Στις βιβλιοθήκες των περισσοτέρων πολιτικών, κάπου χωμένο στα πιο σκονισμένα ράφια, υπάρχει ένα σκουρόχρωμο αντίτυπο του «Ηγεμόνα» του Νικολό Μακιαβέλι.
Αυτού του ηγεμόνα που γοητεύει με την αποτελεσματικότητά του, την ικανότητα να κυριαρχεί επί των αντιπάλων του, να επιτυγχάνει τους στόχους του ανεξάρτητα από τα μέσα που χρησιμοποιεί.
Είναι ικανός, αλλά ακραία χειριστικός και αμοράλ. Ο ναρκισσισμός του (θεμελιώδες χαρακτηρολογικό πρόβλημα πολλών πολιτικών) γίνεται βαρίδι που τον βυθίζει στον πάτο του εγωκεντρισμού. Τόσο εστιασμένος στις μηχανορραφίες, που φοβίζει σαγηνευτικά τον αναγνώστη, ειδικά τον όποιο επίδοξο ηγεμόνα τού σήμερα.
Σε πολύ λιγότερες βιβλιοθήκες πολιτικών υπάρχει ένα αντίτυπο του «Ηγεμόνα» του Φωτίου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (820-891). Πρόκειται για μια επιστολή προς τον άρχοντα της Βουλγαρίας Μιχαήλ, λίγο μετά τον εκχριστιανισμό της χώρας του.
Το βιβλίο ακολουθεί τη λογική και τη δομή των λόγων του Ισοκράτη προς τον Δημόνικο, με πολλά σημεία να έχουν σαφείς αναφορές στον αρχαίο έλληνα ρήτορα και φιλόσοφο. Ο Φώτιος, στον αντίποδα του Μακιαβέλι, αναδεικνύει τη σημασία που έχει ένας ηγέτης να είναι αυστηρός αλλά ακριβοδίκαιος και μεγάθυμος, με ήθος, φρόνηση, σεβασμό και ταπεινοφροσύνη. Χαρισματικός, αλλά όχι με αυταρέσκεια.
Αυτό το βιβλίο θα έπρεπε να βρίσκεται εθιμικά στο μεγάλο γραφείο του Μεγάρου Μαξίμου. Να είναι ένα από τα υποχρεωτικά αναγνώσματα κάθε ενοίκου του, την πρώτη κιόλας ήμερα που αναλαμβάνει την εξουσία. Και με τον τρόπο που την ασκεί, να αποδεικνύει τι είδους ηγέτης είναι.
Αυτό καλείται να κάνει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Μέχρι στιγμής έχει δείξει κάποια ιδιαίτερα πολιτικά χαρακτηριστικά. Δείχνει ρεαλιστής, μετριοπαθής, σύγχρονος, έχοντας περισσότερο στρατηγικό σχέδιο παρά οραματικούς στόχους, γεγονός που φαίνεται πως εκτιμούν οι πολίτες σε αυτή τη φάση.
Εκπέμπει σιγουριά για το πού θέλει να πάει τη χώρα, ειδικά από τη στιγμή που έπαψε να παίζει στο γήπεδο του Τσίπρα, ξεπέρασε το άγχος της σύγκρισης και προτίμησε να αναμετρηθεί με την ιστορία.
Το αποτέλεσμα των εκλογών του Μαΐου δεν ήταν μόνο μια προσωπική του νίκη, αλλά και μια αντίστοιχη δικαίωση.
Ο Αλέξης Τσίπρας θεώρησε ότι «τον είχε» στη μεταξύ τους μονομαχία και τον υποτίμησε πλήρως. Όπως βέβαια υποτίμησε και το πολιτικό αισθητήριο των πολιτών. Το αποτέλεσμα τους εξέπληξε όλους.
Ο Μητσοτάκης τόλμησε να δώσει δημοψηφισματικό χαρακτήρα σε μια εκλογική διαδικασία που παραδοσιακά δεν συσπειρώνει και δεν δίνει μεγάλες διαφορές. Οπως είχε τολμήσει να διεκδικήσει την αρχηγία του κόμματος και να κερδίσει ως το απόλυτο αουτσάιντερ.
Σε εκείνες τις εκλογές, έγινε «Κυριάκος» για τους υποστηρικτές του και «Κούλης» για τους αντιπάλους του. Για τους μεν ενίοτε λίγο συγκαταβατικά, για τους δε μονίμως περιπαικτικά και απαξιωτικά.
Στις εκλογές του Μαΐου όμως έγινε για όλους «Μητσοτάκης». Το μέγεθος της απρόσμενης νίκης του έκανε ακόμα και τα trolls του ΣΥΡΙΖΑ να δυσκολεύονται να επανέλθουν στο «Κούλης» της προηγούμενης περιόδου.
Τη βραδιά εκείνων των εκλογών με την ομιλία του ανέδειξε την πολιτική του περσόνα. Και η καμπάνια που ακολούθησε εμπέδωσε την πολιτική του κυριαρχία.
Μετά τις 7 Ιουλίου καλείται να αποδείξει ότι πράγματι είναι ο ηγέτης που χρειάζεται η χώρα. Οχι ένας ηγεμόνας βγαλμένος από τις σελίδες του ιταλού συγγραφέα όπως έχουμε δει στο παρελθόν, αλλά εμπνευσμένος από τα λόγια του Βυζαντινού πατριάρχη, κορυφαίου εκπροσώπου της πνευματικής αναγέννησης του 9ου αιώνα. Διότι αυτό ακριβώς χρειάζεται η χώρα, στο σημερινό γύρισμα της ιστορίας της.