι.
Η γυναίκα σηκώνεται, προσπαθεί να αγκαλιάσει το στεφάνι της, να τον ηρεμήσει καθώς διαπληκτίζεται με κάποιους άλλους θεατές στη συναυλία τού «Ολοι μαζί μπορούμε» – διότι, είπαμε, πάνω από όλα η κοινωνική αλληλεγγύη. Δεν γνωρίζουμε αν η γυναίκα αντιδρά έτσι από αμηχανία ή αν πρόκειται για ένα σύνηθες περιστατικό στην κοινή ζωή του ζευγαριού. Ούτε η πρώτη είναι, ούτε η τελευταία. Χιλιάδες γυναίκες κακοποιούνται καθημερινά και δεν ανοίγουν το στόμα τους, παρά μόνο για να κλάψουν.
Επίσης, στο πρώτο βίντεο παρακολουθούμε την αντίδραση των ανθρώπων που είδαν το βίαιο περιστατικό. Ενοχλήθηκαν, σηκώθηκαν από τις θέσεις τους με υψωμένο το χέρι, τον αντανακλαστικό χαιρετισμό προς την οργή. Κανένας τους, βέβαια, δεν προσπάθησε να προστατεύσει την κακοποιημένη γυναίκα. Ολα κι όλα… Αυτά είναι πράγματα του ζευγαριού, δεν αφορούν ξένους.
(Το πρώτο βίντεο. Ο άνδρας χτυπάει τη γυναίκα του)
Ωστόσο, παρακολουθώντας το δεύτερο βίντεο, διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν ακόμα σπίθες έντασης πάνω στα μάρμαρα. Ο άνδρας που χτύπησε τη γυναίκα του, συνεχίζει να λογομαχεί με κάποιον που κάθεται λίγο πιο πάνω. Χάνει και πάλι τον έλεγχο και επιτίθεται. Ομως ο άλλος άνδρας, κάθεται πιο ψηλά και συνεπώς πλεονεκτεί έναντι του αντιπάλου του. Μέσα σε ένα δευτερόλεπτο ο άνδρας ο σκληρός, ο νταής, που χτυπάει γυναίκες, βρίσκεται με την πλάτη στο μάρμαρο. Και αυτομάτως μία ομάδα ανθρώπων μετατρέπεται σε αγέλη πιθήκων. Αρχίζουν να τον κλωτσούν και να τον χτυπούν. Εκ του ασφαλούς. Εκείνος είναι κάτω, αυτοί από πάνω και είναι όλοι μαζί. «Ολοι μαζί μπορούμε». Οι άνθρωποι που σοκαρίστηκαν, που θύμωσαν από μία πράξη βίας, αντέδρασαν ακριβώς με τον ίδιον τρόπο. Με βία.
(Στο δεύτερο βίντεο, ο άνδρας ξυλοκοπείται από τους θεατές)
Στο τέλος, ο σκληρός της υπόθεσης αποχωρεί ηττημένος, με σκισμένη την μπλούζα. Και η γυναίκα του, αν αντιλαμβάνομαι σωστά την κίνηση της εικόνας, προσπαθεί να ακολουθήσει, μιλώντας, μάλλον, σε ένα παιδί, ίσως το δικό τους παιδί. Οι υπόλοιποι ηρεμούν και ετοιμάζονται να παρακολουθήσουν μία συναυλία κοινωνικής αλληλεγγύης. Πράγματι, οι ίδιοι επέδειξαν αλληλεγγύη, συνεργαζόμενοι στην επίθεση εναντίον τού κτήνους…
Φοβάμαι ότι και τα δύο βίαια περιστατικά συνάδουν σε μεγάλο βαθμό με τα κοινωνικά μας ήθη. Μεγεθύνετε όσα είδατε σε κοινωνική κλίμακα. Μία γυναίκα κακοποιείται. Ο περίγυρος μπορεί να μουρμουρίσει κάτι, όμως δεν θα παρέμβει. Στη συνέχεια, βέβαια, θα τιμωρήσει το κάθαρμα με το ίδιο νόμισμα, με τη βία, που λες και νομιμοποιείται όταν ασκείται με αυτόν τον τρόπο, στην καμπούρα ενός κατάπτυστου ανθρώπου.
Πρόκειται για αντιδράσεις βγαλμένες από βασικούς κώδικες της συντηρητικής κοινωνίας μας. Και το πρόβλημα, ξέρετε, δεν βρίσκεται μόνο στον τύπο που δέρνει. Βρίσκεται και σε όλους εμάς που, όταν έφαγε ξύλο αυτός, είπαμε ότι «καλά του έκαναν».