Πέρασα λίγες μέρες στη Θεσσαλονίκη σαν τουρίστρια, συνοδεύοντας δημοσιογράφο και φωτογράφο οι οποίοι θα ετοιμάσουν ένα μεγάλο αφιέρωμα στη Θεσσαλονίκη για λογαριασμό μεγάλης αεροπορικής εταιρείας της Κεντρικής Ευρώπης. Πήγαμε στα καλύτερα, στα μουσεία και τα αξιοθέατά μας, τους δείξαμε πόσο ωραία, ζωντανή, σύγχρονη, ιδιαίτερη είναι η πόλη μας. Εκτίμησαν τη ζωντάνια, το φαγητό, την ιστορία, τη διασκέδαση, το τοπίο, τα μνημεία, τους ανθρώπους, ένιωσαν τη μοναδικότητά της.
Επιστρέφοντας το βράδυ της Τετάρτης στο σπίτι μου, και αφού είχαμε απολαύσει ένα υπέροχο γεύμα και φανταστικά κοκτέιλ, σκεφτόμουν και εγώ πόσο ωραία, ζωντανή, σύγχρονη, ιδιαίτερη είναι η πόλη μας. Ξαφνικά, λίγο πριν το Λευκό Πύργο είδα ένα λεωφορείο με αστυνομικούς των ειδικών δυνάμεων. Παραξενεύτηκα και θυμήθηκα ότι νωρίτερα το απόγευμα είχα δει καμιά 20αριά αστυνομικούς με τις μηχανές τους μπροστά στη ΧΑΝΘ, σε σημείο δηλαδή όπου δεν είχα ξαναδεί αστυνομικούς να περιμένουν, παρά μόνο σε ταραγμένες περιόδους.
Δεν άργησε πολύ η στιγμή για να δω και τη συνέχεια του έργου, δηλαδή την αιτία της συγκέντρωσης αστυνομικών δυνάμεων στο Λευκό Πύργο. Καμιά πενηνταριά άτομα είχαν συγκεντρωθεί απέναντι από την Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών όπου στεγάζεται το θέατρο «Αριστοτέλειον» και διαδήλωναν. Θυμήθηκα ότι είχα διαβάσει ότι κάποιοι φανατικοί θα επιχειρούσαν να διακόψουν την παράσταση «Η ώρα του διαβόλου» η οποία έκανε πρεμιέρα. Τον Διάβολο, τον ήρωα του Φερνάντο Πεσσόα, ερμηνεύει υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Γρηγόρη Αποστολόπουλου, ο Γιώργος Χρανιώτης, ενώ στο ρόλο της Μαρίας είναι η Ευγενία Σαμαρά.
Σε μια Θεσσαλονίκη-κούκλα εκείνη την ώρα, με κόσμο στους δρόμους, απέναντι από το θέατρο βρίσκονταν κάποιοι με λάβαρα, σε ένα γκροτέσκο σκηνικό, κι αναρωτήθηκα πώς να ένιωθαν, άραγε, οι θεατές της παράστασης. Διάβασα ότι οι διαμαρτυρόμενοι όντως επιχείρησαν να σταματήσουν την παράσταση και επικεφαλής, λέει, ήταν ένας γνωστός πατήρ Κλεομένης. Είχαν μπει στο θέατρο, επιχείρησαν να σταματήσουν την παράσταση, αλλά εμποδίστηκαν από δυνάμεις της Αστυνομίας και έμειναν απ’ έξω να ψάλλουν το «Τη υπερμάχω» και να φωνάζουν συνθήματα κρατώντας λάβαρα.
Στη συγκέντρωση είχαν απευθύνει κάλεσμα εθνικιστικές οργανώσεις, όπως η Πατριωτική Ενωση Πολιτών Ωραιοκάστρου, ο Ιερός Λόχος και οι Φίλοι της Μονής Εσφιγμένου.
Σκέφτηκα τους Ελβετούς. Τι να τους πεις και τι να τους εξηγήσεις; Οτι όσο κι αν η Θεσσαλονίκη έχει κάνει βήματα μπροστά, όσο κι αν βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε ένας ευρωπαϊκός προορισμός, στην πραγματικότητα εδώ βρίσκουν έδαφος οι πιο μουχλιασμένες, οπισθοδρομικές, αναχρονιστικές ιδέες; Οτι 50 άτομα, ανάμεσα στους οποίους ένας τύπος που είναι για τα σίδερα, δημιουργούν αναστάτωση σε μια θεατρική παράσταση; Οτι η Θεσσαλονίκη έχει υποφέρει επί δεκαετίες από αυτά τα σκουριασμένα μυαλά κι ότι νιώθεις ντροπή που βλέπεις αυτό το θέαμα την ώρα που προσπαθείς να πείσεις πόσο σύγχρονη πόλη είσαι;
Ειλικρινά, είχα τη διάθεση να σταματήσω και να φωνάξω «Ποιοι διάολο είστε εσείς;», αλλά σκέφτηκα ότι θα ρίξω λάδι στη φωτιά. Παρηγορήθηκα με τη σκέψη ότι οι Ελβετοί έμεναν σε ξενοδοχείο από την άλλη πλευρά της Θεσσαλονίκης, και δεν θα έπεφταν επάνω σε αυτήν την τραγωδία. Ότι θα έμενε μεταξύ μας.