Ο δολοφόνος του ρώσου πρεσβευτή δεν είχε καμία σχέση με τον αρχετυπικό τζιχαντιστή. Αντίθετα, ήταν ανατριχιαστικά οικείος σαν εικόνα. Η ομοιότητά του με τους ήρωες του Ταραντίνο στο «Reservoir Dogs» και στο «Pulp Fiction» είναι σοκαριστική. Σαν να βγήκε από την ταινία και να βρέθηκε σε μια γκαλερί στην Αγκυρα με το όπλο στο χέρι.
Πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ αν ο εκτελεστής της γκαλερί είχε δει τις ταινίες του Ταραντίνο και θέλησε να αμπαλάρει την πράξη του με ένα πιο «μυθικό» περιτύλιγμα ή αν απλώς έτυχε. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ξαφνικά είδαμε μια μορφή που ξέρουμε καλά να κάνει τις ταινίες πραγματική ζωή.
Με άλλα λόγια, ο Μεβλούτ Αϊντιντάς, ο άνθρωπος που ξαφνικά τράβηξε το όπλο και πυροβόλησε εν ψυχρώ τον πρεσβευτή μοιάζει να εντάσσεται υπερβολικά άνετα στην δυτική ποπ κουλτούρα. Το ίδιο και η σκηνοθεσία της πράξης του. Κι εμείς, εθισμένοι πλέον στις εικόνες αυτής της κουλτούρας καταναλώνουμε την εικόνα της δολοφονίας σαν τέτοια. Γιατί μας θυμίζει κάτι που γνωρίζουμε καλά. Σχεδόν αποτελεί φυσική του συνέχεια που απλώς περνάει το λεπτό σύνορο που χωρίζει πλέον την μυθοπλασία από την πραγματικότητα.
Αλλά όσο κι αν κρατιόμαστε ακόμα λόγω του πρώτου σοκ, η οικεία εικόνα ενός όμορφου νεαρού χωρίς τζιχαντιστικά μούσια και κελεμπίες αλλά με το στενό μαύρο κοατούμι και τη λεπτή μαύρη γραβάτα, είναι ζήτημα χρόνου να γίνει γκράφιτι. Να αναπαραχθεί σε έργα τέχνης. Να βγουν action figures του που τον αναπαριστούν να κρατάει το όπλο και να φωνάζει. Και τελικά να τοποθετηθεί στην συλλογική πινακοθήκη του δυτικού κόσμου.
Και αυτό είναι ίσως ο δούρειος ίππος των ισλαμιστών. Που με μια χαμαιλεοντική ικανότητα υιοθετούν τα μέσα της Δύσης προς όφελός τους. Στήνουν εκτελέσεις σαν show και τις δημοσιεύουν στο youtube ή σε παρόμοιες πλατφόρμες. Επικοινωνούν και προπαγανδίζουν όπως όλοι ο φανατικοί μέσω των social media. Και δημιουργούν ρεύμα με τις μεθόδους μιας διαφημιστικής καμπάνιας. Κοινώς έχει ήδη γίνει το πρώτο βήμα για να αποδεχθούμε νέα, εξωφρενική πραγματικότητα. Μέσω της μεθοδικής εξοικείωσης μαζί της.
Η δολοφονία του Αντρέι Καρλόφ έτυχε καλώς ή κακώς να καταγραφεί με μια κινηματογραφική καθαρότητα. Οπότε αυτή τη φορά η εικόνα του εγκλήματος δεν φτάνει στο κοινό μέσα από τρεμάμενα ερασιτεχνικά video όπου κάποια λάμψη στο βάθος υποδηλώνει την έκρηξη. Εχει λευκό φόντο και έργα τέχνης. Εχει δράστη που διακρίνεται καθαρά. Εχει ένα νεκρό να κείτεται στο έδαφος. Οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι. Οπως και το μήνυμα. Ο Ταραντίνο δεν θα μπορούσε να την σκηνοθετήσει καλύτερα. Και αυτό είναι το πιο σοκαριστικό απ’ όλα.