Δεν ξέρω πόσο συχνά και με πόση ευλάβεια καθαρίζεται ο χώρος γύρω από το βήμα της Βουλής. Ισως όμως, αν έχεις τα κατάλληλα μέσα –που συχνά βλέπουμε σε ταινίες και σειρές τύπου CSI– ενδέχεται ακόμα και σήμερα να βρεις δείγμα από τα δάκρυα του Στάθη Μπούκουρα στο χαλί πάνω στο οποίο στέκονται οι ομιλητές του κοινοβουλίου.
Ο πρώην χρυσαυγίτης θεώρησε ότι αν μεταλλαχθεί ξαφνικά σε φοβισμένο κουτάβι μπροστά στα μάτια του ελληνικού λαού, θα ξεπλύνει με δάκρυα την εικόνα ενός μέλους φιλοναζιστικής οργάνωσης που δικάζεται ως εγκληματική. Στην πραγματικότητα, απλά τις προσέθετε τις τελευταίες πινελιές.
Την αμφίβολη δόξα του βουλευτή Μπούκουρα –που φρόντισε να φύγει από την ΧΑ όταν το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται– φαίνεται ότι ζήλεψαν και οι ψευτοπαλικαράδες που ξέσπασαν τη «δίκαιη» οργή τους στο σώμα και το αυτοκίνητο του Γιάννη Μπουτάρη. Ισως, ο δικός τους σπαραγμός να ήταν ολίγον τι πιο ειλικρινής από τον αντίστοιχο του πρώην xρυσαυγίτη. Αλλά και τις δύο περιπτώσεις τις ενώνει το ίδιο νήμα, η θρασυδειλία.
Ο φασισμός δεν είναι η γροθιά, το ρόπαλο ή το μαχαίρι – ή δεν είναι μόνο αυτά. Είναι κυρίως η υποκρισία, η «ανανδρία» και η παντελής διάθεση ανάληψης της ευθύνης για μία πράξη που βγήκε από το σκοτάδι. Είναι ο ίδιος κύκλος που ξεκινά από μία τραμπούκικη επίθεση και καταλήγει σε μία συγγνώμη μπλεγμένη με δάκρυα, μύξες και δικαιολογίες. Φασισμός, ίσως, είναι αυτή η διανοητική ανωμαλία να νιώθεις παντοδύναμος όταν γύρω σου υπάρχει ένας ολόκληρος στρατός από νταβραντισμένα μπράτσα και παντελώς αδύναμος όταν βρίσκεσαι μόνος σου, με μόνη παρέα τις ευθύνες και τους φόβους σου.
«Παρασύρθηκα, δεν ήξερα καν ποιον χτυπάνε» δήλωσε ο ένας από αυτούς που επιτέθηκαν άνανδρα στον 78χρονο δήμαρχο Θεσσαλονίκης. Ισως λέει ψέματα, όμως το χειρότερο είναι ότι υπάρχει η περίπτωση να λέει αλήθεια. Τέτοιου είδους επιθέσεις γίνονται όταν το συσσωρευμένο τυφλό μίσος κατά του διαφορετικού συναντά την μεμονωμένη ημιμάθεια.
Οι δράστες της επίθεσης κατά του Μπουτάρη λογικά θα άκουσαν τις συμβουλές των δικηγόρων και δήλωσαν ότι δεν έχουν καμία σχέση με οργανωμένες ομάδες ακροδεξιών ή πολιτικά κόμματα με ιστορία τραμπουκισμών. Οι δικοί τους ίσως τους πούνε προδότες ή «κότες», ενώ θα συνεχίσουν να στρατολογούν νέους από γυμναστήρια και γήπεδα. Θα πάρουν το μίσους τους και θα το ποτίσουν με βλακεία. Και όλα αυτά για να μεγαλώσει και μία μέρα να γίνει μία βρεγμένη πάνα στην ξύλινη καρέκλα κάποιας δικαστικής αίθουσας.