Πόσο ακόμα σουρεαλισμό χωράει η πολιτική ζωή αυτής της χώρας; Το πρόσφατο βίντεο με τον βουλευτή της Ενωσης Κεντρώων Αριστείδη Φωκά να «διευθύνει» χαμογελαστός (και να επικροτεί) το πλήθος που φωνάζει «να καεί, να καεί, η π…..α η Βουλή» και ταυτόχρονα να του εύχεται «Χριστός Ανέστη αδέλφια!», πιστοποιεί τη μετατροπή του ελληνικού κοινοβουλίου σε θέατρο του παραλόγου.
Αν και είναι πολύ επιεικής ένας τέτοιος χαρακτηρισμός για αυτό που συμβαίνει. Ερχεται, δίπλα στα κωμικοτραγικά πλάνα της Ζωής Κωνσταντοπούλου να σηκώνει τις μπάρες των διοδίων, της Τασίας Χριστοδουλοπούλου να στέλνει από τη θέση της Προέδρου της Βουλής «στο διάολο» τον Χαράλαμπο Αθανασίου, στις γεμάτες ύβρεις και βία εκρήξεις των βουλευτών της Χρυσής Αυγής και σε τόσα άλλα, να επιβεβαιώσει την παρακμή των θεσμών και τον εκχυδαϊσμό της κοινωνίας.
Επιβεβαιώσαμε και εμείς, με το επίμαχο βίντεο από συγκέντρωση οπαδών του ΠΑΟΚ, πως ακόμα και ένα «Χριστός Ανέστη» μπορεί να ακουστεί όχι απλώς λαϊκίστικο, αλλά και χυδαίο όταν συνοδεύεται από τα αγοραία συνθήματα της κερκίδας. Ηταν, βεβαίως, εντυπωσιακή η άνεση με την οποία ο βουλευτής πέρασε από το ανάθεμα («να καεί…!») στην ευχή. Πρεσβεύοντας το «πατρίς, θρησκεία, αναρχία»; Περιφρονώντας επιδεικτικά τους δημοκρατικούς θεσμούς; Ή απλώς επιβεβαιώνοντας, μέσα από την αυθόρμητη –επικινδύνως παιδαριώδη– συμπεριφορά του, πόσο ακατάλληλος είναι τελικά για το λειτούργημά του;
Οπως και αν έχει, με το «Χριστός Ανέστη» στο στόμα βγήκε ο κ. Φωκάς, αεράτος και ουσιαστικά αμετανόητος, και στην πρωινή ενημερωτική εκπομπή της τηλεόρασης του ΣΚΑΙ, όπου εκλήθη να εξηγήσει την ανάρμοστη για έναν πολιτικό συμπεριφορά του.
Αν την εξήγησε; Είπε πως το σύνθημα, όπως και άλλα συνθήματα, δεν έχει τη βαρύτητα που του δώσαμε και πως, επιπλέον, δώσαμε μεγάλη έκταση σε ένα μάλλον ασήμαντο γεγονός χάνοντας την ουσία, δηλαδή το θέμα της εξυγίανσης του χώρου του ποδοσφαίρου. Μίλησε δηλαδή περισσότερο ως παράγοντας του ποδοσφαίρου (που δεν είναι), παρά ως πολιτικός (που είναι). «Και βέβαια δεν το εννοεί κανείς» απάντησε στις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων, «όπως δεν εννοούν και οι Αθηναίοι το Βούλγαροι. Στο Σύνταγμα οι αγανακτισμένοι φώναζαν το ίδιο σύνθημα και μετά κάποιοι από αυτούς γίνανε βουλευτές».
Οπότε, αυτό δικαιολογεί τους πάντες να λένε ό,τι θέλουν και να το εννοούν ή να μην το εννοούν… όπως κατά περίσταση τους βολεύει. Ακολούθως να γίνονται και βουλευτές – γιατί όχι; Καίγοντας εκ των έσω την π…α τη Βουλή, με τις συμπεριφορές, με τις δηλώσεις τους, με την ποιότητα της παρουσίας τους. Υπενθύμιση: Εμείς τους στέλνουμε όλους αυτούς εκεί μέσα.