Μέσα από το Facebook η γαλλίδα υψίφωνος Ζυλί Φουκς καταγγέλλει την απομάκρυνσή της από τον «Μαγικό αυλό» του Μότσαρτ που παίζεται στο Αμβούργο: «Η Κρατική Οπερα του Αμβούργου με πληροφόρησε δυστυχώς πως η καλλιτεχνική αρτιότητα της παραγωγής της Γίτα Στέκελ δύσκολα μπορεί να διαφυλαχθεί με τη σοπράνο που ερμηνεύει την Παμίνα να βρίσκεται στον τέταρτο μήνα της εγκυμοσύνης της. Οπως καταλαβαίνετε, νιώθω απογοητευμένη γιατί αισθάνομαι και φωνητικά και σωματικά σε μεγάλη φόρμα. (…) Ζητώ συγγνώμην από όσους έχουν ήδη κλείσει εισιτήρια. (…) Ηταν επιθυμία μου να βρεθεί ένας τρόπος, πιθανώς με μικρές αλλαγές, που να επέτρεπε τη συμμετοχή μου. Οπως συμβαίνει με τις περισσότερες γυναίκες, στο δεύτερο τρίμηνο της εγκυμοσύνης μου μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως αισθάνομαι γεμάτη ενέργεια, ενώ η καλή υγεία μου επιβεβαιώνεται και από τους γιατρούς μου».
Κάτω από την ανάρτηση, με τα εκατοντάδες σχόλιά τους, οι χρήστες του Διαδικτύου επιδίδονται σε μια δύσκολη κουβέντα σχετικά με το δικαίωμα της εγκύου να εργάζεται κανονικά, αλλά και το δικαίωμα των εργοδοτών της να προστατεύουν τα συμφέροντά τους (αν θεωρούν πως μία εγκυμοσύνη τα βλάπτει) και να προστατεύονται απέναντι στον νόμο που μπορεί να τους θεωρήσει υπόλογους αν η γυναίκα πάθει κάτι.
Τον «χορό» έχει ξεκινήσει ο τενόρος Γκρέγκορι Κούντε γράφοντας: «Αν είχα το χρόνο, θα τους έκανα μήνυση. Αλλά κάτι τέτοιο θα κόστιζε πιθανώς περισσότερο από όσο αξίζει το συμβόλαιό σου. Απλώς κάνε τους να σε πληρώσουν. Τα ευρωπαϊκά θέατρα στηρίζουν πάντα τους σκηνοθέτες τους. Καλύτερα να πάρεις αυτά που σου οφείλουν, παρά να αγχωθείς περισσότερο τώρα που είσαι έγκυος». Και η μεσόφωνος Μαριάν Κορνέτι τη συμβουλεύει να απαιτήσει τα λεφτά της. Υπάρχουν εκείνοι που συντάσσονται στο πλευρό της και κακοχαρακτηρίζουν τη διεύθυνση του θεάτρου, υπάρχουν και εκείνοι που δεν παραβλέπουν την πιθανότητα η παραγωγή να είναι πράγματι επικίνδυνη για μια γυναίκα στην κατάστασή της.
Αρκετές ανατρέχουν στις δικές τους εμπειρίες, όταν περίμεναν παιδί και συνέχιζαν να εργάζονται. Η υψίφωνος Λατόνια Μουρ θυμίζει πως τραγούδησε την «Αΐντα» στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης της και η υψίφωνος Αλεξάνδρα Κούρτσακ-Αλάνια πως τραγούδησε την «Τραβιάτα» στη Βιέννη ενώ ήταν πέντε μηνών έγκυος. «Αυτό που σου συνέβη, μου συνέβη και στις δύο εγκυμοσύνες μου, σε χειροκροτώ για το θάρρος σου να το δημοσιοποιήσεις», γράφει μια άλλη λυρική τραγουδίστρια. Κάπου – κάπου, ανάμεσα σε όλες αυτές τις γεμάτες συναίσθημα φωνές ακούγονται και εκείνες που θυμίζουν: «Στη Γερμανία η νομοθεσία στο θέμα της εργασίας των εγκύων είναι πολύ αυστηρή, με σκοπό να προστατεύσει και εκείνες και τα αγέννητα παιδιά τους».
Η Κρατική Οπερα του Αμβούργου δεν άφησε τις καταγγελίες της Φουκς χωρίς απάντηση. Με ανάρτησή της στο Twitter επισημαίνει: «Αφού εξετάσαμε σοβαρά το θέμα αποφασίσαμε πως η σκηνοθεσία δεν γινόταν να αλλάξει ώστε και να μην υπάρχει κανένας κίνδυνος για τη μέλλουσα μητέρα και να μην αλλοιωθεί το τελικό αποτέλεσμα. Η παράσταση έχει πολλές απαιτητικές σκηνές, ανάμεσά τους και σκηνές πτήσης, οι οποίες είναι μάλλον απαγορευτικές για μια έγκυο. Το νομικό πλαίσιο για την προστασία μιας μέλλουσας μητέρας είναι ξεκάθαρο και ποτέ δεν θα τη βάζαμε σε κίνδυνο, ούτε για μία σκηνή».
Ο θόρυβος συνεχίζεται, με όλο και περισσότερα σχόλια. «Ζω στο Αμβούργο, έχω δει την παραγωγή και βρίσκω απόλυτα σωστή την απόφαση της διεύθυνσης της Οπερας», γράφει κάποιος. «Η απόφαση θα έπρεπε να είναι της μέλλουσας μητέρας και μόνο αυτής» αποφαίνεται έτερος, ενώ ένας τρίτος αναρωτιέται: «Μπορεί μια παράσταση όπερας να είναι πιο επικίνδυνη από έναν μαραθώνιο στον οποίο συμμετέχουν χωρίς πρόβλημα και έγκυοι;». «Αφού έτσι είναι ο νόμος πρέπει να σεβαστούμε το νόμο» επιμένουν οι πιο μετριοπαθείς (και νομιμόφρονες) ισχυριζόμενοι πως αν δεν πρέπει να βάζουμε την εγκυμοσύνη στο εργοδοτικό απόσπασμα, δεν πρέπει ούτε να πυροβολούμε τον εργοδότη που τηρεί το νόμο.
Οπως και αν έχει, εκείνο που επιβεβαιώνεται και με το περιστατικό της «απολυμένης» Φουκς (γιατί υπάρχουν και άλλα παρόμοια, σε πολλούς επαγγελματικούς χώρους, και στην Ελλάδα) είναι πως η μητρότητα και στη σύγχρονη κοινωνία της ισότητας και της εξάλειψης των διακρίσεων παραμένει θέμα ακανθώδες για την εργαζόμενη γυναίκα αλλά και για τον νομοθέτη που καλείται να δημιουργήσει το πλαίσιο που θα προστατεύει την έγκυο-λεχώνα αλλά και θα ρυθμίζει με τρόπο σωστό και δίκαιο τις εργασιακές σχέσεις. Το μάνα, μητέρα, μαμά και εργαζόμενη, παραμένει ένας από τους δυσκολότερους ρόλους που μπορεί να παίξει ένας άνθρωπος στο θέατρο της ζωής. Ενίοτε… προτού καν να γεννηθεί το παιδί!