Εμείς, οι πολίτες μιας χώρας όπου προσφωνούμε τον νυν Πρόεδρο της Δημοκρατίας ειρωνικά «Πάκη», σπεύσαμε να επικροτήσουμε σε μεγάλο βαθμό την οργισμένη αντίδραση του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Εμανουέλ Μακρόν όταν ένας έφηβος τον αποκάλεσε με το χαϊδευτικό του, Μανού.
Σχολιάσαμε (πολλοί από εμάς) πως ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ένας θεσμός μπροστά στον οποίο επιβάλλεται σεβασμός από όλους και πως καλά έκανε ο Μακρόν που τα έψαλε στον αγενή νέο. Πράγματι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ένας θεσμός μπροστά στον οποίο επιβάλλεται σεβασμός. Αλλά μόνο εις Παρισίους; Γιατί, εν προκειμένω, εις τας Αθήνας ο σαρκασμός μας μπροστά στο πρόσωπο υπερβαίνει τον σεβασμό που οφείλουμε στον θεσμό. Oχι;
Δεν θα υπερασπιστώ κανέναν, δεν θα κάνω εύκολες συγκρίσεις, δεν θα αποτιμήσω το πολιτικό έργο και την παρουσία τους, δεν θα καταθέσω την προσωπική μου άποψη για τον κύριο Μακρόν (που εξελέγη από τον λαό) και για τον κύριο Παυλόπουλο (που εξελέγη από τη Βουλή).
Ομολογώ, όμως, πως κάπου έχω μπερδευτεί με αυτή την επιλεκτική ευγένεια. Θεωρώ πάντα πως αν ο σεβασμός στα πρόσωπα κερδίζεται, ο σεβασμός στους δημοκρατικούς θεσμούς επιβάλλεται. Ρίξτε μια ματιά στο Internet: είναι εντυπωσιακό πόσες φορές ο δικός μας Πρόεδρος αποκαλείται «Πάκης» ακόμα και από σοβαρά έντυπα ή ιστοσελίδες. Φταίει μόνο το πρόσωπο (το πόσο συμπαθές ή αντιπαθές μπορεί να είναι;) ή φταίμε και εμείς που έχουμε ξεχάσει να σεβόμαστε τους θεσμούς; Γιατί δεν τους σεβόμαστε. Το επιβεβαιώνουν συνθήματα όπως το «να καεί το μπου…λο η Βουλή», το επιβεβαιώνουν οι όλο πιο συχνοί προπηλακισμοί των πολιτικών, οι μούντζες στις παρελάσεις, τα κατά καιρούς γιαουρτώματα και πολλές ακόμα συμπεριφορές μας.
Αναρωτιέμαι, τώρα, πώς θα αντιδρούσαμε αν ένας δεκαπεντάχρονος Ελληνας ακολουθούσε το παράδειγμα του Γάλλου συνομηλίκου του και κατά τη διάρκεια μιας εκδήλωσης προσφωνούσε τον κύριο Παυλόπουλο «Πάκη». Θα τον θεωρούσαμε αυθάδη και θα χαιρόμασταν αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας του τραβούσε το αυτί και τον έβαζε στη θέση του; Ή θα τα βάζαμε με τον «Πάκη» που δεν αντιμετώπισε το περιστατικό με χιούμορ και κατανόηση και εξέθεσε το άμοιρο παιδί; Θα θεωρούσαμε, δηλαδή, πως ο «Πάκης» πήρε αυτό που του άξιζε και θα χαμογελούσαμε ικανοποιημένοι για το θάρρος, την ειρωνική και απαξιωτική διάθεση με τα οποία τον αντιμετώπισε ο νέος; Και άσε τους θεσμούς να παρακμάζουν…
Υ.Γ.: Εκτός από τον «Πάκη», έχουμε και τον «Κούλη». Πολύ χαριτωμένο και αυτό, ε;